Reklama

Niedziela Podlaska

Oddali życie za wiarę

Niedziela podlaska 4/2017, str. 5

[ TEMATY ]

męczennicy

Ks. Zenon Czumaj

Krzyż i ikona napierśna ostatniego unickiego metropolity Jozafata Bułhaka (Muzeum Diecezjalne w Drohiczynie)

Krzyż i ikona napierśna ostatniego unickiego metropolity Jozafata Bułhaka
(Muzeum Diecezjalne w Drohiczynie)

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Oprócz Męczenników Pratulińskich, którzy doczekali wyniesienia na ołtarze, podczas prześladowania unii na podlaskiej ziemi przelało krew za wiarę jeszcze ponad 100 osób. Co najmniej sześcioro z nich pochodziło z terenów diecezji drohiczyńskiej. O ich losach możemy dowiedzieć się z dzieła ks. Józefa Pruszkowskiego pt. „Martyrologium, czyli męczeństwo unii św. na Podlasiu”, zawierającego relacje świadków tragicznych wydarzeń.

Pierwszymi znanymi z imienia i nazwiska unitami z terenu obecnej diecezji drohiczyńskiej, którzy zginęli za wierność Kościołowi katolickiemu w 1868 r., byli dwaj parafianie z Grodziska k. Sterdyni. Jan Klimczuk, włościanin z samego Grodziska, poniósł śmierć, gdy protestował przeciwko aresztowaniu miejscowego proboszcza, który odmówił nauczania wiernych w języku rosyjskim. Kozacy do stłumienia protestów użyli szabel i nahajek – skórzanych, plecionych biczów na krótkiej rękojeści. Inny parafianin grodziski – Piotr Szymański, pochodzący ze wsi Hołowienki – do więzienia trafił razem z innymi zamożniejszymi gospodarzami po protestach przeciwko zabraniu przez oddział kozaków parafialnych organów. W więzieniu został pobity i zagłodzony na śmierć.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Po oficjalnej likwidacji unii przez władze carskie w 1875 r. mieszkańców Podlasia przymuszano do przyjęcia prawosławia. W obronie wiary szczególną dzielnością odznaczały się kobiety. Joanna Czeżyk pochodziła ze wsi Horoszki, należącej wówczas do unickiej parafii w Gnojnie. Miała zaledwie 19 lat, gdy za odważne wyznawanie wiary katolickiej jako prawdziwie świętej została aresztowana i okrutnie pobita. Na wpół żywą odesłano ją z powrotem do domu, gdzie po kilku dniach wskutek zadanych ran zmarła.

Reklama

Teresa Midzicka była śmiałą dziewczyną z Ruskowa, jako unitka należącą do parafii w Łysowie. Gdy do wioski przybył naczelnik Klimienko, zwoławszy lud, zaczął namawiać do przejścia na prawosławie, kusząc najpierw różnymi obietnicami, a później strasząc groźbą surowego ukarania i wygnania z domów wszystkich, którzy zostaną wierni unii. Teresa powiedziała wówczas: „Wielmożny naczelniku, dawniej tylko niewierni poganie męczyli i rozlewali krew chrześcijan.” Po tych słowach kozacy rozciągnęli dziewczynkę na śniegu i zaczęli katować ją nahajkami na oczach wszystkich parafian, aż do jej śmierci.

Antonina Bartosiak i Katarzyna Jaromczuk v. Jaromińczak to dwie mieszkanki Rogowa, które odmówiły ochrzczenia swoich dzieci w Cerkwi prawosławnej. Zostały za to srogo ukarane: połamano im ręce i nogi, wybito zęby, wyrwano włosy. Ich mężowie już wcześniej zostali zesłani do Rosji. Obie kobiety skonały w nędzy i cierpieniach, otoczone opieką przez litościwych sąsiadów. Według relacji świadków przed śmiercią przebaczyły swoim prześladowcom. Pozostawiły gromadki sierot – Bartosiakowa pięcioro, a Jaromczukowa siedmioro.

2017-01-18 14:08

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Umierali jak ludzie święci

Niedawno minęło 70 lat od męczeńskiej śmierci zgilotynowanych z nienawiści do wiary 24 sierpnia 1942 r., w godzinach wieczornych, w ciężkim więzieniu w Dreźnie, pięciu bohaterskich najmłodszych męczenników polskich

Okupanci, aby przerwać aktywną działalność religijną poznańskich salezjanów wśród młodzieży gromadzącej się w Oratorium, 28 października 1939 r. aresztowali organizatorów życia oratoryjnego - ks. Władysława Bartonia i kleryka Józefa Holeckiego. O strasznym terrorze, jaki zapanował w okupowanym mieście, najdobitniej świadczy fakt, że hitlerowcy już we wrześniu i październiku 1939 r. w Poznaniu rozstrzelali ok. 2 tys. Polaków.
W tej tragicznej sytuacji „Piątka” z pozostałymi członkami chóru młodzieżowego, nie mając nic wspólnego z działalnością polityczną, przenosi się ze swoim starszym kolegą i dyrygentem chóru Stefanem Stuligroszem do Braci Najświętszego Serca Pana Jezusa na Śródkę, gdzie dalej zbierają się na próby oraz w niedziele śpiewają na Mszach św. odprawianych jeszcze w niektórych niezamkniętych kościołach i kaplicach w Poznaniu.
Gestapo, realizując swój plan, 21 września 1940 r. aresztuje w pracy Edwarda Klinika, byłego ucznia Salezjańskiego Zakładu Oświęcimskiego, który Prusacy przed I wojną światową uważali za kolonię i wylęgarnię polskości i skarłowacenia ducha, przeszkadzającą w germanizacji Górnego Śląska.
Dwa dni później, tj. 23 września 1940 r., w godzinach wieczornych, gestapowcy bez przeprowadzonej rewizji aresztują w domach pozostałych członków „Piątki”, należących do chóru młodzieżowego.

CZYTAJ DALEJ

„Napełnił naczynie wodą i zaczął umywać uczniom nogi” (J 13, 5)

Niedziela warszawska 15/2004

[ TEMATY ]

Wielki Tydzień

pl.wikipedia.org

Mistrz Księgi Domowej, "Chrystus myjący nogi apostołom", 1475

Mistrz Księgi Domowej,

1. Wszelkie „umywanie”, „obmywanie się” lub kogoś albo czegoś kojarzy się ściśle z faktem istnienia jakiegoś brudu. Umywanie to akcja mająca na celu właśnie uwolnienie się od tego brudu. I jak o brudzie można mówić w znaczeniu dosłownym i przenośnym, taki też sens posiada czynność obmywania; jest to oczyszczanie się z fizycznego brudu albo akcja symboliczna powodująca uwolnienie się od moralnego zbrukania. To ten ostatni rodzaj obmycia ma na myśli Psalmista, kiedy woła: „Obmyj mnie całego z nieprawości moich i oczyść ze wszystkich moich grzechów …obmyj mnie a stanę się bielszy od śniegu” (Ps 51, 4-9). Wszelkie „bycie brudnym” sprowadza na nas złe, nieprzyjemne samopoczucie, uwolnienie się zaś od owego brudu przez obmycie przynosi wyraźną ulgę.
Biblia mówi wiele razy o obydwu rodzajach zarówno brudu jak i obmycia, czyli oczyszczenia. W rozważaniach niniejszych zajmiemy się obmyciami z brudu w znaczeniu moralnym.

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas: mnie nieraz trudno jest wierzyć w Boga

2024-03-29 07:59

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

flickr.com/episkopatnews

Bp Adrian Galbas

Bp Adrian Galbas

Mnie nieraz trudno jest wierzyć w Boga. Wiara bywa ciężka i męcząca, ale gdy słyszę o czyjejś śmierci, wówczas właśnie wiara jest pociechą - powiedział PAP metropolita katowicki abp Adrian Galbas.

W rozmowie z PAP metropolita katowicki abp Adrian Galbas wyjaśnił, że cierpienie samo w sobie nie jest człowiekowi potrzebne, ponieważ niszczy i degraduje. Jednak w momentach, gdy przeżywamy cierpienie, męka Chrystusa może być pociechą i wzmocnieniem.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję