Reklama

Niedziela Sosnowiecka

Droga Krzyżowa w Dolinie Wodącej

Miejsce jest przepiękne i warte popularyzacji, warto tam zabrać całą rodzinę i wspólnie spędzić czas na świeżym powietrzu, kojąc oczy wspaniałymi widokami, a od kilku miesięcy można także podładować duchowe akumulatory, bowiem w dolinie powstały stacje drogi krzyżowej

Niedziela sosnowiecka 40/2019, str. 4

[ TEMATY ]

Droga Krzyżowa

Ewa Barczyk

Uczestnicy Drogi Krzyżowej

Uczestnicy Drogi Krzyżowej

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dzięki determinacji Czesława Gbyliczka, sołtysa Strzegowej, po wielu latach zabiegów i starań o odpowiednie zezwolenia, na zboczu wzgórza Grodziska Pańskiego w Dolinie Wodącej wiosną br. powstała piękna, rzeźbiona droga krzyżowa. Wierni parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Strzegowej modlili się przy jej stacjach po raz pierwszy w tegoroczną Niedzielę Palmową. W kolejnych miesiącach w modlitewnej zadumie zatrzymywali się tam turyści. Droga Krzyżowa stała się też częścią obchodów parafialnego odpustu 15 września br.

Pielgrzymkowy pomysł

– Pomysł posadowienia krzyża na Grodzisku Pańskim zrodził się podczas mojej pielgrzymki rowerowej do Ziemi Świętej, którą rozpocząłem wraz z dwoma księżmi w roku 2012. Przejechałem już Ukrainę, Rumunię, Bułgarię, Turcję i wjechałem do Grecji, do Aleksandropola, jednak z uwagi na ówczesny ostry konflikt w Syrii nie było mi dane dojechać do celu, choć było blisko. Wtedy, wracając do domu, doszedłem do wniosku, że dobrze będzie stworzyć namiastkę Golgoty nieopodal domu – powiedział Czesław Gbyliczek, pielgrzym wędrujący do polskich i europejskich sanktuariów pieszo, a do dalszych – na rowerze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Aby zaingerować w krajobraz chronionego obszaru Doliny Wodącej, konieczne było uzyskanie wielu zgód, m.in. zarządcy terenu – Lasów Państwowych oraz Jurajskich Parków Krajobrazowych. Biurokratyczne procedury trwały kilka lat. Pierwszy 6,5-metrowy krzyż stanął u wejścia doliny 29 marca 2015 r. Drugi – ten, z którym Czesław Gbyliczek wędrował kilka razy jako pątnik do Kalwarii Zebrzydowskiej – został wbudowany w wysoki rzeźbiony drzewiec i stanął na skalistym wierzchołku Grodziska Pańskiego 14 września tego samego roku. Miejsce, w którym stanął, góruje nad okolicą i można go dostrzec nawet z dalszych miejscowości gminy Wolbrom.

– Usytuowanie terenu, czyli strome podejście i wysokość malowniczego wzgórza, stało się inspiracją do dalszych kroków – kolejnych zabiegów o budowę na stromej ścieżce kompletnej, składającej się z 14 stacji rzeźbionej drogi krzyżowej, którą pomysłodawca nazwał jurajską. Na szczycie, pod wapiennymi skałami Grodziska Pańskiego, jako zwieńczenie dzieła stanął imponujący 10-metrowy dębowy krzyż z rzeźbioną figurą ukrzyżowanego Chrystusa, u stóp którego umieszczono drewnianą płaskorzeźbę z wizerunkiem Jana Pawła II, a obok, na skalnym podłożu, stanęły dwie białe figury Matki Bożej i św. Jana, wpatrujących się w ukrzyżowanego – wyjaśnia Ewa Barczyk, dziennikarka propagująca region.

Reklama

Sukces wieńczy dzieło

– Uważam, że Grodzisko Pańskie, jako perełka przyrodnicza, zyskało dzięki elementom kultu nowe symboliczne znaczenie. Od początku byłem przekonany, że będzie się cieszyło dużym zainteresowaniem wśród wiernych i turystów, mogących nie tylko podziwiać wspaniały krajobraz, ale także w ciszy modlących się u stóp krzyża – podkreśla Czesław Gbyliczek. W Niedzielę Palmową br. na pierwszą Drogę Krzyżową nowym religijnym szlakiem na Jurajską Golgotę na Grodzisku Pańskim wyruszyli nie tylko wierni parafii w Strzegowej, ale także pielgrzymi z Wolbromia i okolicznych miejscowości. Podobnie stało się podczas obchodzonego 15 września odpustu parafialnego, a przy okazji udziału Strzegowian w akcji „Polska pod Krzyżem”. Na czele licznej grupy parafian i gości stanął ks. prob. Jacek Kawala, który przygotował rozważania Drogi Krzyżowej. Towarzyszył mu kleryk sosnowieckiego Seminarium Duchownego, pochodzący z parafii Strzegowa, Kacper Goncerz. Modlitwie sprzyjała piękna jesienna pogoda, a trud wspinaczki na strome wzgórze wpisał się idealnie w pielgrzymie intencje.

Po prostu pięknie

Dolina Wodącej jest jedną z najciekawszych dolin środkowej części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. Ma ok.4 km długości, a jej głębokość dochodzi do 100 m. Wykształcona jest w serii wapieni skalistych górnej jury odsłaniających się w formie szeregu ostańców na zboczach, m.in. Skał Zegarowych, Biśnika czy Grodziska, tworzących popularny rejon wspinaczkowy. W obrębie skał występują jaskinie i schroniska skalne, m.in. owiana legendami Jaskinia Zegarowa oraz Jaskinia Biśnik, w której odkryto ślady człowieka sprzed 300 tys. lat. Przez dolinę prowadzą dwa szlaki o charakterze spacerowo-edukacyjnym.

2019-10-01 13:55

Oceń: +3 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Męka Pana naszego

Niedziela szczecińsko-kamieńska 14/2012

[ TEMATY ]

Droga Krzyżowa

Bożena Sztajner/Niedziela

Męka Pana naszego Jezusa Chrystusa według św. Marka…” - tak rozpoczyna się niezwykła lektura czytana w Niedzielę Palmową.
Marek nie należał do grona najbliższych, nie widział wszystkiego, choć jest chyba tym młodzieńcem, który, według jego własnego zapisu, wyrwał się z rąk siepaczy w ogrodzie Getsemani. Później był blisko Piotra i od niego dowiedział się pewnie całej reszty tego dramatu. Także tego, że Piotr wyparł się Nauczyciela z Nazaretu i tego, że potem „wybuchnął płaczem”. Od Piotra, głowy Apostołów, za pośrednictwem Marka Kościół otrzymał pierwszą i najstarszą Ewangelię. A Piotr do końca był z Panem i wszystko widział.
Kiedy dziś słyszymy ten opis, jesteśmy u podstaw, fundamentów Kościoła. Sądząc po ludzku, wszystko zaczyna się walić… i kończyć. Były cuda i znaki, był entuzjazm ludu, momenty triumfu Nauczyciela i bezradność duchowych zwierzchników narodu. A teraz wszystko odwraca się przeciw Jezusowi. Uczył miłości, a oto sam na sobie doświadcza, że zwyciężyła nienawiść. Nie chciał żadnego znaczenia ziemskiego, a oto zabijają Go pod pozorem troski o dobro narodu. Przeszedł przez życie, dobrze wszystkim czyniąc, a oto ci właśnie, którzy doznawali tej dobroci, są wśród tłumów i domagają się Jego śmierci. Cóż pozostało z tego wszystkiego, czego chciał dokonać w ludziach Jezus z Nazaretu? Dni Jego męki, dni Jego osobistej klęski to jakby koniec śladów Jego obecności w ludzkich duszach. Ale jeśli o tym myślimy, jesteśmy właśnie u samych podstaw chrześcijaństwa. I nie należy nigdy, zwłaszcza dziś, zapominać, że na samym jego początku był taki moment kryzysu, który zdawał się wskazywać, że to już koniec. A to dopiero był początek.
Już prorocy zapowiadali poniżenie Zbawiciela na wiele wieków przed Jego przyjściem. Siedemset lat przed tymi dniami męki Izajasz wkłada w usta Oczekiwanego takie dziwne słowa: „Podałem grzbiet mój bijącym… Nie zasłoniłem mej twarzy przed zniewagami i opluciem”. Król i prorok Dawid zaś: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?... Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą… Moje szaty dzielą między sobą i los rzucają o moją suknię” (Ps 22, 2.8.19). Męka duszy Chrystusowej została zarysowana w tym psalmie responsoryjnym. Ale i męka codziennych zwątpień, nieustannej konieczności wybierania i trudnego potwierdzania słuszności przekonań tych, którzy w Niego uwierzyli.
W dziejach narodu wybranego im bardziej zbliżał się dzień wypełnienia się obietnicy Boga, tym wyraźniej rysowała się postać Obiecanego. Coraz rzadsze były wspaniałe, symboliczne zapowiedzi dobrodziejstw zbawienia ukazywanych poprzez dobrze rozumiane obrazy dostatku, wygody i dobrobytu. W ich miejsce coraz częściej pojawiał się Mesjasz cierpiący. Czas się wypełniał, Boża obietnica stawała się coraz bardziej konkretna i prawdziwa. Aż przyszły te dni, kiedy przed narodem wybranym stanęła sama prawda tej obietnicy. Miała kształt krzyża - drzewa hańby i poniżenia. Ale i znaku miłości, która jedynie jest twórcza w dziejach świata i w życiu człowieka.
W miarę jak zbliżał się Wielki Tydzień, Kościół przytaczał słowa Zbawiciela coraz bardziej jednoznaczne, twarde i trudne, aby On sam stawał się coraz bardziej realny. Dziś, wchodząc w Wielki Tydzień, przekazuje Kościół pełny opis wydarzeń najbardziej trudnych, dramatycznych, w których Zbawiciel jest najbardziej sobą.
To nasuwa pewną myśl. W sytuacji, kiedy ludzie obojętnieją dla nauki Chrystusa, odchodzą od niej lub świadomie ją lekceważą, odsłania ona treści coraz cenniejsze dla coraz szerzej rozumianego dobra człowieka. Dokonuje się swego rodzaju proces oczyszczenia. Jak kiedyś w dramacie starożytnym tragiczne losy bogów i ludzi powodowały w odbiorcach pewien wstrząs, zwany katharsis, czyli oczyszczenie rozumiane jako uwznioślenie, sublimacja - tak jest i w dziejach Chrystusa uwikłanego w nasze dzieje. W klimacie entuzjazmu dla Ewangelii nigdy nie widać tyle jej wartości ogólnoludzkich, co wtedy, gdy znajdzie się ona pod ostrzałem spojrzeń niechętnych lub wrogich. Dlatego dobrodziejstwem dla Kościoła jest każdy czas próby i trudów. Prawda jego występuje wtedy jaśniej i ludzie w świetle tej prawdy sprawdzają się w sposób autentyczny. Jeżeli odchodzą, należy ich żegnać bez żalu, jeżeli powracają, trzeba ich witać z głębokim szacunkiem. Tak przecież było już w domu, w którym Chrystus niósł krzyż na Golgotę. Jeden z najbliższych Go wydał i zdradził za pieniądze, ten wybrany z całego grona na opokę wyparł się Go publicznie, reszta rozpierzchła się w strachu. Wtedy, gdy dokonywał spraw największych, był sam. Wtedy, w Wielki Piątek, On, a przez ponad dwadzieścia wieków ci, którzy mieli i mają odwagę pójść za Nim. Zdrady, wypieranie się, ucieczki strachem dyktowane - to wszystko dzieje się bez przerwy. Męka Pana naszego Jezusa Chrystusa trwa, przeżywa ją ustawicznie Kościół, w którego dziejach rzadko bywają triumfalne wjazdy w sprawy ludzkie, a najczęściej bywa Wielki Piątek. I to jest właśnie realizowanie się zbawienia świata w Kościele i chrześcijańskim życiu. „Wówczas uwolnił Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie”. To także bez przerwy trwa. Owo dopełnianie - czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa - przez cierpienia Jego Kościoła i trudy Jego wyznawców, jak to kiedyś wyraził Paweł Apostoł. Kiedy wnikamy w te sprawy, jesteśmy rzeczywiście u podstaw Kościoła. Jesteśmy tam, gdzie nieubłaganej weryfikacji podlegają postawy ludzi. Gdzie granice między chrześcijanami i niechrześcijanami przebiegają o wiele prawdziwiej, choć zupełnie inaczej niż na powierzchni, gdzie usiłuje je przeprowadzać opinia ludzka. Jesteśmy tam, gdzie w pełni rysuje się ogrom dobra, tworzonego w ubóstwie, cierpieniu i poświęceniu się dla innych. Gdzie właśnie cierpienie jest potęgą, a ubóstwo bogactwem. Gdzie klęska jest zwycięstwem, a słabość siłą.
Wtedy, gdy wydawało się, że wszystko się kończy, właśnie wszystko się zaczynało. Gdy wydawało się, że wszystko stracone, właśnie wszystko zostało odzyskane.

CZYTAJ DALEJ

Jasna Góra: czterech paulinów przyjęło święcenia kapłańskie

2024-05-25 14:14

[ TEMATY ]

Jasna Góra

Paulini

święcenia prezbiteratu

Biuro prasowe Jasnej Góry

Bądźcie świadkami głoszenia Ewangelii, mimo sprzeciwu dzisiejszego świata i niech zawsze na pierwszym miejscu będzie modlitwa życzył paulińskim neoprezbiterom abp Wacław Depo. Święcenia kapłańskie przyjęło dziś na Jasnej Górze czterech diakonów. Nowo wyświęceni kapłani to: o. Stanisław Cholewa, o. Wojciech Kopiński, o. Filip Kaźmierczak oraz o. Leopold Bodetić z Chorwacji.

Abp Depo w kazaniu za św. Janem Pawłem II życzył, by diakonów nigdy nie opuszczała wiara, że na drogi świata wychodzi z nimi sam Chrystus i że wyposażył ich w moc Ducha Świętego, bo jak wyjaśniał wtedy to oddanie Bogu i ludziom nie będzie ciężarem, ale ufnym uczestnictwem w odwiecznym kapłaństwie Chrystusa.

CZYTAJ DALEJ

Rodzina kolebką wiary

2024-05-26 10:26

Ks. Radosław Koterbski

W dniu urodzin Świętego Ojca Pio, w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Bogorii, odbyło się wyjątkowe spotkanie wspólnot, które wzywają jego orędownictwa.

Wydarzenie zgromadziło licznych wiernych, pragnących wspólnie celebrować pamięć i duchowe dziedzictwo świętego. Program spotkania był bogaty i starannie przygotowany. O godzinie 15:00 rozpoczęła się Koronka do Bożego Miłosierdzia, po której miało miejsce nabożeństwo majowe i różaniec. Te modlitwy wprowadziły uczestników w atmosferę skupienia i refleksji, przygotowując ich do dalszych części dnia. Po duchowym wprowadzeniu, o godzinie 16:30 nastąpiła przerwa na posiłek, która była okazją do rozmów i wymiany doświadczeń między członkami wspólnot. Kolejnym punktem programu była konferencja na temat rodziny pt. „Rodzina kolebką wiary”, która wygłosił ks. Wojciech Kania. Prelegent podkreślał znaczenie rodziny jako podstawowej komórki społecznej i miejsca duchowego wzrastania, wzbudził duże zainteresowanie i poruszenie wśród uczestników.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję