Reklama

Dokąd zmierza Europa?!

Niedziela zamojsko-lubaczowska 14/2009

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Tempo przechodzenia Europy od właściwej jej cywilizacji łacińskiej, cywilizacji miłości i życia do cywilizacji śmierci jest tak szybkie, że każdy myślący człowiek powinien poważnie rozważyć, czy faktyczna eutanazja, która odbyła się na oczach świata we Włoszech, nie będzie możliwa niebawem również w Polsce. Czy życie takich osób jak Franciszek (bo samego Franciszka na pewno nie - jego rodzina na pewno nie pozwoli na wyrządzenie mu takiej krzywdy) nie będzie niebawem poważnie zagrożone? Czy fałszywe rozumienie prawa do życia i godności człowieka, zaprezentowane przez większość składu orzekającego włoskiego Sądu Najwyższego, nie przeniknie także umysłów większości naszych prawodawców i sędziów?
W tym kontekście warto pochylić się nad propozycją tzw. testamentu życia, zawartą w projekcie ustawy bioetycznej przygotowywanej przez rząd Donalda Tuska. Warto zastanowić się, czy pomimo, zapewne, wyłącznie dobrych intencji twórców projektu, w tym przede wszystkim Jarosława Gowina, propozycja ta nie zawiera naturalnych pułapek otwierających drogę do faktycznego zalegalizowania w przyszłości w Polsce negatywnych zjawisk charakterystycznych właśnie dla cywilizacji śmierci.
Propozycja unormowania tzw. testamentu życia uruchomiła już szeroką dyskusję, prowadzoną na uniwersytetach, ale i w wielu polskich domach. Dyskusja ta nie jest łatwa, bo i zagadnienie bardzo skomplikowane. Tym bardziej więc negatywnie należy oceniać wszelkie próby jej upraszczania, czy wręcz populizowania. Czynią tak bezwarunkowi zwolennicy tego rozwiązania, każąc odpowiadać na mniej więcej tak skonstruowane pytanie: „czy chcesz, aby osoby cierpiące na nieuleczalne choroby nie musiały cierpieć w nieskończoność w sytuacji, gdy utrata przytomności lub świadomości i ewentualny zanik czynności życiowych nastąpił wskutek tych właśnie nieuleczalnych chorób?”.
Trzeba wyraźnie podkreślić, że stawianie takiego pytania jest wręcz niemoralne, bo spłaszcza problem, generując de facto zagrożenie dla życia. Jaka bowiem może być odpowiedź na tak postawioną kwestię, udzielona przez człowieka wrażliwego na ludzkie nieszczęścia, ale nie wgłębiającego się w rozważania na ten temat? Oczywiście tylko pozytywna. „Tak, nie chcę, by ludzie cierpieli z powodu nieuleczalnej choroby, a cierpienia te były podtrzymywane poprzez uporczywą terapię. Nie chcę cierpieć również i ja w przyszłości, nie chcę leżeć jak kłoda w bezruchu, przykuty do łóżka i obolały, czekając w ten sposób na nieuchronną śmierć”. Tyle że odpowiedź ta powinna być uzupełniona o niezbędny dodatek, bez którego staje się ona pozbawiona sensu, wręcz groźna: „przede wszystkim jestem za bezwarunkową ochroną życia w każdym stadium jego rozwoju i w każdym momencie oraz okolicznościach jego istnienia, życia, które jest wartością nadrzędną i nieredukowalną, wynikającą wprost z przyrodzonej i niezbywalnej godności osoby ludzkiej”.
Ta właśnie godność człowieka, zakorzeniona w jego naturze, wynikająca z prawa naturalnego, jest źródłem wszystkich wolności i praw człowieka, w tym najważniejszego - prawa do życia. Godność ta jest przyrodzona i niezbywalna, przypisana człowiekowi przez całe jego życie - od poczęcia do śmierci. Właśnie owa niezbywalność godności oznacza w szczególności, że człowiek nie jest ostateczną normą dla siebie, życie i godność zostało mu dane, sam go sobie nie nabył, nie wypracował. W związku z tym umniejszanie tej godności lub jej neutralizowanie (przez to również redukowanie lub neutralizowanie prawa do życia) nie leży ani w gestii podmiotów zewnętrznych (w tym organów prawodawczych i sądowniczych w państwie), ani nawet samego zainteresowanego (zdrowego czy chorego, szczęśliwego czy cierpiącego).
Proponowane przez zespół ds. konwencji bioetycznej unormowanie dotyczące testamentu życia zakłada realizację celu, który na pierwszy rzut oka pewnie i jest godny poparcia - odejście z tego świata bez konieczności doświadczania niekończących się cierpień. Polacy w specjalnym dokumencie mogliby więc określić, czy w przypadku np. utraty przytomności i ustania pracy serca spowodowanego przewlekłą i nieuleczalną chorobą, chcą być podtrzymywani przy życiu, leczeni, poddawani tzw. uporczywej terapii. Należy jednak w tym miejscu postawić pytania: Czy decyzja tego rodzaju podejmowana dziś przez zdrowego (lub chorego, ale niecierpiącego i jeszcze nieumierającego) człowieka byłaby z taką samą mocą podtrzymana przez niego na łożu śmierci (przy ewidentnie całkowitej zmianie punktu widzenia)? Co to znaczy „uporczywa terapia” i czy jest możliwe jednoznaczne i niebudzące wątpliwości w żadnym przypadku jej prawne zdefiniowanie? Czy to normalne, że lekarz, którego powołaniem jest ratowanie życia będzie musiał respektować taki dokument? I w końcu pytanie najważniejsze: Czy „testament życia” nie będzie furtką do obejścia zakazu eutanazji?
W odpowiedzi na powyższe kwestie, zawarte także w interpelacji poselskiej skierowanej przez współautora niniejszego opracowania do Prezesa Rady Ministrów, przewodniczący zespołu ds. konwencji bioetycznej, Jarosław Gowin, stwierdza: „Kształt regulacji ustawowych prowadzi do jasnego rozróżnienia między zaprzestaniem uporczywej terapii a eutanazją. Przez uporczywą terapię projekt rozumie: «stosowanie procedur medycznych, urządzeń technicznych i środków farmakologicznych w celu podtrzymania funkcji życiowych nieuleczalnie chorego, które przedłuża jego umieranie, wiążąc się z naruszeniem godności pacjenta, w szczególności z nadmiernym cierpieniem; nie stanowi uporczywej terapii stosowanie podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych, łagodzenie bólu i innych objawów oraz karmienie i nawadnianie, o ile służą dobru pacjenta»”. W tym miejscu raz jeszcze podkreślamy, że w żadnym wypadku nie odmawiamy Jarosławowi Gowinowi wyłącznie dobrych intencji. Pragniemy jednak stwierdzić, że w obliczu orzeczenia włoskiego Sądu Najwyższego w sprawie Eluany Englaro, cytowany powyżej projektowany przepis ustawy bioetycznej pozostawia zbyt wiele możliwości interpretacyjnych. Chodzi zwłaszcza o ostatnie stwierdzenie - „o ile służą dobru pacjenta”. Czyż nie dla owego „dobra pacjenta” włoski SN wydał zgodę na zagłodzenie Eluany na śmierć? Co to znaczy właściwie „dobro pacjenta”? Czy „dobrem pacjenta” zawsze będzie życie, czy też może tym „dobrem” dla niektórych lekarzy czy sędziów będzie właśnie przerwanie cierpień i śmierć? Możliwości interpretacyjnych tak ogólnego sformułowania jest zbyt dużo.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Sosnowiec: bp Ważny skierował do diecezjan swój „list programowy”

2024-06-16 10:03

[ TEMATY ]

bp Artur Ważny

Episkopat News

- Nasza diecezjalna wspólnota nie jest wysokim drzewem. Jest drzewem, które trwa mimo licznych wichur i huraganów. Jest drzewem mocno doświadczonym, ale także drzewem, które się nie złamało, które walczy z przeciwnościami - napisał do diecezjan bp Artur Ważny. Z okazji swojego ingresu skierował do wiernych list pasterski o charakterze programowym. Pismo odczytywane jest we wszystkich kościołach i kaplicach diecezji sosnowieckiej w niedzielę 16 czerwca 2024 r.

Zapowiada w nim tworzenie relacji i wspólne wędrowanie razem z wiernymi. Podstawą tych działań ma być Boża obietnica bycia jak cedr, znane biblijne drzewo.

CZYTAJ DALEJ

Diecezja Sandomierska: każdy z księży podejmie post o chlebie i wodzie w intencji własnej świętości

2024-06-17 13:37

Bożena Sztajner/Niedziela

W Kurii Diecezjalnej w Sandomierzu pod przewodnictwem Biskupa Ordynariusza Krzysztofa Nitkiewicza odbyło się posiedzenie Rady Kapłańskiej. Obecny był także biskup pomocniczy senior Edward Frankowski oraz wikariusz generalny ks. Rafał Kułaga.

Na początku spotkania bp Krzysztof Nitkiewicz zreferował zagadnienia poruszane na ostatnim posiedzeniu plenarnym Konferencji Episkopatu Polski.

CZYTAJ DALEJ

Papież Franciszek: Benedykt zrezygnował ze względu na swą uczciwość

2024-06-17 13:20

[ TEMATY ]

Benedykt XVI

papież Franciszek

PAP/EPA/GIUSEPPE LAMI

„Benedykt zrezygnował ze względu na swą uczciwość” - powiedział Franciszek w rozmowie z Javierem Martínezem-Brocalem, watykanistą hiszpańskiego dziennika ABC. Rzymski dziennik La Repubblica opublikował dziś fragment książki „Il successore. I miei ricordi di Benedetto XVI” (Następca. Moje wspomnienia o Benedykcie XVI), wydanej przez Marsilio i dostępnej od dziś we włoskich księgarniach. Jest ona owocem trzech rozmów między argentyńskim papieżem a autorem, które miały miejsce między lipcem 2023 a styczniem 2024 roku.

Franciszek powołuje się na rozmowę ze swoim poprzednikiem. „Pewnego razu rozmawialiśmy i pojawiło się to pytanie. Czuł, że jego siły go zawodzą, a to był problem, ponieważ w lipcu 2013 r. miał udać się do Rio de Janeiro na Światowe Dni Młodzieży. Jego rezygnacja była gestem szczerości. Nie był w ogóle przywiązany do władzy” - wyznał Franciszek.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję