Nie tylko laik mógłby odnieść wrażenie, że warszawska parafia św. Bonifacego z Tarsu jest pełna świętych. Oprócz jej patrona, obecni są tu św. Antoni z Padwy, patron zabytkowego barokowego kościoła i św. Jan z Dukli, patronujący nowemu kościołowi. – Czasami ludzie z zewnątrz mają kłopot z rozpoznaniem poszczególnych świętych – przyznaje o. Hadrian Kamas, wikariusz parafii. Parafianie takich kłopotów nie mają.

Bo czerniakowscy bernardyni, jak popularnie nazywa się Zakon Braci Mniejszych, duchowych spadkobierców św. Franciszka, choć prowadzą zakonne życie, mają pod opieką także ponad 11-tys. parafię św. Bonifacego.

Ludzie lubią habit

Dom bernardynów przy Czerniakowskiej jest zawsze otwarty. Popularnością cieszy się kierownictwo duchowe, którym posługują bernardyni. – Parafia jest duża, to i trosk i problemów sporo – przyznaje o. Hadrian. – Próbujemy im zaradzić. I wiemy – powiem nieskromnie, że ludzie cenią sobie to, że ich parafię prowadzą zakonnicy, że próbujemy być życzliwi, że często spotykamy się z nimi i próbujemy służyć.

Ludzie, jak ocenia o. Hadrian, lubią habit, a także klimat podczas liturgii. – Dużo modlimy się w intencji parafian, regularnie odczytujemy intencje, odwiedzamy regularnie kilkudziesięciu chorych, a parafianie odwzajemniają się zaufaniem do nas.

Nie było np. problemów ze zgłaszeniem się osób, które chciałyby przyjąć gości z zagranicy na lipcowe Dni w Diecezji, które poprzedzą Światowe Dni Młodzieży. – Na nasz apel zgłosiło się kilkadziesiąt osób, czyli więcej niż potrzebowaliśmy – mówi o. Hadrian. Parafia przyjmie młodych pielgrzymów z Australii.

Wspólne pasje

Charyzmat bernardynów wymaga otwartości, życzliwości, empatii. Widać je w działalności duszpasterskiej, prowadzonej przez dziewięciu zakonników, w tym siedmiu ojców i dwóch braci, w aktywności grup parafialnych. Bardzo prężna jest Liturgiczna Służba Ołtarza Dorosłych, tworzona przez kilkunastu panów, Franciszkański Zakon Świeckich, Żywy Różaniec i Asysta Procesyjna Dzieci.

– Co ciekawe, mamy sporo ministrantów. Na ogół trudno ich pozyskać, młodzież ma dużo zajęć, ale nam się udało – mówi o. Hadrian. Sam prowadzi chór „Gaudium”, mieszany, czterogłosowy, liczący obecnie ponad 20 osób. W repertuarze chóru, zapewniającego oprawę nabożeństw oraz uroczystości kościelnych, są utwory należące do kanonu muzyki sakralnej, od średniowiecza po współczesność. – Łączą nas wspólne pasje: umiłowanie muzyki i chęć wielbienia Boga śpiewem.

Św. Rita i św. Bonifacy

Bernardyńskie sanktuarium wzbogaciło się niedawno o relikwie św. Rity. Uroczyste wniesienie relikwii Stygmatyczki, przywiezione z Włoch przez pielgrzymów w czasie niedawnej jubileuszowej pielgrzymki parafii do Grobów Apostolskich i miejsc związanych ze św. Franciszkiem, nastąpiło 22 maja w liturgiczne wspomnienie Świętej. Odtąd, każdego 22. dnia miesiąca, na wieczornej Mszy św. będzie przyzywane wstawiennictwo Patronki od trudnych spraw, problemów małżeńskich i osób poniżanych. – Jest na to naprawdę duże zapotrzebowanie – ocenia o. Hadrian.

Prawdziwym skarbem parafii jest trumna z ciałem św. Bonifacego z Tarsu – rzymskiego męczennika z IV wieku, znajdująca się w zabytkowym kościele św. Antoniego z Padwy. – historia klasztoru i obecności relikwii św. Bonifacego jest długa i ciekawa – zaznacza o. Hadrian.

Sprowadzenie do świątyni relikwii św. Bonifacego – daru papieża Innocentego XI dla Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, marszałka wielkiego koronnego, fundatora kościoła – był przełomowym momentem w życiu zakonnej wspólnoty. Z czasem do Czerniakowa zaczęły ściągać tłumy z Warszawy i okolic, by modlić się przy grobie Męczennika.

Architektoniczna perełka

Sam kościół św. Antoniego jest architektoniczną perełką. Powstała pod okiem nadwornego architekta króla Jana III Sobieskiego – Tylmana z Gameren. Zdobią ją barokowe sztukaterie, freski przedstawiające sceny z życia św. Antoniego z Padwy i rzeźby.

Zabytkowy kościół, choć urzekający pięknem, stawał się z czasem zbyt mały dla rozrastającej się parafii. W pobliżu powstawały nowe bloki, a liczba parafian rosła. Zaistniała więc potrzeba zbudowania nowego, dużego kościoła. Prace rozpoczęto na początku lat 80. XX wieku, a na miejsce nowego kościoła wyznaczono fragment klasztornego ogrodu.

Po wielu staraniach świątynię konsekrował w 2000 r. kard. Józef Glemp, prymas Polski, a jej patronem został św. Jan z Dukli. Obok nowego kościoła powstał budynek klasztorny, który połączył stare obiekty z nowymi. Znalazły w nim miejsce sale duszpasterskie, gdzie spotykają się wspólnoty działające przy parafii.

Świątynia jak nowa

W zabytkowej świątyni od ośmiu lat trwa remont, po którym ma być jak nowa. – Prace na zewnątrz zakończą się najpewniej już w tym roku – mówi o. Franciszek Zienkiewicz, proboszcz parafii. – W tym roku wchodzimy z remontem w podziemie. Trwają prace przygotowawcze: likwidacja tynków, czyszczenie podłoża do posadowienia fundamentów. W przyszłym roku, jeśli Pan Bóg pozwoli, chcemy ten remont zakończyć.

Później zostanie remont wnętrza, m.in. czyszczenie, uzupełnianie ubytków w polichromii, czyszczenie i prace pod ołtarzem. – Wnętrze nie wygląda na pierwszy rzut oka źle, ale polichromia – i nie tylko ona – wymaga wyczyszczenia – mów o. Franciszek Zienkiewicz. – W latach 80. wykonano renowację polichromii, ale po trzydziestu latach wymaga już ona ponowienia prac.

Siłami parafii nie dałoby się przeprowadzić remontu. Potrzebne są spore środki, które zakonnicy starają się pozyskiwać z ministerstwa, od władz miasta, od dobrych ludzi, skąd się da.