Reklama

Niedziela Przemyska

Rok Życia Konsekrowanego

Bernardyński charyzmat franciszkański

W poniedziałek 2 lutego, w liturgiczne święto Ofiarowania Pańskiego, przypada Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. W tym dniu otaczamy modlitwą i wdzięcznością wszystkie osoby życia konsekrowanego, szczególnie te, które realizują swoje powołanie zakonne na terenie archidiecezji przemyskiej. Archidiecezjalna modlitwa za powołanych i o nowe powołania do życia zakonnego będzie miała miejsce w klasztorze Ojców Jezuitów w Starej Wsi. Centralnym punktem spotkania będzie uroczysta Msza św. o godz. 11, pod przewodnictwem abp. Józefa Michalika, metropolity przemyskiego.

Niedziela przemyska 5/2015, str. 1, 6

[ TEMATY ]

zakony

Archiwum Ojców Bernardynów

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Pośród kościołów archidiecezji przemyskiej, w których w Roku Życia Konsekrowanego można uzyskać odpust zupełny, jest sanktuarium pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Leżajsku. Od ponad czterystu lat posługują w nim zakonnicy zwani potocznie Bernardynami. Drugim głośnym sanktuarium, a zarazem miejscem modlitwy i charyzmatu bernardyńskiego, jest Dukla (od 1741 r.), która w ubiegłym roku przeżywała prawdziwy „najazd” pielgrzymów, z racji Roku św. Jana z Dukli. Ale pierwszym miejscem posługi Bernardynów na terenie naszej diecezji jest Przeworsk, do którego 550 lat temu, w 1465 r., przybyli nasi zakonnicy.

Ubóstwo i pokora

Początki powstania zakonu Braci Mniejszych sięgają roku 1209 i ściśle związane są z osobą oraz życiem św. Franciszka z Asyżu, założyciela zakonu, który pragnął, aby jego naśladowcy poprzez ubóstwo, pokorę i prostotę życia w posłuszeństwie i czystości serca głosili wszystkim ludziom ideały pokoju i dobra. Obecność na ziemiach polskich franciszkańskiej prowincji Obserwantów, zwanych Bernardynami, związana jest z przybyciem wędrownego kaznodziei pokutnego, św. Jana Kapistrana, z Włoch do Krakowa w 1453 r., na zaproszenie króla Władysława Jagiełły, do ufundowanego kościoła i klasztoru pw. św. Bernardyna ze Sieny w Krakowie w pobliżu Wawelu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Przykład życia

Od początku swego istnienia w Polsce Bernardyni podjęli gorliwie pracę duszpasterską i kaznodziejską oraz charytatywną, dając przykład życia chrześcijańskiego, wspólnotowej modlitwy w chórze zakonnym. Ponadto wielu zakonników tej prowincji odznaczało się też działalnością patriotyczną i społeczną. Wśród wyniesionych do chwały ołtarzy znaleźli się święci: Jan z Dukli, Szymon z Lipnicy oraz błogosławieni: Władysław z Gielniowa – twórca i propagator pieśni religijnych w języku polskim, wybitny kaznodzieja, Anastazy Pankiewicz – męczennik obozu koncentracyjnego II wojny światowej w Dachau, założyciel żeńskiego zgromadzenia zakonnego Sióstr Antonianek od Chrystusa Króla, założyciel szkoły istniejącej po dzień dzisiejszy w Łodzi; oraz słudzy Boży: o. Rafał z Proszowic i o. Hadrian Osmołowski.

Reklama

Przeworsk

Długowieczna historia bernardynów w Przeworsku sprawiła, że rozwinął się tu wielki kult św. Antoniego z Padwy, którego obraz, namalowany w drugiej połowie XVII wieku przez o. Franciszka Lekszyckiego bernardyna, znajduje się w specjalnej kaplicy kościoła. Parafialno-duszpasterska działalność zakonników bernardyńskich została zainicjowana erygowaniem parafii 19 maja 1981 r. Obecnie wspólnotę zakonną klasztoru przeworskiego stanowi 6 kapłanów i brat zakonny. W przeworskim klasztorze w latach 1951-69 miał miejsce nowicjat dla braci zakonnych, który od 1654 r. aż do czasów obecnych mieści się w Leżajsku. Obecnie formację duchową i zakonną odbywa tu 11 braci nowicjuszy.

Leżajsk

Specyfika leżajskiego klasztoru związana jest z duszpasterstwem sanktuaryjnym, skoncentrowanym w Bazylice Zwiastowania Pańskiego, gdzie w specjalnej kaplicy znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Pocieszenia. Ponadto od 1971 r. przy Bazylice mieści się Muzeum Prowincji Ojców Bernardynów. Klasztor i Bazylika oraz przyklasztorne dróżki są szczególnym miejscem świętym i uświęcającym, czego świadectwem jest życie wielu zakonników zmarłych tutaj w opinii świętości, na czele z o. Jackiem Filipiakiem, przy którego grobie wierni modlą się, wypraszają liczne łaski, cuda i uzdrowienia. Parafialną działalność duszpasterską rozpoczęto w 1969 r. i prowadzona jest nie tylko przy Bazylice Zwiastowania Pańskiego, ale także w kościołach filialnych w Hucisku i Maleniskach, które wraz z kościołem w Przychojcu zostały wybudowane staraniem klasztoru Ojców Bernardynów z Leżajska. Bazylikę i klasztor leżajski w swej prywatnej pielgrzymce w 1965 r. nawiedził ówczesny arcybiskup krakowski Karol Wojtyła, święty papież Jan Paweł II.

Reklama

Obecnie działalność charytatywna Bernardynów przejawia się w pomocy ubogim (około 50 rodzin) udzielanej przez Franciszkańską Akcję Charytatywną. Rozwinięte jest tu mocno duszpasterstwo Franciszkańskiej Młodzieży Oazowej, Liturgicznej Służby Ołtarza, Akcji Katolickiej, Straży Honorowej NSPJ, Róż Różańcowych, oraz Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, a także Apostolstwa Trzeźwości Pokój i Dobro. Wspólnotę leżajskiego klasztoru stanowi 18 kapłanów, 5 braci zakonnych i 11 nowicjuszy.

Dukla

Z kolei Dukla jest miejscem szczególnym ze względu na to, że tu około 1641 r. urodził się i wychował św. Jan z Dukli. Ojciec Święty Jan Paweł II, przebywając w Dukli przededniu kanonizacji św. Jana, 9 czerwca 1997 r., osobiście wyznał: „Jakże bliski wydaje nam się błogosławiony Jan w tej świątyni, w której przechowuje się jego relikwie. Bardzo chciałem tu przybyć, aby w ciszy klasztoru wsłuchać się w głos jego serca i wspólnie z Wami wgłębić się w tajemnice jego życia i świętości… Bracia i Siostry, często nawiedzajcie to miejsce! Ono jest wielkim skarbem tej ziemi, bo tu przemawia duch Pana do ludzkich serc za pośrednictwem waszego świętego rodaka”. Wyjątkowym miejscem modlitwy i kontemplacji jest też kościółek na Puszczy wraz z pustelnią na górze Zaśpit, gdzie św. Jan w młodości oddawał się pokucie i modlitwie, prowadząc życie pustelnicze. Ponadto bernardyni dukielscy prowadzą działalność duszpasterską w kościele w Trzcianie i w Zawadce Rymanowskiej, gdzie erygowano oddzielną parafię. Natomiast od 22 czerwca 1984 r. przy kościele klasztornym erygowana została osobna parafia pw. św. Jana z Dukli. Wspólnotę klasztoru stanowi 6 kapłanów i brat zakonny. Istnieje tu wspólnota Franciszkańskiego Zakonu Świeckich.

Od Żurawiczek po Kalnicę

Ponadto ojcowie Bernardyni prowadzą duszpasterstwo parafialne w Żurawiczkach k. Przeworska (3 ojców), w Jelnej i Judaszówce (3 ojców) oraz w Wetlinie i Kalnicy (2 ojców). We wszystkich tych ośrodkach duszpasterskich istnieją wspólnoty Franciszkańskiego Zakonu Świeckich oraz Franciszkańska Młodzież Oazowa.

Reklama

W metropolii przemyskiej ojcowie Bernardyni prowadzą również działalność duszpasterską przy sanktuariach: św. Antoniego z Padwy w Radecznicy (diecezja zamojska) oraz przy sanktuarium Matki Bożej Rzeszowskiej w Rzeszowie (diecezja rzeszowska).

Ideał i charyzmat Franciszkański w dobie współczesnego życia ludzi jest ciągle aktualny i poszukiwany przez tych wszystkich, którzy pragną pokoju, dobra i miłości.

2015-01-29 13:32

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Duchowe córki Jana Bosko

Wychowują najmłodsze pokolenie Kielc, przekazując maluchom najważniejsze wartości, które nigdy się nie zdezawuują: prawdy, dobra i piękna. Współpracują z rodzinami i z grupami świeckich, prowadzą ważne inicjatywy. Siostry salezjanki z ul. Chęcińskiej powróciły do Kielc po czterech latach nieobecności

Siostry Salezjanki po raz pierwszy przyjechały do pracy w Kielcach w 1959 r. Przez lata posługiwały w parafii Świętego Krzyża. Były katechetkami, zakrystiankami, prowadziły oratorium, scholę, dobrze służyły ludziom i Kościołowi, dlatego wielkim zaskoczeniem dla wszystkich był fakt, iż 31 maja 2005 r. siostry opuściły Kielce.

CZYTAJ DALEJ

Św. Agnieszko z Montepulciano! Czy Ty rzeczywiście jesteś taka doskonała?

Niedziela Ogólnopolska 16/2006, str. 20

wikipedia.org

Proszę o inny zestaw pytań! OK, żartowałam! Odpowiem na to pytanie, choć przyznaję, że się go nie spodziewałam. Wiesz... Gdyby tak patrzeć na mnie tylko przez pryzmat znaczenia mojego imienia, to z pewnością odpowiedziałabym twierdząco. Wszak imię to wywodzi się z greckiego przymiotnika hagné, który znaczy „czysta”, „nieskalana”, „doskonała”, „święta”.

Obiektywnie patrząc na siebie, muszę powiedzieć, że naprawdę jestem kobietą wrażliwą i odpowiedzialną. Jestem gotowa poświęcić życie ideałom. Mam w sobie spore pokłady odwagi, która daje mi poczucie pewnej niezależności w działaniu. Nie narzucam jednak swojej woli innym. Sądzę, że pomimo tego, iż całe stulecia dzielą mnie od dzisiejszych czasów, to jednak mogę być przykładem do naśladowania.
Żyłam na przełomie XIII i XIV wieku we Włoszech. Pochodzę z rodziny arystokratycznej, gdzie właśnie owa doskonałość we wszystkim była stawiana na pierwszym miejscu. Zostałam oddana na wychowanie do klasztoru Sióstr Dominikanek. Miałam wtedy 9 lat. Nie było mi łatwo pogodzić się z taką decyzją moich rodziców, choć było to rzeczą normalną w tamtych czasach. Później jednak doszłam do wniosku, że było to opatrznościowe posunięcie z ich strony. Postanowiłam bowiem zostać zakonnicą. Przykro mi tylko z tego powodu, że niestety, moi rodzice tego nie pochwalali.
Następnie moje życie potoczyło się bardzo szybko. Założyłam nowy dom zakonny. Inne zakonnice wybrały mnie w wieku 15 lat na swoją przełożoną. Starałam się więc być dla nich mądrą, pobożną i zarazem wyrozumiałą „szefową”. Pan Bóg błogosławił mi różnymi łaskami, poczynając od daru proroctwa, aż do tego, że byłam w stanie żywić się jedynie chlebem i wodą, sypiać na ziemi i zamiast poduszki używać kamienia. Wiele dziewcząt dzięki mnie wstąpiło do zakonu. Po mojej śmierci ikonografia zaczęła przedstawiać mnie najczęściej z lilią w prawej ręce. W lewej z reguły trzymam założony przez siebie klasztor.
Wracając do postawionego mi pytania, myślę, że perfekcjonizm wyniesiony z domu i niejako pogłębiony przez zakonny tryb życia można przemienić w wielki dar dla innych. Oczywiście, jest to możliwe tylko wtedy, gdy współpracujemy w pełni z Bożą łaską i nieustannie pielęgnujemy w sobie zdrowy dystans do samego siebie.
Pięknie pozdrawiam i do zobaczenia w Domu Ojca!
Z wyrazami szacunku -

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas do księży: Śpiący i półsenni nikogo nie obudzą

2024-04-20 08:50

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

archidiecezja katowicka

Karol Porwich/Niedziela

Śpiący i półsenni nikogo nie obudzą, a nieprzekonani nikogo nie przekonają! ‒ pisze do księży abp Adrian Galbas. Metropolita katowicki wystosował List do Księży z okazji Światowego Dnia Modlitwy o Powołania. Ten przypada w najbliższą niedzielę (21 kwietnia).

W liście hierarcha zwraca uwagę na orędzie papieża Franciszka. Przypomniał, że „bycie pielgrzymami nadziei i budowniczymi pokoju oznacza budowanie swojego życia na skale zmartwychwstania Chrystusa”, a naszym ostatecznym celem jest „spotkanie z Chrystusem i radość życia w braterstwie ze sobą na wieczność.” ‒ To ostateczne powołanie musimy antycypować każdego dnia: relacja miłości z Bogiem i z naszymi braćmi oraz siostrami zaczyna się już teraz, aby urzeczywistnić marzenie Boga, marzenie o jedności, pokoju i braterstwie ‒ wskazuje. Zachęca, za Ojcem Świętym, by nikt nie czuł się wykluczony z tego powołania!

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję