Reklama

Święci i błogosławieni

By owoc był zawsze świeży

W Pańskiej winnicy o każdym czasie sycić się można owocem świętości. Każdy owoc w osobie świętego ma swój własny szlachetny smak i choć jeden podobny do drugiego, każdy jest inny. W koszu polskich zbiorów w listopadzie poznajemy smak życia pasjonata modlitwy, żarliwego apostoła o. Rafała Kalinowskiego – postaci, która może fascynować do dziś

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Szlachcic z pióropuszem przestrzelonym srebrną strzałą w herbie, w którym czerwone tło miłości i krwi promieniuje pokorą i ofiarą. Czy tak widział historię swego rodu, która stała się zasiewem przyszłości? O. Rafał od św. Józefa, wcześniej Józef Kalinowski, patriotyzm i miłość Kościoła miał we krwi.

Urodził się w Wilnie, w cieniu Ostrej Bramy, 1 września 1835 r. Na chrzcie otrzymał imię Józef. Matka zmarła wkrótce, ojciec – profesor Uniwersytetu Wileńskiego, niestety, nie aż tak zamożny, by licznej rodzinie wybudować raj na ziemi, starał się jak mógł, by w domu nie zabrakło niczego, a zwłaszcza ojca i matki. Tej rodzonej mały Józio nie zdążył dobrze poznać. Po jej śmierci ojciec żenił się jeszcze dwa razy.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wśród przyjaciół i wrogów

Jako ośmiolatek Józef podejmuje naukę w Instytucie Szlacheckim. Nauczyciele to Polacy, ale uczą po rosyjsku. Młody człowiek nasiąka klimatem polskim, dobrze pozna także język, kulturę i ducha rosyjskiego narodu. Zrozumie go bardziej niż inni, będzie umiał go kochać, a miłując – cierpieć. Będzie tam miał wielu przyjaciół, ale i wrogów.

Reklama

Po maturze podejmuje naukę w Szkole Rolniczej w Hory-Horkach k. Orszy. Idzie mu dobrze, choć jest znużony nauką w takim kształcie, a może już jakiś anioł orze jego serce cierpieniem, by ziarno Słowa mogło się ukorzenić. Rolnictwo zdecydowanie nie jest jego drogą. Pyta ojca, co robić, za jego zgodą przenosi się do Petersburga, szuka; nie wszystko jest w zasięgu ręki, bo rodzina biedna, a studia kosztują. Zapisuje się do Mikołajewskiej Szkoły Inżynierii Wojskowej, a także wstępuje do rosyjskiego wojska. Zostaje inżynierem, w armii jest już porucznikiem.

To też nie jest dla niego. Podejmuje pracę przy budowie linii kolejowej między Kurskiem, Odessą a Kijowem. Coś nim jednak targa, już wie, że nigdy nie założy rodziny, że to nie dla niego. W wierze też przeżywa wiele pytań i zwątpień. Nie chodzi na Mszę św., nie spowiada się, czyta, wątpi, poszukuje. Aż wreszcie coś w nim pęka, a wiara eksploduje.

Jest człowiekiem wrażliwym. Kiedyś znalazł na drodze porzucone dziecko, które chciał zaadoptować, to znowu oddawał swoje oszczędności na potrzeby biednych. Taki pozostanie do końca. Już jako stary i zmęczony zakonnik będzie troszczył się o prostytutki, oddając je pod opiekę zaprzyjaźnionych sióstr Miłosierdzia z podkrakowskich Łagiewnik.

Kalinowski, oficer o zmyśle organizacyjnym, angażuje się w powstanie styczniowe. Zna Rosjan, ich wojsko i siłę. Ten trzeźwo myślący praktyczny romantyk dobrze wie, że i tak walka z gruntu jest przegrana. Ale sprawa honoru i miłości Ojczyzny musi przeważyć. Robi, co może, by nadać walkom bardziej zorganizowany przebieg, choć stara się też, by krwi rozlało się jak najmniej. Gdy się nie udało, spokojnie czeka, aż po niego przyjdą. Aresztowany, broni się i zapiera, a potem wszystko bierze na siebie. To on organizował powstanie na Litwie, a za to należy się śmierć.

Ogród wyrósł na ugorze

Reklama

Była jakaś siła nad nim, a po ludzku pomogły rodzinne koneksje. Zamiast śmierci – dziesięć lat umierania na syberyjskim końcu świata. Jako zesłaniec jedzie do Usola, jak wielu polskich powstańców. Pracuje przy wydobyciu soli; praca jest ciężka, klimat surowy. Jest w nim coś dziwnego. Więźniowie widzą, że w zwyczajności obozu rośnie ktoś niezwykły, bliscy się martwią, szczególnie że za bardzo religijny – może stracił zmysły?

Usole zrasza potem cierpienia i ofiary. Kiedyś zapragnie bardzo, by na tym ugorze wyrósł ogród. Tak się stało prawie sto lat po nim. Przyszły karmelitanki. Ogród rośnie i kwitnie do dziś.

Życie uformowało go, wyślizgnął się z lodowatego uścisku śmierci, zachował godność, był wykształcony i zrównoważony. Władysław Czartoryski powierzył mu opiekę nad swoim synem Augustem. Czy opiekun był bardzo wymagający, surowy? Raczej zdecydowany, delikatny i wyrozumiały. Z Augustem wiele podróżowali. Opiekował się nim trzy lata. Chłopak uczył się pilnie. Wiele zostało mu na całe życie. Ten przyszły salezjanin porzucił arystokratyczne salony, by stać się błogosławionym.

W Józefie Kalinowskim dojrzewa idea, by poświęcić się Bogu. Wybiera Karmel. Udaje się do Linzu, nowicjat odbywa w Grazu, potem wraca do Polski. Kapłanem zostaje w wieku 46 lat i będzie nim przez 25 lat.

W tym miejscu Józef zostawia wszystko, co ma. Majątku się nie dorobił, kariery nie zrobił, rodziny własnej zakładać nie chciał. Czego się wyrzekł, od czego uwolnił? Od ogrodu serca, by odtąd uprawiać ten duchowy, wyrastający na zboczu Kościoła.

Reklama

Nie zaparł się rodzinnego ani ojczystego domu, lecz zapragnął służyć im, będąc bliżej nieba. Jego nową i jedyną miłością stał się Karmel. Dlaczego właśnie ten zakon wybrał? Może dlatego, że był na wskroś maryjny, ciężki i surowy jak polska historia i jak jego własna droga...

Ogrodem był Karmel

Głosił słowem i czynem. Może bardziej sobą. Nie uważał się za mówcę, raczej zanurzał się w samotności i ciszy, wczytywał w dzieła, które odciągały go od świata, dlatego tak wiele miał do powiedzenia i chętnie był słuchany. Na 20 konferencji, jakie po nim zostały, 2 są o Maryi. Jego cześć dla niej była wielka, bo i w życiu była dlań silnym oparciem i drogą.

O. Rafał żył Karmelem. Tym szczególnym ogrodem, który ukochał. Był całkowicie oddany Chrystusowi, zjednoczony z Bogiem, był prorokiem całkowicie zanurzonym w Kościele.

Jego miłość do Ojczyzny nauczyła go, jak kochać ponad podziałami, jak nie zamykać się w ciasnej izdebce własnych spraw i lęków. Chciał ewangelizować Rumunię, stale myślał o Rosji, o Kościele bez granic, choć mocno czuł się wrośnięty w ojczystą ziemię i kochał Jasną Górę pewnie nie mniej niż Ostrą Bramę.

Reklama

Stał się odnowicielem polskiego Karmelu. Wielokrotnie pełnił odpowiedzialne funkcje: definitora prowincji, przełożonego wspólnoty, mistrza nowicjatu. Był protektorem, spowiednikiem zgromadzeń żeńskich. Przede wszystkim sióstr karmelitanek. O każdy powierzony swej trosce dom bardzo się troszczył, każdą z sióstr starał się zrozumieć, podnieść na duchu, ale też prowadzić pewną ręką, bez drogi na skróty. Nie pozwalał karmelitankom zakładać skarpet zimą, bo miały być bose, ani swetrów, lecz w miejscach wspólnych musiało być ciepło. Taki był, ciepły i troskliwy, a jednocześnie stanowczy i wymagający.

O. Rafał od św. Józefa odszedł do Pana 15 listopada 1907 r. po długiej chorobie. Życie zakończył w Wadowicach, w tamtejszym Karmelu, o którego powstanie i wzrost się troszczył. To był piątek, a dzień ten wpisuje się w pamięć jego zjednoczenia z Męką Jezusa. Umartwienie i asceza były częścią jego życia. Wystarczy pojechać do Czernej, gdzie długi czas mieszkał i na wieki spoczął. Klasztor przechowuje tajemnice duszy świętego w pamiątkach po nim. Męka Chrystusa była mu bliska, a sam chciał w niej uczestniczyć. Nie bał się cierpienia, krzyża ani włosiennicy. Cierpienie wyrzeźbiło jego charakter, zachowując delikatność rysów i kształt osobowości.

Rafał Kalinowski wpisuje się w wiekową historię chrześcijaństwa na polskiej ziemi. Jest tym owocem, jaki Bóg dał nam do spożycia, i w którym warto się rozsmakować w listopadowe wspomnienie. Dziś potrzebny jest patron, który będzie nas wszystkich łączył, pozwoli nam na nowo zanurzyć się w Chrystusie jak niegdyś w godzinie chrztu, tego naszego, co jak paciorek wpisuje się w chrzcielny różaniec Kościoła na polskiej ziemi. Ma on już prawie 1050 lat swoich tajemnic. Polski kosz świętości nie jest pusty, lecz trzeba go wciąż zapełniać. Wciąż potrzeba nowych zasiewów, by owoc był zawsze świeży, nadający się do spożycia – dla Polski i Kościoła.

2015-11-09 12:16

Ocena: +3 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ojciec zawsze miał marzenia

Niedziela Ogólnopolska 52/2016, str. 44

[ TEMATY ]

wspomnienia

Lednica

Piotr Drzewiecki

O. Jan Góra

O. Jan Góra

Mija rok, od kiedy niespodziewanie odszedł od nas o. Jan Góra OP. Zmarł 21 grudnia 2015 r. Boże Narodzenie było dla niego cztery dni wcześniej. Umarł tak, jak żył – w biegu. Nie ma chyba piękniejszej śmierci dla kapłana niż odejście do Ojca podczas Eucharystii. Było to niezwykle symboliczne zwieńczenie jego życia

Ojciec Jan przekroczył bramę wieczności, a od 1997 r. razem z nami przekraczał stalową Bramę Rybę wzniesioną na Polach Lednickich. Bramę, na której, jak mówili złośliwi, miał zawisnąć, gdyż ponad 20 lat temu niewielu wierzyło w realizację jego marzeń. Udało się jednak i do tej pory blisko 1,7 mln osób uczestniczyło w największych na świecie regularnych spotkaniach młodzieży. Ale o. Góra od zawsze miał marzenia i konsekwentnie dążył do ich realizacji. Mnie też pociągnął za sobą. W 2000 r., jako młody chłopak, pojechałem na swoją pierwszą Lednicę. Spodobały mi się atmosfera wspólnej modlitwy, jedności i niezwykłe śpiewy. Połknąłem „lednicki haczyk”. Lednica we mnie ewoluowała i dojrzewała. Byłem na lednicach czerwcowych, Lednicy Seniora, Zlotach Orląt, sylwestrze na Jamnej. Najwięcej radości sprawiło tworzenie Ambasady Lednicy 2000 w Łodzi – jednej z pierwszych w Polsce. Był to nowy pomysł Ojca Jana, a raczej jego współpracowników, do którego on sam nie był do końca przekonany. W swojej przekorze uważał, że Lednica nie potrzebuje reklamy i działania w terenie. Dopiero po czasie przekonał się, że ambasady zdają egzamin i są nośnikiem Lednicy w Polsce przez cały rok. Zanim nie zacząłem jeździć na zloty do Poznania, na Lednicę czy na Jamną, Ojciec Jan był „tym wielkim Górą z daleka”. Potem poznałem go bliżej, jednak zawsze z pewnej odległości. W ciągu tych kilku lat miałem dwie możliwości prywatnej rozmowy z Ojcem. Pierwszą – na Jamnej latem, gdy pojechałem podładować akumulatory u Matki Bożej Niezawodnej Nadziei. Był tam Ojciec. Wspólnie z kilkoma chłopakami, pod wodzą niestrudzonego i niezwykle ciepłego pana Janusza, przesadzaliśmy całe wzgórze drzew. Ojciec Jan pokazywał palcem, gdzie je wsadzić, ale i chwalił, mówiąc: „Chłopaki, odwaliliście dziś kawał dobrej roboty. Idziemy zjeść, należy Wam się!”. To pozostało we mnie po dziś dzień, mimo że minęło od tego czasu przynajmniej 13 lat. Ojciec zawsze hołdował zasadzie „ora et labora”, czasem na te pracę stawiając mocniej. Dziś wiem, że nawet tę chwile pracy z Ojcem, przy jego czasem nawet mało racjonalnych pomysłach, ukształtowały mnie. Wtedy też dostałem wpis do książki o Lednicy. Ojciec Jan napisał: „Piotrze, dobrze, że wiesz, że «Ryba to znaczy Chrystus»”. Słowa niby znane, ale jakże mocno mi potrzebne, po dziś dzień. Podobnie nie zapomnę akcji z demontażem kostki Drogi III Tysiąclecia na Lednicy, podczas której każda para rąk na zlocie Orląt Lednickich przydała się do wspólnej pracy. A Ojciec, przechadzając się między nami, chwalił nas za poświęcenie i determinację. Tak, potrafił docenić, nawet jeśli nie słowem, to spojrzeniem, uśmiechem – to wystarczyło. Wiem, że wiele osób odchodziło... ale czasem taka kolej rzeczy. Czasem był ostry, potrafił ranić, nawet najbliższych. Ale wielu wracało. Świadczą o tym chociażby sam pogrzeb i dni po jego odejściu.
CZYTAJ DALEJ

Leon XIV - Papież misjonarz

2025-05-08 19:49

[ TEMATY ]

Papież Leon XIV

PAP/EPA/FABIO FRUSTACI

Sześćdziesięciodziewięcioletni kard. Robert Francis Prevost, to pierwszy papież augustianin i drugi po Franciszku papież z kontynentu amerykańskiego, choć w przeciwieństwie do swego poprzednika, pochodzi z Ameryki Północnej. Nowy Biskup Rzymu urodził się 14 września 1955 r. w Chicago, w stanie Illinois, jako syn Louisa Mariusa Prevosta, pochodzenia francusko-włoskiego, oraz Mildred Martínez, pochodzenia hiszpańskiego. Ma dwóch braci - Louisa Martina i Johna Josepha.

Przeczytaj także: Habemus Papam - MAMY PAPIEŻA !
CZYTAJ DALEJ

Wycierpiał najwięcej. Wystawa o bł. bp. Władysławie Goralu

2025-05-09 08:01

Paweł Wysoki

Do 25 maja przed archikatedrą lubelską prezentowana jest wystawa pt. „Władysław Goral”, przygotowana przez IPN w ramach serii „Biografie. Wystawy elementarne”.

Ekspozycja, opracowana przez Kingę Żelazko, zawiera kilkanaście plansz tematycznych, prezentujących życie i działalność, a także śmierć i kult bł. bp. Władysława Gorala (1898-1945). Otwarcie wystawy wpisującej się w obchody 80. rocznicy śmierci wybitego syna ziemi lubelskiej, zbiegło się w czasie z obchodami Dnia Męczeństwa Duchowieństwa Polskiego w czasie II wojny światowej, a także 80. rocznicą zakończenia wojny. W uroczystej prezentacji udział wzięli abp Stanisław Budzik, dyrektor lubelskiego oddziału IPN Robert Derewenda oraz krewni błogosławionego: Wiesława Misztal, Edward Niewiadomski i Cezary Taracha. W spotkaniu uczestniczyła młodzież ze Szkoły Podstawowej im. bł. bp. Władysława Gorala z Ciecierzyna oraz Szkoły Podstawowej nr 21 i Collegium Gostynianum w Lublinie.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję