Reklama

Umiłowawszy swoich, do końca ich umiłował

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Do końca - tzn. do ostatnich granic, w jakich człowiek może ofiarować się drugiemu człowiekowi, oddał się na pokarm, który spożywamy po dziś dzień i spożywać będziemy aż do końca świata. W czasie Ostatniej Wieczerzy, w Wielki Czwartek, została ustanowiona Eucharystia i kapłaństwo.
„Wieczór Ostatniej Wieczerzy jest również wieczorem rozstania, pierwszej krwi w Ogrójcu, zdrady, zaparcia się, odstępstwa - napisał śp. ks. dr Tadeusz Olszański CM. - Rozpoczął się ten wieczór w gronie przyjaciół, w nastroju rodzinnym, a kończył się w lochu więziennym, w ciemnicy. I to jest dramat wciąż aktualny. Chrystus zostaje faktycznie wciąż sprowadzany z Wieczernika do ciemnicy” (Ciemnicą jest oczywiście serce człowieka, w którym nie ma miłości).
Ostatnia Wieczerza to również umycie nóg Apostołom, aby oni i ich następcy czynili podobnie, tzn. byli ofiarni, uczynni, usłużni, życzliwi…
Poprosiłem niedawnego jubilata ks. prał. Wenancjusza Borowicza, by powiedział, co według niego jest najważniejsze w kapłaństwie. Odpowiedział: pokora i posłuszeństwo. W czasie święceń kapłańskich, kiedy biskup nakłada ręce na głowę diakona, pyta: „czy przyrzekasz mnie i moim następcom cześć i posłuszeństwo?”. Ta odpowiedź jest najtrudniejsza - mówi mój Rozmówca, potem dodaje - tu świecące buty, nowa sutanna… a tu: „Nie moja wola, a Twoja niech się stanie” - w ślad za słowami Chrystusa. Dawniej było nie do pomyślenia, tak jak dziś się to zdarza wśród młodych, by odmówić biskupowi czegokolwiek lub wyjść do ludzi bez sutanny, czy nie odprawić w dniu powszednim Mszy św. tylko dlatego, że nie jest ona obowiązkiem. Rozmawiamy też na temat obrączek, którymi niektórzy księża zastępują koloratkę, a przecież każda z tych rzeczy ma inną wymowę, bo i inne przeznaczenie.
W tym miejscu Ksiądz wspomina dzień swoich święceń kapłańskich, kiedy wychodząc z domu, matka go spytała: „czy Ty naprawdę będziesz na swoim miejscu?”. Jakby jeszcze raz chcąc się upewnić, czy idzie drogą powołania. Kapłaństwo Jubilata nie zrodziło się nagle. Początkowo myślał o Wyższej Szkole Morskiej. Dopiero po wstąpieniu do seminarium, matka wyznała, że modliła się o to, by został księdzem. Teraz, kiedy patrzy na to z perspektywy lat, wie, że udział w jego powołaniu miała też postawa kapłanów, których Bóg postawił na jego drodze i ich wiarygodność w pójściu za Chrystusem.
Ksiądz wspomina też jak w początkach swego kapłaństwa został poproszony do domu starszego kapłana i jak ten zobaczywszy ludzi za oknem, powiedział do niego: „popatrz, mąż, żona, dzieci idą na spacer, a my sami… ale nie sami”.
Takie trzeźwe patrzenie na życie - dodaje Ksiądz, ciągnąc dalej swoją myśl. - Kapłaństwo nie jest cukierkowate, dlatego jako ostatni powiedziałem przed rektorem seminarium, że chcę przyjąć święcenia. Potem wspomina bp. Wilhelma Plutę, człowieka wielkiej wiary, zwanego przez niektórych skrupulantem, który uczył swoich podopiecznych bycia w stałym modlitewnym kontakcie z Panem Bogiem, powtarzając często: „chociaż przyjdziesz po kolędzie zmęczony, chce ci się spać, odmów brewiarz”. Nie tylko mówił, ale i czynił tak jak nauczał. Wystarczyło popatrzyć na jego klęcznik i nie trzeba było o nic pytać. Zatopiony we wspomnieniach Ksiądz Prałat dodaje po chwili: „kapłan to człowiek, który musi mieć myślenie Chrystusa. Nie może zatracić więzi z Panem Bogiem, ma tego uczyć innych jak również przyjaźni z Nim, a nauczanie śpiewu, tańców... zostawić świeckim, jak Mu powiedział na jednym z młodzieżowych obozów młody człowiek, że tej całej reszty on już nauczy, bo ksiądz nie jest od takich spraw. On ma być ich «szefem»”. Poruszamy też sprawę przechodzenia z księżmi na „ty” osób świeckich. Mówimy o szkodliwości tej praktyki, ponieważ ksiądz nie może być traktowany jak kumpel, tak jak i rodzic czy dyrektor przez podwładnych. Są pewne, nazwijmy to urzędy, które wręcz domagają się tego dystansu, zdrowego dystansu, co wcale nie oznacza, że nie można żyć w bliskości ze sobą. Można, ale ta bliskość, ma być bliskością tzw. zdrową.
Na koniec rozmowy, jako podsumowanie, Ksiądz wypowiada następujące zdanie: „kapłan ma być znakiem Pana Boga dla innych, by móc przyprowadzać ludzi do Niego”.
Ostatnia Wieczerza to nie tylko ustanowienie kapłaństwa, ale i ustanowienie Eucharystii, której pragnę poświęcić więcej miejsca z uwagi na jej jakby niepełne zrozumienie.
Papież Paweł VI napisał: „Eucharystia jest sercem Kościoła i na ziemi nie ma nic wspanialszego…”, dlatego Matka Teresa powie: „Kapłanie Boży, odprawiaj Mszę św. tak, jakby miała być pierwszą, ostatnią, albo jedyną...”.
Jak ktoś słusznie zauważył, w tym tajemniczym sakramencie Bóg pozostaje delikatny, kruchy, żeby nikogo nie przestraszyć, a mimo to w każdej Eucharystii Jezus daje się nam z taką samą wieczną siłą swej zbawczej miłości, jak to miało miejsce po raz pierwszy na krzyżu? Czy my naprawdę mamy tego świadomość? Dlatego nie można przychodzić na Mszę św. w ostatniej chwili (o spóźnieniu nawet nie wspomnę), by mieć czas na wyciszenie się i przygotowanie do tego misterium, w czasie którego każde słowo i każdy gest jest ważny. Jan Paweł II poświęcił bardzo dużo czasu na przybliżenie nam tych spraw. Oto Jego słowa: „Eucharystia jest światłem przede wszystkim dlatego, że w każdej Mszy św. Liturgia Słowa Bożego poprzedza sprawowanie Liturgii Eucharystii - w jedności dwóch «stołów» - stołu Słowa i stołu Chleba”. Ze względu na zewnętrze ubóstwo tego sakramentu, Kościół może łatwo zapomnieć o Nim i przyzwyczaić się do Niego, zatracając „zdumienie Eucharystią”, o którym również mówił Jan Paweł II.
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, która tak bardzo kochała Jezusa, napisała: „Z jakąż miłością, Jezu, trzymałabym Cię w swoich rękach, kiedy na mój głos zstępowałbyś z nieba. (…) Z jakąż miłością dawałabym Cię duszom!”
Zachwycamy się Janem Pawłem II i jego nauką, na którą powołujemy się prawie każdego dnia, ale co z tego, kiedy praktyka wykazuje co innego. Kiedy przyjeżdżał do Polski, potrafiliśmy godzinami czekać na niego. Gdy w parafii zapowiada wizytę ks. biskup, garniemy się tego dnia do kościoła dużo wcześniej, bo przecież nie wypada, by czekał na nas. A kiedy Pan Bóg przychodzi do nas w każdej Mszy św., przychodzi Osobowo. Wielu z nas przychodzi w ostatniej chwili, lub po jej rozpoczęciu, więc za nim się wewnętrznie wyciszy, „przejdą” już czytania, które przygotowują nas na przyjście Jezusa, nie mówiąc już o tym, że podczas każdej Mszy. św. Chrystus ma nam co innego do powiedzenia, czym powinniśmy żyć. Innym problemem jest spowiadanie się w czasie Mszy św., czyli łączenie dwóch sakramentów. I tu zaraz należy sobie postawić pytanie: czy wtedy uczestnictwo w Mszy św. jest naprawdę uczestnictwem? Spowiadamy się, chcąc załatwić dwie sprawy na raz. Załatwić, bo o przeżywaniu nie może być mowy, bo najpierw myślimy o grzechach, które mamy wyznać, potem o tym, co ksiądz nam mówi, a potem o zadanej pokucie, więc co naprawdę wynosimy z takiej Mszy św., na której jesteśmy tylko fizycznie? Jezus poszedł za mnie, za Ciebie na krzyż, poszedł dobrowolnie, przechodząc wcześniej długą drogę męczeństwa, a nas nie stać, by z prostej ludzkiej uczciwości, w akcie bodaj „tylko” wdzięczności, poświęcić około 40 min (najczęściej tyle trwa Msza św.) na wysłuchanie, co ma nam w tym dniu do powiedzenia i na prawdziwe przygotowanie się na zanurzenie w Jego Męce, by wyjść przez to odrodzonym wewnętrznie. Dobrze przeżyta Msza, tzn. w skupieniu, jest dla nas wielką mocą i siłą.
Błażej Pascal powiedział: „Gdybyśmy wiedzieli, czym jest Msza św., umarlibyśmy od tak silnego wstrząsu”. Nie sposób nie doceniać cudowności realizmu „tego sakramentu, w którym przecież wszystko jest cudem” (św. Tomasz z Akwinu), tej niezwykłej tajemnicy rzeczywistej Obecności, o której papież Paweł VI powiedział, że jest „substancjalna. (…) przez nią mianowicie obecny staje się Chrystus cały, Bóg i człowiek”.
Żeby to do nas choć trochę dotarło, musimy zacząć z uwagą i skupieniem wsłuchiwać się w każde słowo, od początku Mszy św., aż do jej końca, które wypowiada do nas Bóg przez usta kapłana, a wtedy Msza św. stanie się dla nas rzeczywistym przeżyciem religijnym przez spotkanie z Jezusem Chrystusem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Jasna Góra: 43. Ogólnopolska Pielgrzymka Apostolstwa Trzeźwości

2024-06-16 14:53

[ TEMATY ]

Apostolstwo trzeźwości

Jasna Góra/Facebook

Pod hasłem „Trzeźwość jest Polską racją stanu” odbyła się na Jasnej Górze dwudniowa, 43. Ogólnopolska Pielgrzymka Apostolstwa Trzeźwości. Doroczne spotkanie to modlitwa o trzeźwość i odnowę moralną naszej Ojczyzny.

Przewodniczący Zespołu Konferencji Episkopatu Polski ds. Apostolstwa Trzeźwości, bp Tadeusz Bronakowski, przed Cudownym Obrazem Matki Bożej zawierzał Ojczyznę i wszystkich zaangażowanych w Apostolstwo Trzeźwości.

CZYTAJ DALEJ

Diecezja warszawsko-praska: Pierwsze parafie neoprezbiterów 2024

2024-06-05 13:28

[ TEMATY ]

zmiany księży

zmiany personalne

Karolina Błażejczyk/diecezja.waw.pl

Księża neoprezbiterzy, którzy 1 czerwca przyjęli święcenia kapłańskie, otrzymali nominacje na swoje pierwsze parafie. Dekrety wręczył biskup Romuald Kamiński.

Na mocy decyzji podjętych przez księdza biskupa Romualda Kamińskiego:

CZYTAJ DALEJ

Papież Franciszek: Benedykt zrezygnował ze względu na swą uczciwość

2024-06-17 13:20

[ TEMATY ]

Benedykt XVI

papież Franciszek

PAP/EPA/GIUSEPPE LAMI

„Benedykt zrezygnował ze względu na swą uczciwość” - powiedział Franciszek w rozmowie z Javierem Martínezem-Brocalem, watykanistą hiszpańskiego dziennika ABC. Rzymski dziennik La Repubblica opublikował dziś fragment książki „Il successore. I miei ricordi di Benedetto XVI” (Następca. Moje wspomnienia o Benedykcie XVI), wydanej przez Marsilio i dostępnej od dziś we włoskich księgarniach. Jest ona owocem trzech rozmów między argentyńskim papieżem a autorem, które miały miejsce między lipcem 2023 a styczniem 2024 roku.

Franciszek powołuje się na rozmowę ze swoim poprzednikiem. „Pewnego razu rozmawialiśmy i pojawiło się to pytanie. Czuł, że jego siły go zawodzą, a to był problem, ponieważ w lipcu 2013 r. miał udać się do Rio de Janeiro na Światowe Dni Młodzieży. Jego rezygnacja była gestem szczerości. Nie był w ogóle przywiązany do władzy” - wyznał Franciszek.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję