Reklama

Kościół

Ks. Piotr Pawlukiewicz: „Nie traćcie nadziei”

Figura upadła na ulicę – można by powiedzieć: Jezus został powalony. A jednak nie. To, co duchowe, zwyciężyło. Uniesiona ręka Chrystusa wskazywała na znajdujący się na cokole napis: Sursum corda, czyli: „W górę serca”.

[ TEMATY ]

książka

ks. Piotr Pawlukiewicz

Materiał prasowy

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Słowa i życie księdza Piotra Pawlukiewicza zainspirowały miliony Polaków. Dziennikarka Katarzyna Szkarpetowska w książce Bóg nie umie dawać mało zebrała wspomnienia wielu bliskich i przyjaciół księdza Piotra, między innymi Krzysztofa Antkowiaka i księdza Bogusława Kowalskiego. Ich barwne opowieści ukazują go jako osobę pełną humoru, miłości i głębokiej wiary. Przeczytaj premierowo fragment z książki.

Katarzyna Szkarpetowska: W latach 2009–2022 był ksiądz proboszczem parafii pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny na Nowym Mieście w Warszawie: parafii, na terenie której przez blisko trzydzieści lat mieszkał ksiądz Piotr Pawlukiewicz. Jaką księża mieli relację?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Ksiądz Stefan Kotwiński: Byliśmy kolegami, lubiliśmy się. Piotr w parafii na Przyrynku udzielał się sporadycznie, ponieważ duszpastersko był oddelegowany do pracy w kościele akademickim pod wezwaniem Świętej Anny na Krakowskim Przedmieściu. Poza tym dużo podróżował w związku z rekolekcjami, które prowadził w różnych miejscach. Ale gdy go o coś poprosiłem, nigdy nie odmówił. Na przykład w 2011 roku, gdy obchodziliśmy jubileusz sześćsetlecia powstania parafii, poprowadził dla parafian i tych, którzy chodzą do naszego kościoła, Triduum ku czci Matki Bożej. Duchowo był to dla nas wszystkich piękny czas. Kilkakrotnie też głosił w tutejszym kościele kazania rezurekcyjne, a także katechezy do rodziców dzieci przygotowujących się do Pierwszej Komunii Świętej.

Gdy spotykaliśmy się przy kawie – on przychodził do mnie albo ja do niego – rozmawialiśmy na różne tematy, głównie dotyczące życia kapłańskiego. Wymienialiśmy informacje o sytuacji w Kościele warszawskim, w Kościele powszechnym. Piotr był duszą towarzystwa. Kiedyś, po bierzmowaniu, siedzieliśmy z biskupem przy stole. Był wieczór, około godziny dwudziestej. A tak się złożyło, że kardynał Kazimierz Nycz miał gości z Włoch i postanowił pokazać im kościół na Przyrynku, gdyż jest to najstarsza świątynia z tytułem maryjnym w Warszawie. Gdy go już zwiedzili, zaszli na plebanię. Zaprosiłem ich do stołu, usiedli. W pewnym momencie ksiądz kardynał mówi do Piotra: „Piotrze, opowiedz nam coś ku radości”. Piotrek był w swoim żywiole.

WIĘCEJ W KSIĄŻCE: Zobacz

Ksiądz Pawlukiewicz był człowiekiem, który – mimo choroby – nie tracił nadziei. Parkinson wiele mu zabrał, ale go nie złamał.

Podziel się cytatem

To prawda. Piotrek się nie poddawał. O samej chorobie mówił niewiele, ale wiem, że szukał różnych rozwiązań, które by mu w niej ulżyły. Krótko przed śmiercią opowiadał mi, że wybiera się do lekarza, który być może podjąłby się przeprowadzenia operacji polegającej na wszczepieniu jakichś elektrod. Ten lekarz był z Trójmiasta. Ale Piotr już do niego nie pojechał.

W ostatnich miesiącach życia czas spędzał głównie w swoim mieszkaniu na Przyrynku?

Reklama

Tak, ponieważ choroba mocno utrudniała mu poruszanie się. Gdy miał lepszy dzień, koncelebrował z nami Mszę Świętą, z tym że siedział na klęczniku, ponieważ nie był w stanie wystać. Kilka dni przed śmiercią poprosił jednego z księży o spowiedź świętą. Ksiądz, który do niego przyszedł, udzielił mu też sakramentu namaszczenia chorych. Powiem pani, że jego śmierć była dla mnie zaskoczeniem.I myślę, że nie tylko dla mnie, ale dla wielu ludzi z jego bliskiego otoczenia. Owszem, miał tego parkinsona, ale nic nie zwiastowało, że odejdzie lada dzień…

Ten, który przy ołtarzu potrafił gromadzić tłumy, w czasie swojego pogrzebu był otoczony tylko przez pięć osób. Bardzo przykry widok, jednak takie były zaostrzenia w czasach pandemii. Ale myślę, że duchowo towarzyszyły mu tłumy.

Podziel się cytatem

Piotr zmarł w nocy. Jego ciało było ułożone w nietypowej pozycji, mianowicie: na boku, między łóżkiem a biurkiem, głowa była oparta o krzesło, a rękę miał skierowaną do góry. Jak to się stało? To już tajemnica Pana Boga i Piotra. W każdym razie pozycja ta skojarzyła mi się z fotografią przedstawiającą figurę Chrystusa przed bazyliką Świętego Krzyża na Krakowskim Przedmieściu, która w czasie powstania warszawskiego uległa zniszczeniu. We wrześniu 1944 roku Niemcy doprowadzili do wybuchu w kościele, w wyniku czego figura została strącona z cokołu i upadła na ulicę.

Figura upadła na ulicę – można by powiedzieć: Jezus został powalony. A jednak nie. To, co duchowe, zwyciężyło. Uniesiona ręka Chrystusa wskazywała na znajdujący się na cokole napis: Sursum corda, czyli: „W górę serca”.

Podziel się cytatem

„Nie traćcie nadziei, w górę serca” to słowa, które wielokrotnie wybrzmiewały w nauczaniu księdza Pawlukiewicza. Ksiądz Piotr potrafił wlewać w ludzkie serca nadzieję – to był jeden z talentów, jakimi go Pan Bóg obdarzył. Myślę, że zostawił po sobie przesłanie, które jest kontynuacją i przybliżeniem nauczania Świętego Jana Pawła II. Zostało wiele i ważne jest, żebyśmy nie zgubili tego, co najcenniejsze. Żebyśmy nie zatracili tego, co jest istotą owego przesłania. Ksiądz Pawlukiewicz cieszyłby się, gdybyśmy nie tyle zachwycali się jego słowami, ile wcielali je w życie.

*Fragment pochodzi z książki „Bóg nie umie dawać mało” Katarzyny Szkarpetowskiej, wydanej nakładem Wydawnictwa Esprit

2024-12-14 21:41

Oceń: +36 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Biblijne ślady w historii

Podboje Asyryjczyków są dobrze znane z kart Biblii, ale co wiemy o ich państwie, kulturze i życiu codziennym?

Asyria w czasach swojej świetności rozciągała się od Morza Śródziemnego do Zatoki Perskiej, zawdzięczała to nieustannym podbojom. Przed królami Asyrii kolana zginali nie tylko pomniejsi władcy, ich wyższość musiał uznać również faraon, który w 671 r. uciekał przed armią asyryjskiego króla Asarhaddona, pozostawiając na pastwę najeźdźców cały swój dwór, z żonami i dziećmi, oraz poddanych. Wówczas to dziesiątki tysięcy egipskich rzemieślników zostało uprowadzonych do Niniwy, centralnego ośrodka imperium asyryjskiego. Wielu ówczesnych władców, a również ich poddani na samą myśl o Asyrii drżeli jak trzciny na wietrze. Taki obraz Asyrii został utrwalony przez greckich historyków i Biblię. Z Księgi Jonasza dowiadujemy się o Niniwie, która przyniosła zagładę Królestwu Izraela, jednak to Księga Nahuma jest w dużej mierze odpowiedzialna za czarny PR Niniwy, która została tu porównana do nikczemnej niewolnicy. W historię tego fascynującego i nadal mało poznanego pierwszego imperium w dziejach ludzkości wprowadza czytelników Eckart Frahm. Jego książka Asyria. Powstanie i upadek pierwszego imperium w historii świata jest barwną opowieścią opartą na solidnych badaniach historycznych. Książkę czyta się z zapartym tchem, choć jest dość obszerna. Autor ma rzadki dar przedstawiania rzeczy zawiłych w sposób przejrzysty i zrozumiały nawet dla osób, które nie są obeznane z archeologią czy interpretacją źródeł historycznych. Urzeka jego żywy, plastyczny język – podaje czytelnikowi w przyjazny sposób wiedzę na temat władców Asyrii, ich wasalów oraz organizacji tego rozległego państwa, kreśląc przy tym szczegółowy obraz codziennego życia poddanych, toczącego się w imperium asyryjskim. Jest to bodaj najbardziej przystępny i przejrzysty przewodnik po historii Asyrii, uznawanej za czarny charakter Starego Testamentu.
CZYTAJ DALEJ

Sejm: w piątek pierwsze czytanie obywatelskiego projektu ws. lekcji religii

Na piątek w Sejmie zaplanowano pierwsze czytanie obywatelskiego projektu ustawy dotyczącego organizacji lekcji religii i etyki. Inicjatywa, przygotowana na zlecenie Stowarzyszenia Katechetów Świeckich, zakłada korektę zmian wprowadzonych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i powrót do szerszej obecności tych zajęć w szkołach.

Projekt wpłynął do Sejmu 26 czerwca, dlatego zgodnie z ustawą o wykonywaniu inicjatywy ustawodawczej przez obywateli, jego pierwsze czytanie musi się odbyć najpóźniej trzy miesiące od tej daty.
CZYTAJ DALEJ

Zakon Maltański na Ukrainie: 4 miliony osób objętych pomocą

2025-09-23 17:31

[ TEMATY ]

pomoc

Ukraina

Zakon Maltański

4 miliony

Vatican Media

Wielki Szpitalnik Zakonu Maltańskiego, Josef D. Blotz

Wielki Szpitalnik Zakonu Maltańskiego, Josef D. Blotz

Ludzie na Ukrainie muszą otrzymać pomoc, aby poradzić sobie ze skutkami wojny, fizycznymi i psychicznymi. I to stara się zapewniać od początku Suwerenny Zakon Maltański. O wsparciu Ukraińców mówi mediom watykańskim Wielki Szpitalnik Zakonu Maltańskiego, Josef D. Blotz, który w zeszłym tygodniu odbył wizytę na Ukrainie.

Obecny na terytorium Ukrainy od ponad 30 lat Zakon Maltański uruchomił już w lutym 2022 roku - kiedy wybuchła wojna na pełną skalę na Ukrainie - skoordynowaną akcję wszystkich swoich Stowarzyszeń, Korpusów Ratunkowych oraz około 1000 wolontariuszy (zarówno zagranicznych, jak i ukraińskich), aby zapewnić pomoc medyczną, społeczną i psychologiczną, a także bezpieczne schronienie dla osób przesiedlonych w swoim kraju i do krajów sąsiednich. Wsparciem objęto około 4 miliony osób.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję