Pamiętamy doskonale aurę panującą przed rokiem na zewnątrz – wiosennie, ciepło, słonecznie... Gdy niemalże w rocznicę tego wydarzenia odwiedzam placówkę, pogoda bynajmniej wiosny nie zwiastuje. Za oknem mroźno i biało, bo właśnie spadł świeży śnieg. Wtedy, gdy wszyscy zwiedzali nowe, piękne mieszkania Domu, nie można było oprzeć się refleksji, że jest w nim po prostu pusto, bo czymże jest dom bez ludzi, bez gwaru dzieci, bez krzątania się matki? – Czekamy na pierwsze mieszkanki, którym będziemy nieść pomoc w trudnych sytuacjach życiowych – mówił wówczas dyrektor diecezjalnej Caritas, ks. Tomasz Folga. Na powierzchni 632,5 m kw., w 9 pokojach z pełnym węzłem sanitarnym, schronienie znaleźć może do 12 matek z dziećmi.

W bezpiecznej przystani

Na pierwsze mieszkanki nie trzeba było czekać zbyt długo, bo już 13 kwietnia pojawiła się pierwsza mama z maleńkim dzieckiem, a w czerwcu przybyła kolejna z pięciorgiem dzieci. W kolejnych miesiącach dołączały kobiety ze swoimi pociechami, by w tej bezpiecznej przystani oprócz dachu nad głową pozbierać się po traumatycznych przejściach życiowych.

– Początkowo piękne, świeże i nowe wnętrza czekały niczym matka spodziewająca się dziecka, by móc wreszcie utulić i poświęcić się całkowicie nowo narodzonej istocie. Dzisiaj mury tętnią życiem, a praktycznie każdy centymetr przestrzeni jest wypełniony – mówi Wioletta Matoga, p.o. kierownika Domu Matki i Dziecka. – I tak powinno być. Dom ma służyć, pomagać, chronić, a nie stać pusty – dodaje. Wprawdzie to tylko dom zastępczy, ale dla samotnych matek z dziećmi jedyny, w jakim mogą się schronić. Kobiety mogą tutaj przebywać maksymalnie 12 miesięcy, ale w szczególnych przypadkach czas ten może zostać przedłużony.

Pierwszy rok za nami

Przez miniony rok wiele się działo i dużo zmieniło. Do tej pory Dom gościł 8 mieszkanek i 11 dzieci. Wszystko tu było pierwsze. Pierwsze święta Bożego Narodzenia, pierwszy chrzest małej Amelki, pierwsze wakacje, pierwsze porady pedagoga, psychologa, prawnika, pierwsi wolontariusze, pierwsze wspólne spacery, pierwsze przełomy duchowe i szczere rozmowy z kapłanami, pierwsi goście…

– W naszej placówce dbamy o to, by dzień powszedni wypełniała praca, która ma wymiar również terapeutyczny. Uczy pokory i szacunku oraz tego, że przestrzeń wspólna nie jest przestrzenią niczyją i dbać należy o nią jak o swój własny kąt. Nie zapominamy jednakże o beztroskiej zabawie, dzięki której najłatwiej zapomnieć o trudnej sytuacji, w jakiej przebywające tu osoby się znalazły. Dzieciom staramy się wypełniać czas kreatywnie. Ostatnio udało nam się namówić do współpracy artystkę plastyka, która przeprowadziła z dziećmi zajęcia. Był to moment refleksji nad tym, że bez komputera da się żyć, że w dzieciach drzemią pokłady talentów, o których po prostu nie wiemy – zauważa p. Wioletta.

Samo życie

Sytuacja mieszkanek Domu jest bardzo różna. Każda mama i jej dzieci to odrębna, wyjątkowa historia napisana przez życie. Z reguły trafiają tu kobiety, które utraciły grunt pod nogami, dlatego potrzeba czasu, by się odnalazły, zaaklimatyzowały, przystosowały do nowego życia we wspólnocie. A w tutejszym w domu, jak to w domu, nie brakuje spięć, nie brakuje łez, nie brakuje radości. Samo życie. – Najczęściej jakieś drobne sprzeczki wynikają ze złej komunikacji, uprzedzeń czy trudnych przeżyć. Jednak bardzo szybko udaje się je rozwiązywać. Nasz Dom to miejsce, w którym zawsze jest odpowiednia przestrzeń na dialog, szacunek i wzajemne zrozumienie – podkreśla p. Wioletta.

Jest taki Dom

Dom to miejsce szczególne, gdzie można się schronić, gdzie ma się pewność bycia kochanym, gdzie otacza nas ciepło i miłość. Każdy chciałby mieć taki dom, do którego tęskni się gdziekolwiek się jest. Niestety nie każdy ma takie szczęście. Za to jest takie miejsce w Sosnowcu, gdzie można znaleźć wsparcie i pomoc, zrozumienie i miłość, odnaleźć sens życia i swoje miejsce na ziemi.