Reklama

Wiara

Cudownie przybyła i została

Matkę Bożą z Gidel znam od dawna, choć nie przypuszczałem, że stanie mi się tak bliska. Postanowiłem o tej swojej z Nią znajomości napisać, bo – po pierwsze – wypada, żeby okazać choć odrobinę wdzięczności za to, co czyniła i czyni w życiu moim oraz ludzi, wśród których przyszło mi pracować i z którymi Pan Bóg dał mi życie przeżywać. A po drugie – mija 500 lat od chwili, gdy w cudowny sposób do nas przybyła

Niedziela Ogólnopolska 19/2016, str. 28-29

[ TEMATY ]

Gidle

Bożena Sztajner/Niedziela

Zanurzenie figurki Matki Bożej w winie – obrzęd „kąpiółki"

Zanurzenie figurki Matki Bożej w winie – obrzęd „kąpiółki

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Niestety, ale pewnie nasze zdolności pojmowania są zbyt małe, nie wiemy i nigdy tu, na ziemi – jestem tego pewien – wiedzieć nie będziemy, dlaczego Matka Boża obiera sobie poszczególne miejsca, takie jak Częstochowa, Lourdes, maleńkie Gidle i wiele innych, w których szczególnie wyraźnie i namacalnie da się odczuć Jej potężne wstawiennictwo. Dlatego nawet nie będę się silił, aby poszukiwać na ślepo choćby tylko nieco prawdopodobnych wyjaśnień. Tak Maryja wybrała. Koniec, kropka. Mieszkańcom Częstochowy czy Gidel moglibyśmy jedynie zazdrościć, że mają Ją pod ręką, a my musimy pielgrzymować. Choć z drugiej strony to, że ma się Matkę Bożą tak blisko, może grozić przyzwyczajeniem, które w większości przypadków, poza nielicznymi – to moja Szefowa w „Niedzieli” – prowadzi do nieszczęsnej ślepoty na wielki dar. Dziękuję więc Bogu, że mieszkam w Będzinie i że Matka Boża dała mi do siebie pielgrzymować.

Znajomość na „dzień dobry”

Właśnie dzięki pielgrzymce pieszej poznałem Matkę Bożą z Gidel. Przyznam, nie było to z mojej strony przywitanie radosne i dziś, po tylu latach, mogę się tego tylko wstydzić. Matka Boża jest – tak mnie nauczono i tak Ją czcimy – łaskawa. Otóż Matkę Bożą z Gidel poznałem, gdy miałem 14 lat i poszedłem po raz pierwszy – bo dopiero wtedy pozwolono mi w domu – na pieszą pielgrzymkę do Częstochowy. Szliśmy na 16 lipca, bo wtedy idzie „kompania” – jak dziadkowie nazywali i co mi się bardzo podoba – z Gorzkowic (niedaleko Piotrkowa Trybunalskiego). Pielgrzymka była i jest – chodzą nadal w wielkiej liczbie – krótka. W zależności od trasy idzie się 2 lub 3 dni do Częstochowy i 2 dni z powrotem. Pierwszego dnia trasa prowadzi właśnie przez Gidle. W nogach jest już ponad 30 km. Do miejsca, gdzie mamy nocleg – do Garnka – pozostaje jeszcze 10 km. Godzina koło 18 i obowiązkowe wizyty w Gidlach – wtedy pielgrzymka zachodziła do każdego kościoła po drodze – w klasztorze Ojców Dominikanów i kilkaset metrów dalej w kościele parafialnym, pokartuskim, gdzie czci się boleści Matki Bożej. Mimo mojego młodego wieku nogi bolały już całkiem, całkiem, a tu proboszcz – ks. Kazimierz Troczyński, chylę czoło – zakręca i prowadzi jeszcze do kościoła. Tam modlimy się i słuchamy półgodzinnej opowieści o historii gidelskiej figurki (sanktuarium było wtedy mało uczęszczane, ojciec „chciał się wygadać”). Najprzyjemniejsze z tego przystanku dla młodego chłopaka były: chłód kilkusetletniego klasztoru, zimna posadzka i marzenie dnia: dojść na nocleg. Przyznam się, że Matkę Bożą z Gidel wtedy i w kolejnych latach, kiedy słuchaliśmy tej samej historii – nieco zlekceważyłem. Gidle poznałem w końcu lat 70. ubiegłego wieku. Dziś mogę z dumą powiedzieć, że byłem pewnie w nielicznej (dziś to sanktuarium znane jest o wiele szerzej) grupie Polaków, którzy je znali. Owszem, widziałem wśród wotów kule, dominikanin mówił o „Lekarce ciał”, ale figurka była tak mała, że nawet – nie było wówczas tak wyrafinowanego oświetlenia – trudno było dostrzec to „CUDO”. Znałem więc Matkę Bożą z Gidel, ale tak, jakbym Jej nie znał. Tak tylko na „dzień dobry”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Oschłe lata

Po święceniach, kiedy zacząłem pracować na parafii, Gidle nawiedzałem bardzo rzadko. Pamiętam jedynie, że w latach 90. zawiozłem tam na chwilę, przejazdem, młodzież z parafii w Siewierzu, gdzie pracowałem, ale po prawdzie, żeby było się gdzie zatrzymać.

Później długo, długo nic i dopiero kilkanaście lat temu odkryłem Matkę Bożą z Gidel na nowo, i na własnej skórze przekonałem się, że naprawdę wysłuchuje próśb, choć zdaję sobie sprawę, bo długo już na tym świecie żyję, że nie wszystkich. Dlaczego jednych tak, a innych nie? Tego już nie wiem i nie mnie dociekać. Pan Bóg jest mądrzejszy. Żyję tylko nadzieją, którą zaczerpnąłem z egzorty bp. Jana Wątroby wygłoszonej lata temu, podczas Mszy św. żałobnej w intencji młodego kapłana, mojego rodaka – śp. ks. Grzegorza Zabłockiego, że po przejściu na drugą stronę życia odkryjemy sens, jaki Bóg potrafi nadać tym różnym zdarzeniom, z którymi trudno nam się pogodzić, bo ich ni w ząb nie rozumiemy.

Reklama

Doświadczenie potęgi wstawiennictwa

Wrócę jednak do odnowienia mojej znajomości z „malutką” Matką Bożą. Chodziło o rzecz prozaiczną – w kontekście Gidel można tak powiedzieć – jaką jest pomyślna terapia mojej znajomej, która wiele mi pomagała w czasie mojej pracy w parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Będzinie – p. Marii. Ona, jej rodzina i ja wierzymy szczerze, że skończyło się, jak skończyło – choć rokowania nie były najlepsze – dzięki wstawiennictwu Maryi z Gidel. Były jeszcze dwa zdarzenia, o których wiem, a które bez dwóch zdań mają charakter cudowności. Najpierw uzdrowienie już umierającego chłopca, ośmiomiesięcznego Kubusia z mojej parafii, któremu nie wiadomo było wtedy i nie wiadomo po dziś dzień, co dolegało, poza tym, że umiera. Jego mama p. Joanna z mężem p. Mariuszem, zapłakani, pojechali do Gidel i tam błagali Matkę Bożą o życie dla synka, a Ona wysłuchała tego przejmującego jęku rodziców. Wstawiennictwo Maryi w tym przypadku widać w wypisie ze szpitala i opisie choroby, kiedy z dnia na dzień, w jednej chwili niemalże, wszystko wróciło do normy. Tak jakby Matka Boża zostawiła swój podpis. I w drugim przypadku, w którym dziecko – Norbert – urodzone bardzo, bardzo wcześnie, bez wykształconych niektórych narządów, które właściwie nie miało możliwości przeżycia, udało się przy życiu utrzymać. Również w tym przypadku rodzice modlili się za wstawiennictwem gidelskiej Lekarki ciał. Po tych zdarzeniach wszystkim – a do kapłana ludzie bardzo często zwracają się w takich troskach – mówię: Znacie Gidle? To jedźcie tam do Matki Bożej. Wysłuchuje wielu, a jak prośba będzie zgodna z wolą Pana Boga, to wysłucha i was.

Reklama

Wdzięczność

Tak, zdaję sobie sprawę z tego, że ta pamięć o Matce Bożej z Gidel jest interesowna, ale czy mam się tego wstydzić? Mówią, że „gdy trwoga, to do Boga”. Ale mówią też, że „bez Boga ani do proga”. Tę oczywistą interesowność staram się przykryć, osłabić wdzięcznością. Wyjdzie na chwalenie się, choć nie taki mój zamiar. Ten tekst traktuję jako świadectwo. Jestem je winien Matce Bożej jako spłatę wielkiego długu, który wobec Niej mam. Ludzie potrzebują Matki Bożej z Gidel, bo potrzebują nadziei, a Ona tę nadzieję daje.

Kiedy byłem proboszczem wyżej wspomnianej parafii, pomyślałem sobie, że moi parafianie też powinni się zapoznać z Matką Bożą Gidelską. Owszem, zorganizowałem pielgrzymkę, ale mogłem zabrać tylko 50 osób. To za mało. Postanowiłem więc Gidle sprowadzić do Będzina i poprosiłem ojców dominikanów o rekolekcje adwentowe z życzeniem, aby były to rozważania poświęcone Matce Bożej. Adwent, myślę, Matka Boża – także z tego względu pasuje jak ulał. Przyjechał o. Jan. Zaczął mówić i po pierwszym dniu stwierdził: – Księże, to działa! Później, po tym oczywistym znaku, którym było uzdrowienie Kubusia, z pomocą jego rodziców i dziadków oraz z pomocą p. Marii i jej rodziny ufundowaliśmy całkiem sporą, ładną kapliczkę z figurką Matki Bożej Gidelskiej. Być może – a co mi tam, niech będzie odważnie, napiszę: pewnie jedyną w Polsce. Figurka w niej też jest wyjątkowa. Bo adorowana była w specjalnym ołtarzyku podczas wspomnianych rekolekcji. Uświęcona modłami i skupieniem. I tak w ogrodzie parafialnym przy kościele miałem (już tam nie pracuję) takie swoje małe Gidle. Nie mają 500 lat, ale 4 lata to też ogrom łask, o czym świadczą wiecznie palące się tam lampki oraz obecność zatrzymujących się ludzi.

2016-05-04 10:33

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Tu odzyskuje się zdrowie

[ TEMATY ]

modlitwa

wiara

Gidle

Grażyna Kołek

Jak było kilka wieków temu, tak i teraz dzieją się tu cuda. Maryja wyprasza uzdrowienie, daje szansę na nowe życie.

Trzydzieści cztery kilometry od Częstochowy, 17 od trasy szybkiego ruchu Warszawa – Katowice, leży wieś Gidle. Od 500 lat dochodzi tu do niewytłumaczalnych zdarzeń. Stoją tu aż trzy kościoły, świadkowie minionej świetności, ale ludzie ciągną tylko do jednego: tego z cudowną figurką Matki Bożej, tak malutką, że trzeba mocno wysilić wzrok, by dostrzec ją wysoko w ołtarzu głównym. Dość powiedzieć, że gdy 400 lat temu do wsi przybyli dominikanie, poczęli cuda dokonane za wstawiennictwem Matki Bożej Gidelskiej dokładnie spisywać. W wyniku pracy komisji zakonnej powstał oficjalny dokument opisujący, uwaga: przypadki wskrzeszeń do życia po utopieniu czy stratowaniu przez konie, przypadki odzyskania wzroku, uwolnienia od chorób, tragedii i nieszczęść. I tak jest do dnia dzisiejszego.

CZYTAJ DALEJ

Przerażające dane: 1937 osób między 15. a 17. rokiem życia skorzystało w ub.r. z tabletki "dzień po"

2024-03-27 09:25

[ TEMATY ]

Pigułka „dzień po”

Adobe Stock

Minister zdrowia Izabela Leszczyna poinformowała, że w ubiegłym roku 15-latki stanowiły 2 proc. osób korzystających z tabletki "dzień po". Dodała, że w tym czasie 1937 osób między 15. a 17. rokiem życia skorzystało z tabletki "dzień po".

W połowie marca Andrzej Duda zapowiedział, że nie podpisze ustawy, "która wprowadza niezdrowe, chore i niebezpieczne dla dzieci zasady". Jego zdaniem tabletka "dzień po" dostępna bez recepty dla osób niepełnoletnich jest "daleko idącą przesadą". Według prezydenta tabletka nadal powinna być wydawana na receptę, a w przypadku dziewczynek jej zażycie powinno być "decyzją rodzica".

CZYTAJ DALEJ

Nuncjusz Apostolski w Wielki Czwartek: Każdy dobry uczynek względem drugiego człowieka jest posługą mycia nóg

2024-03-29 08:56

[ TEMATY ]

nuncjusz

Wielki Czwartek

Nuncjusz Apostolski

Episkopat news

Każdy dobry uczynek względem drugiego człowieka - zwłaszcza cierpiącego i tego, który nie cieszy się wielkim poważaniem - jest posługą mycia nóg. Do tego właśnie wzywa nas Pan: uniżyć się, nauczyć się pokory i odwagi dobroci - mówił Nuncjusz Apostolski w Polsce abp Antonio Guido Filipazzi w homilii Mszy św. Wieczerzy Pańskiej, której przewodniczył w Sanktuarium Narodowym św. Andrzeja Boboli w Warszawie.

Nuncjusz Apostolski przypomniał, że Mszą św. Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna się święte Triduum Paschalne. „Na początku świętego Triduum prośmy przede wszystkim o łaskę głębokiego poruszenia serc wielkością tajemnic, które są celebrowane w tych dniach. Prośmy o łaskę przeżycia tych tajemnic dogłębnie i duchowo, a nie szybko i powierzchownie” - zaznaczył.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję