Z Polski

Przepis na profanację

Skandaliczna książka dla dzieci

Między 14 a 16 marca br. 50 tys. osób podpisało na stronie: www.citizengo.org petycję ws. wycofania ze sprzedaży książki niemieckiej autorki Sophie Scherrer pt. „Mała Nina”. Książka opowiada o dziewczynce, która rozważa różne poważne problemy. Jeden z rozdziałów dotyczy Boga oraz Eucharystii i zawiera fragment, który może być uznany za instrukcję profanacji Najświętszego Sakramentu, skrytą za pozorem nierozgarnięcia małego dziecka. Czytamy w nim m.in.: „Popchnęłam więc przyjaciółkę trochę na bok i nagle Baranek Boży upadł na podłogę”. I dalej: „Gdzie jest hostia? – zapytała szeptem Luiza. – Pod moim butem – odparłam cicho i nagle obie wybuchnęłyśmy śmiechem”; „Bałam się stąpać, bo przy każdym kroku Ciało Chrystusa stawało się coraz bardziej płaskie”; „(...) zdjęłam prawy but, żeby sprawdzić, co zostało z Baranka Bożego”. Zaś na koniec: „Później zawinęłyśmy pozostałość hostii w chusteczkę higieniczną i wyrzuciłyśmy do kosza na śmieci, który stał na placu zabaw”.

Reklama

W petycji, którą dziennie podpisują dziesiątki tysięcy internautów, czytamy m.in.: „Książka zawiera opis profanacji Najświętszego Sakramentu, obrażający uczucia religijne chrześcijan, a w szczególności gorszący dzieci, do których książka jest skierowana. Przekaz zawarty we fragmentach książki jest niedopuszczalny z punktu widzenia poszanowania chrześcijańskich wartości religijnych, wyznawanych przez większość polskiego społeczeństwa i leżących u podstaw naszego dziedzictwa kulturowego”. Podkreślono także, że dalsza sprzedaż książki „może wypełniać znamiona czynu zabronionego określonego w art. 196 Kodeksu Karnego”, który chroni uczucia religijne w naszym państwie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Toruńskie Dni Dialogu

Oblicza miłosierdzia

Toruńskie Dni Dialogu odbywały się w dniach 12-18 marca br. pod hasłem: „Oblicza miłosierdzia”. Wydarzenie rozpoczęło się Mszą św. w kościele pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz sympozjum, które w Wyższej Szkole Filologii Hebrajskiej otworzył prowincjał o. dr Filemon T. Janka OFM. Zastanawiano się m.in. nad posłannictwem Kościoła w szerzeniu miłosierdzia, rozumieniem i realizowaniem miłosierdzia w duchu św. Franciszka. O posłudze spowiednika jako formie propagowania miłosierdzia Bożego mówił o. dr Hieronim B. Stypa OFM z Wyższego Seminarium Duchownego we Wronkach. Podczas sympozjum poruszono również kwestię czynów miłosierdzia wobec sióstr i braci w Syrii i Iraku. Ks. dr hab. Waldemar Cisło – dyrektor Sekcji Polskiej Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie podkreślił, że Kościół staje się często jedynym ratunkiem.

Podczas spotkania odkrywano i przybliżano zasady życia społecznego w islamie oraz formy dobroczynności w Indonezji. Pochylono się również nad osobami niepełnosprawnymi – w tym w kontekście literatury rabinistycznej.

Organizatorami Toruńskich Dni Dialogu są: Wyższa Szkoła Filologii Hebrajskiej w Toruniu, Fundacja Hodos oraz Franciszkańskie Liceum Ogólnokształcące i Franciszkańskie Technikum w Toruniu.

Joanna Kruczyńska

Zakopane

Na Kasprowym Wierchu pamiątki po św. Janie Pawle II

Reklama

W ramach obchodów 80-lecia budowy kolejki na Kasprowy Wierch w budynku górnej stacji powstaje wystawa pamiątek związanych z wizytą Jana Pawła II, który odwiedził „świętą górę narciarzy” podczas pielgrzymki w 1997 r. Wystawa została przygotowana w przystępnej multimedialnej formie, m.in. z wykorzystaniem monitorów, na których można obejrzeć zdjęcia i filmy z wizyty. Oprócz tego zaprezentowany zostanie wpis Jana Pawła II w księdze pamiątkowej z tamtego dnia. Polskie Koleje Linowe planują systematyczne poszerzanie wystawy.

Myśli kardynała Stefana Wyszyńskiego

Posłuszeństwo woli Bożej to posłuszeństwo wielkiej Miłości, bo Bóg jest Miłością.

Krótko

• Do Sejmu wpłynął projekt rządowej specustawy o nazwie Ustawa o szczególnych rozwiązaniach związanych z organizacją wizyty Jego Świątobliwości Papieża Franciszka w Rzeczypospolitej Polskiej oraz Światowych Dni Młodzieży – Kraków 2016.

• Sejm przyjął specustawę w związku ze szczytem NATO, który w lipcu 2016 r. odbędzie się w Warszawie. Nowe prawo ma tylko 3 artykuły. Szczyt będzie nas kosztował 160 mln zł.

• Pracę Prezydenta RP pozytywnie ocenia 48 proc. badanych – liczba ta wzrosła o 4 proc. Premier Beata Szydło również ma dobre notowania. Z jej pracy jest zadowolonych 44 proc. badanych Polaków.

• Antoni Macierewicz zapoznał sejmową komisję obrony z raportem z audytu w MON. Według szefa MON, polska armia jesienią 2015 r. nie była w stanie obronić Polski.

• Rektor UKSW ks. prof. dr hab. Stanisław Dziekoński został wybrany na rektora na drugą kadencję (2016-20). Otrzymał 83 głosy elektorskie na 95.

• Ponad 60 lat ma 22 proc. polskiej populacji. Według prognoz, w 2050 r. ponad 40 proc. ludzi mieszkających nad Wisłą będzie po sześćdziesiątce.

• Śledztwo w sprawie więzień CIA w Polsce zostanie umorzone. Amerykanie nie chcą udostępnić polskiej prokuraturze żadnych informacji.

• Propozycja prezydenta dotycząca przewalutowania kredytów walutowych na złote może kosztować banki nawet do 103 mld zł – ogłosiła Komisja Nadzoru Finansowego.

• Polacy mało czytają. Jedynie 37 proc. rodaków przeczytało w 2015 r. co najmniej 1 książkę. 63 proc. Polaków nie czyta wcale. Tak złych wyników dawno nie było.

Strony informacyjne przygotowano na podstawie doniesień korespondentów własnych, Radia Vaticana, KAI, BP KEP oraz RIRM.

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).