Reklama

Niedziela Podlaska

W służbie Bogu, Kościołowi i ludziom

Początek nowego roku akademickiego jest okazją, by przyjrzeć się Wyższemu Seminarium Duchownemu w Drohiczynie. W ciągu sześciu lat formacji przygotowuje ono kandydatów do pełnienia kapłańskiej posługi.

Niedziela podlaska 40/2020, str. IV

[ TEMATY ]

wywiad

Drohiczyn

WSD

Ks. Bartosz Ojdana

Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie

Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kościół wskazuje na cztery obszary formacji seminaryjnej: ludzką, intelektualną, duchową i duszpasterską. Zobaczmy, w jaki sposób są one realizowane w seminarium drohiczyńskim.

To, co ludzkie

Powołany do kapłaństwa służebnego jest z ludzi wzięty i dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga (por. Hbr 5, 1). W formacji tej należy troszczyć się o ducha podmiotowości, godności osoby ludzkiej, wrażliwości na drugiego człowieka, miłości i wzajemnej służby. Należy w tej formacji zwrócić uwagę na wierność słowu, uczciwość, rzetelność w każdej sprawie. Niezmiernie ważna w tej formacji jest dojrzałość uczuciowa i kształtowanie dojrzałej wolności. Formacja ludzka alumnów wyraża się przede wszystkim w budowaniu ducha wspólnoty pomiędzy profesorami, moderatorami i alumnami. Ważne są różnego rodzaju spotkania, mające na celu wytworzenie odpowiedniej komunii, która ma wielki wpływ na wzajemne codzienne relacje między alumnami oraz z innymi osobami, z którymi spotykają się na co dzień. W formacji ludzkiej alumnów należy również zwrócić baczną uwagę na rozumienie i praktykowanie tolerancji, czyli tworzenia szacunku dla wolności osobistej. Należy także wskazać rozwijanie własnych talentów i dzielenie się nimi dla dobra całej wspólnoty. Przede wszystkim należy wychowywać do umiłowania dobra wspólnego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Potrzeba studiowania

Studia filozoficzno-teologiczne w seminarium trwają przez sześć lat w systemie stacjonarnym. Pierwsze dwa lata obejmują przedmioty filozoficzne, a kolejne cztery lata teologiczne. Formacja intelektualna przyszłego prezbitera opiera się przede wszystkim na studium świętej teologii, dzięki czemu przyszły prezbiter wnika głębiej w Słowo Boże, umacnia się w życiu duchowym i przygotowuje się do lepszego wypełnienia posługi kapłańskiej.

Program dydaktyczny studiów w seminarium obejmuje również przedmioty psychologiczne, pedagogiczne, pastoralne, a ponadto: ćwiczenia, seminaria naukowe oraz lektoraty. Niezmiernie ważnym elementem studiowania w Wyższym Seminarium Duchownym jest umiejętność samodzielnej lektury filozoficznej i teologicznej.

Reklama

Bardzo ważne miejsce w formacji intelektualnej stanowią ćwiczenia, które są swego rodzaju uzupełnieniem wykładów. Z jednej strony są to ćwiczenia polegające na badaniu źródeł i mające charakter konwersatoriów i dyskusji na konkretne tamaty z poszczególnych przedmiotów, a z drugiej strony są to ćwiczenia praktyczne, związane głównie z przedmiotami pastoralnymi, a zwłaszcza z katechetyki, homiletyki oraz liturgiki.

Studia seminaryjne kończy egzamin ex universatheologica, który wieńczy studia teologiczne. Każdy z alumnów zobowiązany jest do przedstawienia pracy magisterskiej i obronienia jej na szóstym roku na Papieskim Wydziale Teologicznym, Sekcji św. Jana Chrzciciela w Warszawie, do którego jest afiliowane nasze seminarium.

Moc ducha

Formacja życia duchowego w seminarium to nic innego jak troska o zjednoczenie z Bogiem i poszukiwanie Jezusa Chrystusa jako najlepszego Nauczyciela. Chodzi w niej o przyjaźń z Jezusem Chrystusem, podporządkowanie całego życia Duchowi Świętemu oraz wyrobienie u alumna postawy służby, miłości pasterskiej, ducha ofiary, zrozumienie radykalizmu ewangelicznego, czyli posłuszeństwo, życie w celibacie, ubóstwo ewangeliczne i miłość, oraz ducha misyjnego i maryjnego. Dokonuje się to przez rozważanie Słowa Bożego, modlitwę, święte milczenie, Eucharystię, Liturgie Godzin, sakrament pokuty i pojednania. Celebracja Eucharystii ma być w centrum całego życia seminaryjnego, żeby w ten sposób alumni mogli jak najwięcej czerpać sił duchowych do przyszłej pracy kapłańskiej i do rozwoju swojego powołania.

Ważne miejsce w tej formacji zajmują różnego rodzaju nabożeństwa liturgiczne: Różaniec, wystawienie Najświętszego Sakramentu, Droga Krzyżowa, wspólnie celebrowana Liturgia Godzin, adoracje wspólnotowe i osobiste nawiedzanie Najświętszego Sakramentu. W formacji duchowej wielką rolę odgrywają konferencje ascetyczne ojca duchownego, codzienne rozmyślanie przed Eucharystią, systematyczne rozmowy z ojcem duchownym. Alumni przeżywają dwa razy w roku ćwiczenia rekolekcyjne na początku nowego roku akademickiego, w okresie Wielkiego Postu oraz przed przyjęciem święceń diakonatu i prezbiteratu. Ponadto ważne miejsce w formacji duchowej alumna stanowi ożywianie kultu Matki Bożej, przypominając o odmawianiu Różańca, uczestniczeniu w różnych nabożeństwach maryjnych. Do formacji duchowej należy również zaliczyć troskę o rozwijanie kultu błogosławionych i świętych z terenu naszej diecezji bądź z nią związanych.

Reklama

Podejście pastoralne

Celem praktyk duszpasterskich jest przygotowanie alumnów jako przyszłych kapłanów do przeżywania swojej misji jako pasterza powierzonej im wspólnoty Kościoła. Cała formacja duszpasterska ma prowadzić do zrozumienia ich posłannictwa jako służby Bogu i ludziom. W celu gruntownego przygotowania alumnów do pracy duszpasterskiej w seminarium istnieją różnego rodzaju formy działalności o charakterze formacyjno-duszpasterskim.

Czteropłaszczyznowe spojrzenie na formację seminaryjną ma na celu przygotowanie do jak najowocniejszego pełnienia posługi kapłańskiej.

Podziel się cytatem

Najważniejsze grupy formacyjne istniejące na terenie seminarium to: Ruch Światło-Życie, Caritas, Koło Trzeźwościowe „Ignis Ardens”, Koło Misyjne i grupa Różańca Misyjnego, Klerycki Krąg Harcerski, Seminaryjny Zespół Sportowy, Klub Honorowych Dawców Krwi, grupa medialna, grupa teatralna, grupa pielgrzymkowa itp. Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie zobowiązuje alumnów do następujących praktyk: katechetycznych, homiletycznych, liturgicznych, kancelaryjnych, sądowych, w Muzeum Diecezjalnym, Archiwum. Godną podkreślenia jest praktyka pastoralna naszych alumnów wśród ludzi chorych i cierpiących, dzieci z rodzin patologicznych. Ponadto alumni odbywają następujące praktyki pastoralne oraz naukowe podczas wakacji: Oaza, Caritas, obozy letnie KSM, Akcja Katolicka, obozy harcerskie, Piesza Pielgrzymka Drohiczyńska na Jasną Górę, do Loretto, kolonie letnie dla dzieci w różnych ośrodkach naszej diecezji, w których klerycy są opiekunami, Szkoła Nowej Ewangelizacji – kurs ewangelizacyjny Paweł, kurs Filip, Szkoła Animatorów Misyjnych, kursy trzeźwościowe różnych stopni w Zakroczymiu.

Reklama

Diakoni zaś w ramach praktyk duszpasterskich posyłani są do parafii. Podczas tych praktyk zapoznają się z pracą parafialną, prowadzą katechezy, głoszą homilie, angażują się w różnego rodzaju ruchy religijne istniejące na terenie danej parafii. Pracują z ministrantami oraz zapoznają się z pracą kancelaryjną.

To czteropłaszczyznowe spojrzenie na formację seminaryjną ma na celu przygotowanie do jak najowocniejszego pełnienia posługi kapłańskiej. Wymaga jednak ona jeszcze jednego, istotnego elementu: modlitwy całej wspólnoty Kościoła o powołania i za powołanych.

2020-09-30 11:18

Ocena: 0 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Drohiczyn: upamiętnienie 100. rocznicy urodzin ks. kard. Kazimierza Świątka

[ TEMATY ]

Drohiczyn

Serge Serebro/wikipedia.pl

Kard. Kazimierz Świątek

Kard. Kazimierz Świątek

Wczoraj, 21 października, minęła 100. rocznica urodzin ks. kard Kazimierza Świątka, wielkiego świadka wiary z czasów komunizmu, kapłana diecezji pińskiej, z której powstała diecezja drohiczyńska. Jego następca, obecny biskup piński Antoni Dziemianko zaprasza na Eucharystię w intencji kard. Świątka w dziękczynieniu Bogu za jego posługę i świadectwo życia, która zostanie odprawiona w katedrze pińskiej 25 października o godz. 12.00. 8 listopada natomiast w Wyższym Seminarium Duchownym w Drohiczynie odbędzie się sympozjum naukowe, poświęcone życiu ks. kard. Kazimierza Świątka z udziałem historyków oraz osób z nim związanych.

Kazimierz Świątek urodził się 21 października 1914 roku w Wałku, obecnie Estonia, w polskiej patriotycznej rodzinie. W 1917 r. wraz z rodzina zostaje zesłany na Sybir. Wraca w 1922 roku do Polski i osiedla się w Baranowiczach. W tym mieście kończy szkołę podstawowa i Gimnazjum im. Tadeusza Rejtana. W 1933 r. wstępuje do Wyższego Seminarium Duchownego w Pińsku, które kończy w 1939 r. otrzymując święcenia kapłańskie, zostaje wysłany do pracy jako wikariusz do parafii Prużany.

CZYTAJ DALEJ

Boże Ciało i wianki

Niedziela łowicka 21/2005

www.swietarodzina.pila.pl

Boże Ciało, zwane od czasów Soboru Watykańskiego II Uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, jest liturgicznym świętem wdzięczności za dar wiecznej obecności Jezusa na ziemi. Chrześcijanie od początków Kościoła zbierali się na łamaniu Chleba, sławiąc Boga ukrytego w ziemskim chlebie. Święto jest przedłużeniem Wielkiego Czwartku, czyli pamiątki ustanowienia Eucharystii. A z tego wynika, że uroczystość ta skryta jest w cieniu Golgoty, w misterium męki i śmierci Jezusa.

Historia święta Bożego Ciała sięga XIII wieku. W klasztorze w Mont Cornillon, w pobliżu Liege we Francji, przebywała zakonnica Julianna, która wielokrotnie miała wizję koła na wzór księżyca, a na nim widoczną plamę koloru czarnego. Nie rozumiała tego, więc zwróciła się do przełożonej. Gdy ta ją wyśmiała, Julianna zaczęła się modlić i pewnego razu usłyszała głos, oznajmiający, że czarny pas na tarczy księżyca oznacza brak osobnego święta ku czci Eucharystii, które ma umocnić wiarę, osłabioną przez różne herezje.
Władze kościelne sceptycznie odnosiły się do widzeń prostej Zakonnicy. Jednak kolejne niezwykłe wydarzenie dało im wiele do myślenia. W 1263 r. w Bolsenie, niedaleko Rzymu, kapłan odprawiający Mszę św. zaczął mieć wątpliwości, czy to możliwe, aby kruchy opłatek był Ciałem Pańskim. I oto, gdy nastąpił moment przełamania Hostii, zauważył, że sączy się z niej krew i spada na białe płótno korporału na ołtarzu. Papież Urban IV nie miał już wątpliwości, że to sam Bóg domaga się święta Eucharystii i rok po tym wydarzeniu wprowadził je w Rzymie, a papież Jan XXII (1334 r.) nakazał obchodzić je w całym Kościele. Do dziś korporał z plamami krwi znajduje się we wspaniałej katedrze w Orvieto, niedaleko Bolseny. Wybudowano ją specjalnie dla tej relikwii.
W Polsce po raz pierwszy święcono Boże Ciało w 1320 r., za biskupa Nankera, który przewodził diecezji krakowskiej. Nie było jednak jeszcze tak bogatych procesji, jak dziś. Dopiero wiek XVI przyniósł rozbudowane obchody święta Bożego Ciała, zwłaszcza w Krakowie, który był wówczas stolicą. Podczas procesji krakowskich prezentowały się proporce z orłami na szkarłacie, obecne było całe otoczenie dworu, szlachta, mieszczanie oraz prosty lud z podkrakowskich wsi.
W czasie procesji Bożego Ciała urządzano widowiska obrzędowe lub ściśle teatralne, aby przybliżyć ich uczestnikom różne aspekty obecności Eucharystii w życiu. Nasiliło się to zwłaszcza pod koniec XVI wieku, kiedy przechodzenie na protestantyzm znacznie się nasiliło i potrzebna była zachęta do oddania czci Eucharystii.
W okresie rozbiorów religijnemu charakterowi procesji Bożego Ciała przydano akcentów patriotycznych. Była to wówczas jedna z nielicznych okazji do zademonstrowania zaborcom żywej wiary. W procesjach niesiono prastare emblematy i proporce z polskimi godłami, świadczące o narodowej tożsamości.
Najpiękniej jednak Boże Ciało obchodzono na polskiej wsi, gdzie dekoracją są łąki, pola i zagajniki leśne. Procesje imponowały wspaniałością strojów asyst i wielką pobożnością prostego ludu, wyrażającego na swój sposób uwielbienie dla Eucharystii. Do dziś przetrwał zwyczaj zdobienia ołtarzy zielonymi drzewami brzóz i polnymi kwiatami. Kiedyś nawet drogi wyścielano tatarakiem. Do dziś bielanki sypią też przed kroczącym z monstrancją kapłanem kolorowe płatki róż i innych kwiatów.
Boże Ciało to również dzień święcenia wianków z wonnych ziół, młodych gałązek drzew i kwiatów polnych. Wieniec w starych pojęciach Słowian był godłem cnoty, symbolem dziewictwa i plonu. Wianki z ruty i kwiatów mogły nosić na głowach tylko dziewczęta.
Na wsiach wierzono, że poświęcone wianki, powieszone na ścianie chaty, odpędzają pioruny, chronią przed gradem, powodzią i ogniem. Dymem ze spalonych wianków okadzano krowy, wyganiane po raz pierwszy na pastwisko. Zioła z wianków stosowano też jako lekarstwo na różne choroby.
Gdzieniegdzie do poświęconych wianków dodawano paski papieru, z wypisanymi słowami czterech Ewangelii. Paski te zakopywano następnie w czterech rogach pola, dla zabezpieczenia przed wszelkim złem.
Dziś Boże Ciało to jedna z niewielu już okazji, aby przyodziać najpiękniejszy strój świąteczny - strój ludowy. W Łowickiem tego dnia robi się tęczowo od łowickich pasiaków. Kto wie, czy stroje ludowe zachowałyby się do dziś, gdyby nie możliwość ich zaprezentowania podczas uroczystości kościelnych. Chwała zatem i wielkie dzięki tym duszpasterzom, którzy kładą nacisk, aby asysty procesyjne występowały w regionalnych strojach. Dzięki temu procesje Bożego Ciała są jeszcze wspanialsze, okazalsze, barwniejsze. Ukazują różnorodność bogactwa sztuki ludowej i oby tak było jak najdłużej.
W ostatni czwartek oktawy Bożego Ciała, oprócz święcenia wianków z ziół i kwiatów, szczególnym ceremoniałem w naszych świątyniach jest błogosławieństwo małych dzieci. Kościoły wypełniają się najmłodszymi, często także niemowlętami, by i na nich spłynęło błogosławieństwo Boże. Wszak sam Pan Jezus mówił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im, do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 13-15).

CZYTAJ DALEJ

Iść do przodu z Chrystusem

2024-05-30 14:02

Ks. Wojciech Kania/Niedziela

Jak co roku tłumy Sandomierzan oraz turystów zgromadziła procesja eucharystyczna Bożego Ciała, która przeszła główną ulicą miasta z kościoła pw. Podwyższenia Krzyża do kościoła seminaryjnego pw. św. Michała Archanioła.

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej rozpoczęła Msza Święta, sprawowana przez sandomierskich duszpasterzy, kapłanów pracujących w kurii diecezjalnej i seminarium duchownym, pod przewodnictwem Biskupa Sandomierskiego Krzysztofa Nitkiewicza.

CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję