Kiedy przychodzę wieczorem nad małą opolską Wenecję przy ul. Piastowskiej, wyraźnie czuję artystyczny klimat miejsca. Nad pięknie oświetloną Odrą siedzi pochylony nad szkicownikiem chłopak. Krzysiek już od podstawówki biegał na zajęcia z plastyki. W drugiej klasie spędzał sześć godzin tygodniowo, malując, rysując i pracując nad linorytami. Dwa razy uczestniczył w wystawie światowego biennale grafiki. W gimnazjum zaczął trenować rzut dyskiem. Zdobywał kolejne medale, a w drugiej klasie liceum osiągnął wynik stanowiący minimum na mistrzostwa świata. Został powołany do kadry narodowej. Uczestniczył w obozach w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Spale. Poświęcał się morderczym treningom. Niestety, wiosną zeszłego roku doznał kontuzji. – W trakcie rozgrzewki, kiedy wybijałem się, żeby trafić do kosza, kość udowa lewej nogi wysunęła się ze stawu kolanowego. Wiedziałem, że to koniec – wspomina. Znów przelał całą swoją energię na sztukę. Wakacje spędził, malując. Na początku marca reprezentował swoje liceum na Ogólnopolskim Przeglądzie Rysunku, Malarstwa i Rzeźby. – Mama mówiła mi, że mamy góralskie korzenie. Pewnie stąd tyle we mnie energii – śmieje się.

Wiem, że sobie poradzę

Góralskimi korzeniami może się też pochwalić Beata. Pochodzi z Jordanowa, położonego w połowie drogi między Krakowem a Zakopanem. Właśnie kończy gimnazjum. Mówi, że bardzo łatwo jest przywiązać się do urokliwego krajobrazu Beskidów Zachodnich. Zwłaszcza niepoprawnej marzycielce. Mimo wszystko stara się być realistką. Wychowała się w wielodzietnej rodzinie. – Nasza rodzina jest silna Bogiem. To naprawdę działa – podkreśla. Beata bierze udział w olimpiadach – polonistycznej i języka angielskiego. Walczy też o tytuł laureata w Małopolskim Konkursie Języka Polskiego i przyznaje, że trudno jej analizować Pismo Święte wyłącznie pod kątem walorów estetycznych, naukowych i historycznych, pozbawiając je sakralnego znaczenia. Chciałaby studiować dziennikarstwo. – Obiecałam sobie, że w przyszłości osiągnę coś wielkiego. Jeszcze nie wiem, co to będzie, ani kim wtedy będę, ale jestem pewna, że sobie poradzę – mówi.

8 godzin dziennie

Następna stacja: Szczecin. Z tych właśnie okolic pochodzi Cezary. Skrzypek. Tegoroczny maturzysta. Zapytany, dlaczego wybrał akurat ten instrument, odpowiada, że z przekory. – Rodzice byli pewni, że będę grał na fortepianie, tak jak siostra – opowiada. Nikt w rodzinie poza rodzeństwem nie gra. Ale zamiast zwykłych kołysanek mama śpiewała dzieciom na dobranoc pieśni Moniuszki. – Powinienem ćwiczyć 8-9 godzin dziennie. Bez względu na porę roku, samopoczucie czy wakacje – przyznaje Cezary i dodaje, że w związku z tym doba często okazuje się zbyt krótka. Gra od 12 lat. Kilkakrotnie zdobywał tytuł laureata ogólnopolskich konkursów. Uczestniczył w kursach mistrzowskich tak wybitnych skrzypków, jak Tadeusz Gadzina czy Andrzej Konstanty Kulka. Myśli o karierze solisty, jednak doskonale zdaje sobie sprawę, jak wiele czynników może mieć na to wpływ.

Moje miejsce na ziemi

Czas nagli, pora więc kupić powrotny bilet do Warszawy. Spotykam tutaj pochodzącą z Kazimierza Biskupiego Magdę. Codziennie o 6.30 budzi swoje współlokatorki z akademika perlistym „Dzień dobry barrrdzo!”. Nikt nie podejrzewał o tego typu zachowania cichej, zdenerwowanej dziewczyny, która niespełna rok temu w napięciu oczekiwała na rozmowę kwalifikacyjną z Komisją Konkursu Akademickiego o Indeks im. bp. Jana Chrapka, w którym można wygrać indeksy na studia na wydziałach dziennikarskich UW i UJ. Jest jego laureatką i od października studiuje politykę społeczną na Uniwersytecie Warszawskim. Ciągle powtarza, że do domu się wraca, nie jeździ. – Nigdy nie będę wracać do Warszawy, to jeszcze nie jest moje miejsce na ziemi – mówi poważnie, ale zaraz wybucha śmiechem. I już gdzieś pędzi. Załatwia tysiąc spraw. Szlachetna Paczka, Fundacja Kapucyńska, Koło Filmowe Instytutu Polityki Społecznej... Idziemy razem na uczelnię. Pada śnieg. Nagle Magda zrywa się z dzikim okrzykiem, by jednym ślizgiem przemierzać kilkumetrowe odcinki chodnika. Nawet efektowne upadki nie są w stanie jej przed tym powstrzymać.

Patrzę na Magdę i myślę o wszystkich poznanych stypendystach. Ich też nic nie może zatrzymać. Jestem pewna, że wielu w przyszłości osiągnie coś wielkiego.

* * *

Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia” powstała w 2000 r. i prowadzi obejmujący już ponad 2,5 tys. młodych ludzi program stypendialny Fundacji – często nazywany żywym pomnikiem Jana Pawła II. Od 2005 r. Fundacja ma status organizacji pożytku publicznego. W związku z tym istnieje możliwość przekazania na jej rzecz 1% podatku. Wystarczy na rozliczeniu wpisać nazwę organizacji i nr KRS 0000150776. Dodatkowe informacje oraz darmowy program do rozliczania PIT-ów można znaleźć na stronie internetowej: www.dzielo.pl.