Reklama

Aspekty

Co kleryk robi w wakacje?

Z Sebastianem Pytlikiem, klerykiem III roku, rozmawia kl. Wojciech Lisiewicz

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 27/2016, str. 7

[ TEMATY ]

klerycy

Archiwum prywatne

Kl. Sebastian na obozie z niepełnosprawnymi

Kl. Sebastian na obozie z niepełnosprawnymi

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

KL. WOJCIECH LISIEWICZ: – Czy kleryk ma wakacje?

KL. SEBASTIAN PYTLIK: – Jak każdy student po sesji pełnej egzaminów mamy trzy miesiące wolnego. Nie odpoczywamy jednak przez cały ten czas. Podobnie jak dla naszych kolegów studiujących na uniwersytecie ta przerwa jest okazją do praktyk, które pomagają nam sprawdzić się w życiu, do którego dążymy. Bierzemy więc udział w oazach, koloniach, pielgrzymkach i innych inicjatywach organizowanych przez diecezję. Po każdym roku szczególnie ważna jest jedna z aktywności. Najmłodsi pomagają w hospicjach. Absolwenci II roku spędzają czas na obozach z niepełnosprawnymi. III rok to czas oaz młodzieżowych. Starsi angażują się w oazy rodzin, a diakoni w posługę w rokitniańskim sanktuarium. Trzech z nas będzie też towarzyszyło kandydatom do seminarium na ich obozie integracyjnym w Łagowie. W tym roku czeka nas jeszcze wyjątkowy wyjazd na Światowe Dni Młodych do Krakowa.

– Rozstajecie się więc z Paradyżem na trzy miesiące...

– Nie, seminarium przez całe wakacje tętni życiem. Będzie ono miejscem spotkań różnych grup, rekolekcji i oaz. W tym roku na tydzień przed ŚDM zatrzyma się u nas ok. 300 Włochów, którzy będą poznawać Polskę przez pryzmat naszej diecezji. Później razem z nimi pojedziemy do Krakowa. W sierpniu Paradyż stoi otworem dla miłośników muzyki barokowej w ramach Festiwalu „Muzyka w Raju”. Poza tym odwiedza nas wielu turystów i pielgrzymów, którzy chcą zobaczyć nasz pocysterski klasztor oraz pomodlić się przed obrazem Matki Bożej Paradyskiej. Każdy z nas ma więc dwutygodniowy dyżur w seminarium.

– A jakie są Twoje plany?

– Jestem po III roku, więc jadę przede wszystkim na Oazę Nowej Drogi. W sierpniu będę pielgrzymował na Jasną Górę. W Częstochowie chcę zatrzymać się na rekolekcjach ignacjańskich. W planie wakacji trzeba też przeznaczyć przynajmniej dwa tygodnie, podczas których jest się w swojej rodzinnej parafii. To okazja, by pomóc księdzu proboszczowi lub swojej parafii. W końcu zostaje też kilka tygodni na zupełny odpoczynek i wyjazdy turystyczne. Ja jestem miłośnikiem gór, więc planuję wybrać się w Tatry.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2016-06-30 10:10

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Żniwo wprawdzie wielkie...

... ale i robotników raczej nie zabraknie. Wnioskuję tak po wizycie na obozie adaptacyjnym dla alumnów I roku naszego seminarium w Łagowie, który odbył się w dniach 1-16 września. Wraz z ojcem duchownym ks. Arturem Adamczakiem, wychowawcą ks. Radosławem Gabryszem oraz starszymi kolegami z seminarium nowi alumni starali się wdrożyć w życie kleryckie, by już od października rozpocząć zwyczajny żywot alumna

Kandydaci do naszego seminarium stawili się w Łagowie dokładnie 1 września. Po krótkim przywitaniu i zapoznaniu się z kolegami rozpoczęto normalne zajęcia adaptacyjne. Cały okres adaptacyjny podzielono na trzy części. Pierwsze pięć dni przeznaczone zostało na wzajemne poznanie się i integrację. Przez kolejne pięć dni wszyscy kandydaci odprawili swoje rekolekcje święte. Ostatni okres został poświęcony bezpośredniemu przygotowaniu się do przyjazdu do seminarium. – To czas bardzo praktycznych porad. Staramy się odpowiedzieć na pytanie, jak odnaleźć się w seminarium, na czym polega życie kleryckie, a także omawiane są poszczególne punkty dnia i wymagania regulaminu seminaryjnego – wyjaśnił ks. Radosław Gabrysz, prefekt nowych alumnów.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Co nam w duszy gra

2024-04-24 15:28

Mateusz Góra

    W parafii Matki Bożej Częstochowskiej na osiedlu Szklane Domy w Krakowie można było posłuchać koncertu muzyki gospel.

    Koncert był zwieńczeniem weekendowych warsztatów, podczas których uczestnicy doskonalili lub nawet poznawali tę muzykę. Warsztaty gospelowe to już tradycja od 10 lat. Organizowane są przez Młodzieżowy Dom Kultury Fort 49 „Krzesławice” w Krakowie. Ich charakterystycznym znakiem jest to, że są to warsztaty międzypokoleniowe, w których biorą udział dzieci, młodzież, a także dorośli i seniorzy. – Muzyka gospel mówi o wewnętrznych przeżyciach związanych z naszą wiara. Znajdziemy w niej szeroki wachlarz gatunków muzycznych, z których gospel chętnie czerpie. Poza tym aspektem muzycznym, najważniejszą warstwą muzyki gospel jest warstwa duchowa. W naszych warsztatach biorą udział amatorzy, którzy z jednej strony mogą zrozumieć swoje niedoskonałości w śpiewaniu, a jednocześnie przeżyć duchowo coś wyjątkowego, czego zawodowcy mogą już nie doznawać, ponieważ w ich śpiew wkrada się rutyna – mówi Szymon Markiewicz, organizator i koordynator warsztatów. W tym roku uczestników szkolił Norris Garner ze Stanów Zjednoczonych – kompozytor i dyrygent muzyki gospel.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję