Reklama

Niedziela Kielecka

Misjonarz w Indonezji nagrodzony Orderem Odrodzenia Polski – Polonia Restituta

Misjonarz ks. Józef Kurkowski

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Czterech księży sercanów od lat pracujących w Indonezji, w tym ks. Józef Kurkowski pochodzący z diecezji kieleckiej otrzymało Ordery Odrodzenia Polski – Polonia Restituta, które w imieniu prezydenta Andrzeja Dudy wręczał w Dżakarcie Tadeusz Szumowski, ambasador RP w Indonezji.

Te odznaczenia państwowe dla: ks. Józefa Kurkowskiego SCJ, ks. Herberta Hensloka SCJ, ks. Andrzeja Łukasika SCJ, ks. Tadeusza Latonia SCJ, Prezydent RP przyznał jako wyraz uznania za „poświęcenie i pracę misyjną dla dobra Kościoła w Indonezji i dla narodu indonezyjskiego”. Uroczystość miała miejsce w przeddzień Święta Niepodległości.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Było wspaniale. Był obecny nuncjusz z Watykanu, który ma siedzibę w Dżakarcie, prowincjał sercanów w Indonezji, superior sercanów w Dżakarcie, kilku innych księży, siostry zakonne, przedstawiciele z mojej parafii, wierni i przyjaciele oraz Polacy, którzy pracują i mieszkają w Dżakarcie i okolicach, a także pracownicy Ambasady Polskiej w Indonezji – relacjonuje w rozmowie z „Niedzielą” ks. Józef Kurkowski.

Reklama

Jedynie ks. Latoń z grona odznaczonych nie mógł być obecny ze względów zdrowotnych. – Odznaczenie zawiezie mu wraz ze mną wysłannik ambasady do Palembangu na Południowej Sumatrze, gdzie pracuje – dodaje ks. Kurkowski.

Ks. Józef Kurkowski, sercanin, urodzony w 1944 r. w parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Sędziszowie, tam ochrzczony i bierzmowany, od 45 lat pracuje w Indonezji. – To moja druga ojczyzna, serce dzielę miedzy Polskę i Indonezję – mówi. Do kraju przyjeżdża raz na kilka lat.

Ukończył sercańskie seminarium w Stadnikach i w Tarnowie, po maturze odbył nowicjat w Pliszczynie k. Lublina i studiował w WSD z pełnym kursem filozofii i teologii, w Krakowie i w Stadnikach. Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1969 r. Pracował w parafiach sercańskich, m.in. w Krakowie i w Nowej Hucie. Jako niespełna 30-letni zakonnik wyjechał do Indonezji. Skierowano go do archidiecezji Palembang w południowej Sumatrze. Pierwszą samodzielną placówką ks. Józefa było miasteczko Lahat, gdzie zastępował proboszcza i prowadził internat dla 60 chłopców. Następnie pracował w 10 parafiach (w ciągu 36 lat), głównie w obrębie diecezji Tanjung Karang w prowincji Lampung, na południu Sumatry.

Obecnie pracuje w archidiecezji Dżakarta, która obejmuje 62 parafie katolickie, ok. 6 parafii czeka tam wciąż na pozwolenie na budowę kościoła. Posługuje w 8-tysięcznej parafii św. Barnaby w Dżakarcie, położonej na peryferiach miasta.

2016-12-15 10:01

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Powstanie Krzyż Wschodni dla uczczenia osób ratujących Polaków na Wschodzie

[ TEMATY ]

odznaczenia

Andrzej Hrechorowicz/Kancelaria Prezydenta RP

Sejm przyjmie ustawę o ustanowieniu Krzyża Wschodniego, czyli odznaczenia przyznawanego w dowód wdzięczności i pamięci o osobach niosących pomoc Polakom prześladowanym ze względu na ich narodowość na Wschodzie w latach 1937-1959.

Projekt ustawy przygotowali posłowie Prawa i Sprawiedliwości.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Wreszcie żyć - 12 kroków ku pełni życia. Zaproszenie na sympozjum

2024-04-25 15:19

materiały prasowe

Fundacja Dwanaście Kroków zaprasza na ogólnopolskie sympozjum poświęcone programowi duchowego i psychologicznego wsparcia „Wreszcie żyć - 12 kroków ku pełni życia”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję