Reklama

Niedziela Łódzka

Szczęście z odnalezienia Boga

Z s. Urszulą Marczak, służebniczką Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej z prowincji łódzkiej, która od 9 lat pracuje na Syberii, rozmawia Anna Skopińska

Niedziela łódzka 42/2014, str. 6-7

[ TEMATY ]

misje

Archiwum Sióstr Służebniczek NMP NP

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

ANNA SKOPIŃSKA: – Pracuje Siostra w Angarsku, na Syberii – skąd taka decyzja, by wyjechać z Polski?

S. URSZULA MARCZAK: – Angarsk to przemysłowe miasto, niedaleko Irkucka, w pobliżu jeziora Bajkał, zbudowane zaraz po wojnie i zaplanowane jako miasto bez Boga. Jest tu tylko jedna cerkiew, od niedawna działa Kościół katolicki i kilka wspólnot protestanckich. Nigdy nie myślałam, że wyjadę na misje, a tym bardziej na Wschód. Miałam pracować w nuncjaturze w Moskwie, ale trochę bałam się tego podjąć i stąd decyzja, by – skoro już jadę do Rosji – pomóc siostrom w opiece nad dziećmi. W Polsce pracowałam jako katechetka, więc miałam trochę doświadczenia. Okazało się też, że potrzebna tu siostra z prawem jazdy. I tak oto jestem, od 9 lat, misjonarką.

– Prowadzą Siostry przedszkole i świetlicę – u nas powiedziano by – środowiskową...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Mamy przedszkole dla 30 dzieci i grupę dziennego pobytu dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych. To już dzieci starsze, szkolne, bardzo często wychowankowie naszego przedszkola. To podstawowa działalność naszego zgromadzenia – pomaganie rodzinom poprzez służbę dzieciom.

– W Rosji jest potrzeba istnienia takich miejsc? Dużo jest rodzin, które wymagają wsparcia?

– Dużo. Jest bardzo dużo matek samotnie wychowujących dzieci. Ojcowie gdzieś są, ale tak naprawdę to ich nie ma. Często dzieci wychowują babcie. Są też pełne rodziny, w których jest alkoholizm. Generalnie spora grupa mężczyzn ma problem z odpowiedzialnością za swoją rodzinę.

Reklama

– To dzieci tylko katolików? Czy patrzycie, jakiego są wyznania?

– Dla nas to nie ma znaczenia. Przez pewien czas w grupie mieliśmy tylko jedno dziecko ochrzczone. W przedszkolu mamy dzieci z rodzin protestanckich – to są dzieci z pełnych rodzin. Ich rodzice chcą je wychowywać w duchu chrześcijańskim, więc przysyłają je do nas. Dlatego nasza praca ma wydźwięk ekumeniczny.

– Jest różnica między pracą w Polsce a posługą na misji?

– W Polsce byłam przede wszystkim katechetką. Tutaj świetlica to nasze główne zajęcie. Niektóre dzieci związują się z nami „na amen”. Mają tu oparcie, azyl. Siostry pracują tam już 14 lat. Mamy już dorosłych wychowanków. Wielu udaje się trzymać Kościoła. Z naszej strony znajdują oparcie – w wierze i to materialne.

– Mówi Siostra: „u nas”, „my” – ile sióstr tam pracuje?

– Cztery. To cała nasza wspólnota w Angarsku. Służebniczki pracują jeszcze w Czicie i w Bracku, to nasza diecezja, irkucka, ale odległość ponad tysiąc kilometrów. Tam też są po cztery siostry.

– Po tych latach na Syberii myśli Siostra, by wracać?

– Oczywiście tęsknię za ojczyzną, ale dopóki jesteśmy tam potrzebne i dopóki nie ma rosyjskich sióstr, które mogłyby to przejąć, to nie wrócę. Od jakiegoś czasu, gdy jestem w Polsce, to czuję się jak gość. To tam jest moje miejsce, mój obowiązek. Weszłam w to wszystko i jak się widzi takie malutkie efekty, to jest ogromna radość. To tam najlepiej widać, jak prawdziwa jest przypowieść o zaginionej owcy i jak wielkie szczęście z odnalezienia po latach Boga. I to takie nasze wielkie codzienne radości z nawrócenia.

– Jak odbierają Was zwykli ludzie?

– Bardzo pozytywnie. Nawet wśród tych ortodoksyjnych prawosławnych rzadko zdarzają się reakcje wrogie wobec nas. Generalnie ludzie są nam bardzo życzliwi.

– Spotyka Siostra Polaków?

– Ludzi, którzy mają polskie korzenie, jest mnóstwo. Są Rosjanie o polskich nazwiskach. Mamy też kontakt z polską wioską – Wierszyną, położoną 140 kilometrów od Irkucka. Tam mieszkają potomkowie osiedleńców, którzy 104 lata temu przyjechali tu, bo otrzymali od cara ziemię. To ok. 500 rodzin. Tam zawsze był kościół, ale nigdy na stałe księdza. Teraz jest tam kapłan ks. Karol Lipiński, już czwarty rok. Pomagamy mu w katechezie.

– Wspomniała Siostra o wielkiej radości z tej pracy.

– Ludzie są bardzo otwarci. Czuje się, że oni tego Boga pragną. Im tylko brakuje zakorzenienia w tradycji. Nie mają się do czego odwołać. Są tradycje zupełnie świeckie. Bardzo przeżyłam kiedyś sytuację w Irkucku, gdy zobaczyłam na murze napis: „Bóg w naszym wnętrzu jest martwy”. To tak dużo mówi – że jest w nich ogromna tęsknota religijna, ale równocześnie to wszystko dla nich jest trudne.

– Czyli wielka praca tam przed misjonarzami? Da się tych ludzi odzyskać?

– Na pewno ze starszymi jest trudna sprawa. Dlatego zaczynamy od dzieci. Do rodziców docieramy przez dzieci. Kiedyś matka jednej dziewczyny, którą przygotowywałam do chrztu, powiedziała mi, że przez tyle lat wmawiano im, że Boga nie ma i dlatego teraz tak trudno Go w sobie rozbudzić. I to często dzieci stają się katechetami swoich rodziców.

– Może przez to ta wiara jest taka pełna świeżości i radości?

– Tak. Widać to wyraźnie. Taki powiew otwartości i świeżości, choć przecież to ludzie, w których pragnienie wiary powstaje. I wiemy doskonale, że na pewno nie będzie tam dużo katolików, ale i dla tych, którzy są, warto i trzeba tam pracować. Bo choć nie można liczyć na wielki ilościowy wzrost, to odrodzenie wiary widać – i to jest wspaniałe. Musimy tylko my, misjonarze, służyć tym ludziom.

2014-10-15 16:08

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Na świecie posługuje 1690 polskich misjonarzy - aktualne statystyki misyjne

[ TEMATY ]

misje

Karol Porwich/Niedziela

Obecnie na świecie pracuje 1690 polskich misjonarzy, o 53 mniej niż przed rokiem - przekazał KAI o. Kazimierz Szymczycha SVD, sekretarz Komisji Episkopatu Polski ds. Misji. 6 stycznia, uroczystość Objawienia Pańskiego Kościół obchodzi także jako Dzień Modlitwy i Pomocy Misjom. Ofiary przekazywane tego dnia na tacę w zostaną przekazane na wsparcie polskich misjonarzy pracujących obecnie w 99 krajach świata.

Zgromadzone środki zasilą Krajowy Fundusz Misyjny, z którego utrzymuje się m. in. Centrum Formacji Misyjnej, przygotowujące misjonarzy. Z tego funduszu udzielana jest pomoc biskupom misyjnym z Polski oraz misjonarkom i misjonarzom, zwłaszcza chorym i wymagającym opieki.

CZYTAJ DALEJ

„Napełnił naczynie wodą i zaczął umywać uczniom nogi” (J 13, 5)

Niedziela warszawska 15/2004

[ TEMATY ]

Wielki Tydzień

pl.wikipedia.org

Mistrz Księgi Domowej, "Chrystus myjący nogi apostołom", 1475

Mistrz Księgi Domowej,

1. Wszelkie „umywanie”, „obmywanie się” lub kogoś albo czegoś kojarzy się ściśle z faktem istnienia jakiegoś brudu. Umywanie to akcja mająca na celu właśnie uwolnienie się od tego brudu. I jak o brudzie można mówić w znaczeniu dosłownym i przenośnym, taki też sens posiada czynność obmywania; jest to oczyszczanie się z fizycznego brudu albo akcja symboliczna powodująca uwolnienie się od moralnego zbrukania. To ten ostatni rodzaj obmycia ma na myśli Psalmista, kiedy woła: „Obmyj mnie całego z nieprawości moich i oczyść ze wszystkich moich grzechów …obmyj mnie a stanę się bielszy od śniegu” (Ps 51, 4-9). Wszelkie „bycie brudnym” sprowadza na nas złe, nieprzyjemne samopoczucie, uwolnienie się zaś od owego brudu przez obmycie przynosi wyraźną ulgę.
Biblia mówi wiele razy o obydwu rodzajach zarówno brudu jak i obmycia, czyli oczyszczenia. W rozważaniach niniejszych zajmiemy się obmyciami z brudu w znaczeniu moralnym.

CZYTAJ DALEJ

Ojciec Pio tajemnice Męki Pańskiej nie tylko kontemplował, ale jej ślady nosił na ciele

2024-03-28 23:15

[ TEMATY ]

Droga Krzyżowa

św. o. Pio

Wydawnictwo Serafin

O. Pio

O. Pio

Mistycy wynagrodzenia za grzechy są powołani do wzięcia w milczeniu grzechów i cierpienia świata na siebie, w zjednoczeniu z Jezusem z Getsemani. Rzeczywiście, Ojciec Pio tajemnice Męki Pańskiej nie tylko kontemplował i boleśnie przeżywał, ale jej ślady nosił na własnym ciele, aby w zjednoczeniu ze swoim Boskim Mistrzem współdziałać w wynagradzaniu za ludzkie grzechy. Jako czciciel Męki Pańskiej chciał, aby i inni korzystali z jego dobrodziejstwa.

„Misterium miłości. Droga krzyżowa z Ojcem Pio” to rozważania drogi krzyżowej, które proponuje nam br. Błażej Strzechmiński OFMCap - znawca życia i duchowości Ojca Pio. Rozważania każdej ze stacji przeplatane są z fragmentami pism Stygmatyka. Książka wydana jest w niewielkiej, poręcznej formie i zawiera także miejsce na własne notatki, co doskonale nadaje się do osobistej kontemplacji Drogi krzyżowej.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję