Z Maryją na drogach nawrócenia

Wspominamy dziś ważne wydarzenie wiary, jakim jest Zwiastowanie Pańskie. Oczyma wiary patrzymy na najpiękniejszą kobietę świata, Maryję, do której Pan Bóg posłał swego Anioła Gabriela. To Ona, Niewiasta zapowiedziana w raju po grzechu pierworodnym, otrzymała niezwykłą łaskę poznania objawienia Bożego, które przekazał Archanioł Gabriel. Słowa Archanioła Gabriela wskazują, jak niezwykłą łaską została obdarowana Maryja, otrzymując przywilej, jakim było Jej Niepokalane Poczęcie. Orędzie Anioła świadczy też o tym, że otrzymała Ona dar Bożego Macierzyństwa, którego nikt z ludzi nie otrzymał i nie otrzyma. (...)

Nie lękajmy się przyjąć Maryję jako Matkę i przewodniczkę w naszym życiu. Ona jest dobrą Matką, pokazującą nam właściwe ścieżki naszego życia. W XX wieku wielokrotnie Maryja stanęła przed nami w różnych miejscach świata, takich jak: La Salette, Lourdes, Fatimie i w wielu innych. Wierzymy, że te liczne objawienia maryjne przybliżają nam prawdę o Królestwie Bożym i są potrzebne ludziom obecnych czasów. Wielu ludziom do nawrócenia wystarcza słowo Boże, zaś niektórzy potrzebują cudów, a bywa, że potrzebne są im łzy Matki. Maryja przychodzi w konkretnych momentach dziejowych, pragnąc pomóc nam odczytać znaki czasu i przetrwać trudne momenty.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Sto lat temu w czasie zawieruchy wojennej i ideologicznej miały miejsce objawienia fatimskie, które trwały od 13 maja 1917 r. do października 1917 r. W trzynastym dniu każdego miesiąca Matka Boża ukazywała się trojgu dzieciom: siedmioletniej Hiacyncie i jej 9-cioletniemu bratu Franciszkowi oraz 10-cieletniej ich kuzynce Łucji dos Santos. Hiacynta i Franciszek zmarli w niedługim czasie po objawieniach. Łucja jako siostra zakonna w karmelitańskim klasztorze w Coimbrze zmarła w podeszłym wieku, i zgodnie z tym, co dzieci słyszały, przez wiele lat pozostała jako świadek objawień. Maryja przybywając do dzieci, mówiła im: „Jestem Panią Różańca. Przyszłam ostrzec wiernych, aby poprawili się i błagali o przebaczenie ich grzechów. Nie wolno im więcej obrażać Pana Boga, ponieważ już jest zbyt ciężko obrażany grzechami ludzi. Zachęcała do odmawiania Różańca: Niech ludzie odmawiają go każdego dnia. Fatimska Pani, podobnie jak Jan Chrzciciel przed przyjściem Chrystusa nawołuje ludzi XX wieku do pokuty i do prostowania ścieżek, i życia według Ewangelii. (...)

Ze swego fatimskiego sanktuarium Maryja ponawia także dzisiaj swoją matczyną i usilną prośbę o nawrócenie do życia w prawdzie i w łasce uświęcającej, o częste korzystanie z sakramentu pokuty i Eucharystii, prosi o nabożeństwo do Jej Niepokalanego Serca i ducha pokuty (Jan Paweł II, Anioł Pański, 26 lipca 1987 r.). (...)

Podczas obchodów roku jubileuszu 1050-lecia Chrztu Polski uświadomiliśmy sobie także i to, że przez ten sakramentalny akt nasi przodkowie zaprosili do siebie Chrystusa i Jego Matkę. Od samego początku obecność Maryi łączyła się ze słowami pocieszenia, pouczenia i zachęty.

W bieżącym roku obchodzimy 300-lecie koronacji obrazu Maki Bożej na Jasnej Górze oraz 140. rocznicę objawień w Gietrzwałdzie, niedawno świętowaliśmy także 250-lecie koronacji Matki Bożej Jackowej w Przemyślu. Niech te jubileusze będą okazją do okazania wdzięczności Maryi za cuda i łaski, które dokonują się nie tylko w wielu sanktuariach, ale za Jej obecność w naszym codziennym życiu chrześcijańskim, w naszych rodzinach, w naszych środowiskach i w całym narodzie.

Pocieszające jest to, że stale powiększa się ilość miejsc, w których Maryja zaznacza swoją obecność wśród nas. Warto tu przywołać dwa kolejne miejsca na naszej podkarpackiej ziemi.

Reklama

Już od kilkudziesięciu lat, dokładnie od 1979 r., wielkie rzeczy Pan Bóg okazuje podczas nabożeństw fatimskich w Miejscu Piastowym, gdzie jako pierwsze na Podkarpaciu tego typu nabożeństwa zaczęły gromadzić rzesze młodzieży i starszych, prowadząc ich do pojednania z Panem Bogiem przez sakrament pokuty. Praktyka tych nabożeństw rozpowszechniła się w całej archidiecezji. Do dziś wielu wiernych modląc się przy figurze Matki Bożej Fatimskiej, wyprasza wiele łask, szczególnie dotyczących życia duchowego i nawrócenia, którego ostatecznym celem jest dojście do zjednoczenia z Bogiem.

Droga nawrócenia prowadzi do jedności z Bogiem w Trójcy Świętej Jedynym. Maryja przez wiarę, miłość i posłuszeństwo osiągnęła pełnię tego zjednoczenia i jako wniebowziętą i ukoronowaną na Królową nieba i ziemi, a równocześnie jako Matkę niosącą nam pomoc i pocieszenie czcimy w drugim sławnym na Podkarpaciu wizerunku, znajdującym się w kościele parafialnym w Komborni. Do Niej się zwracamy w różnych niedolach życia i jako do Matki Pocieszenia od wielu lat pielgrzymują wierni. Wśród tych pielgrzymów był także św. Józef Sebastian Pelczar, który 29 sierpnia 1862 r. jako kleryk wygłosił kazanie na odpuście w kościele parafialnym w Komborni. Jako wielki czciciel Maryi uważał, że „wyprasza Ona dla wielu z tych, co Prawdy istotnej nie znają lub niedobrze ją znają, łaskę wiary i wiedzie ich na naukę do drugiej Matki – do Kościoła (kazanie św. Józefa S. Pelczara na święto Najświętszej Panny Maryi Pocieszenia).

Oba te wizerunki cieszące się wielkim kultem ze strony wiernych, 11 czerwca 2017 r. zostaną ozdobione koronami poświęconymi przez papieża Franciszka. Dokona się to w sanktuarium św. Michała Archanioła w Miejscu Piastowym. Będzie to nie tylko okazja do wyrażenia Maryi wdzięczności za Jej łaskawość wobec nas, ale także kolejne wezwanie do nawrócenia, pokuty i modlitwy.

Reklama

Pamiętajmy, że prawdziwy kult maryjny polega nie na zewnętrznych aktach i uroczystościach, ale na przyjęciu i odczytaniu przesłania Maryi wzywającego do określonego stylu życia. Naszym obowiązkiem jest przedłużenie tego Maryjnego orędzia w świecie i w środowisku, w którym żyjemy, bo przez świadectwo własnego życia winniśmy także innym pomóc w drodze do zbawienia. Dołączmy do tych, którzy od tysięcy lat przez swoje życie świadczyli o Panu Bogu i Jego słowach. Wszyscy jesteśmy posłani, by głosić prawdę o Panu Bogu, jego miłości, o grzechu, który sprzeciwia się tej miłości, o Jezusie Chrystusie, który jest naszym zbawicielem, a także o tym, że dzięki wierze dokonuje się nasze nawrócenie. Wszystko to jest możliwe dzięki Duchowi Świętemu i prowadzi nas do wspólnoty Kościoła.

Naśladujmy dzieci z Fatimy, które stały się wiernymi świadkami objawień, mimo trudności, na jakie napotykały. Zechciejmy też dzielić się swoją wiarą, włączmy się aktywnie w dzieło ewangelizacji podejmowane w naszej archidiecezji, czytajmy Pismo Święte i czasopisma katolickie, zwłaszcza „Niedzielę Przemyską”, wspierajmy media katolickie; nasze diecezjalne Radio Fara, pamiętajmy o duchowym i materialnym wpieraniu misji, zwłaszcza prowadzonych przez misjonarzy pochodzących z naszej archidiecezji.

Jak najliczniej włączmy się fizycznie i duchowo do lipcowej Pieszej Pielgrzymki Przemyskiej, która w tym roku będzie rozważać sprawę ewangelizacji i misji katolickich. Niech te rekolekcje w drodze będą swoistego rodzaju ewangelizacją pielgrzymów i tych, do których pielgrzymi dotrą.

Wspominajmy często scenę zwiastowania, zwłaszcza podczas codziennie odmawianej modlitwy Anioł Pański. Niech Maryja wzywająca do nawrócenia i pokuty poprowadzi nas przez drogi ziemskiego życia i przygotuje do radosnego przeżywania uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego.

Was wszystkich: drodzy Bracia i Siostry, Duszpasterze, Osoby Życia Konsekrowanego, powierzam opiece Pani Fatimskiej i Matki Pocieszenia.

Na czas wsłuchiwania się w orędzie Maryi i naśladowania Jej cnót przyjmijcie z serca płynące pasterskie błogosławieństwo – w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

Przemyśl, 25 marca 2017 r.

(Pełny tekst Listu Pasterskiego Metropolity Przemyskiego abp. Adama Szala na uroczystość Zwiastowania Pańskiego, Wielki Post 2017 na www.przemyska.pl)

Znak krzyża, czyniony z wiarą, jest wyznaniem wiary w Boga w Trójcy Świętej Jedynego. To wyznanie wiary jest także nawiązaniem do szczególnie ważnego momentu w naszym życiu, jakim jest chrzest święty. To w imię Boga w Trójcy Świętej Jedynego zostaliśmy uwolnieni od grzechu pierworodnego i włączeni do zbawczej społeczności Kościoła. To w imię Trójcy Świętej dokonują się w nas inne znaki sakramentalne. Kościół jest ludem zjednoczonym jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego, czyli wspólnotą zgromadzoną w imię Trójcy Świętej (św. Cyprian, „De oratione dominica”). Od dawien dawna, w naszej polskiej i katolickiej obrzędowości znakiem krzyża czynionym na naszym ciele i związanym z tymi słowami rozpoczynane były czynności dnia codziennego oraz nadzwyczajne uroczystości, takie jak błogosławieństwo dziecka wstępującego na nową drogę życiową lub udającego się w daleką, niebezpieczną podróż. Rolnik pracujący w polu, matka piekąca chleb czy rozkrawająca bochenek chleba, sportowiec podejmujący próbę osiągnięcia dobrego wyniku, uczeń stający do ważnego egzaminu czy ktoś rozpoczynający podróż samochodem i budzący w sobie intencję szczęśliwej drogi – czynią ten właśnie znak i wypowiadają te słowa. Bóg w Trójcy Świętej Jedyny zaprasza nas do wędrówki ku zbawieniu, którym jest On sam. Wędrówka ta stała się możliwa przez dzieło dokonane przez Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela i trwa w świętym Kościele katolickim. Dziś, w uroczystość Trójcy Świętej, znakiem krzyża i wyznaniem wiary w Boga w Trójcy Świętej Jedynego rozpoczynamy naszą wspólną wędrówkę we wspólnocie naszej archidiecezji, która jest cząstką nowego narodu wybranego. Z woli Ojca Świętego Franciszka będziemy wspólnie realizować nasze życiowe powołania, które mają nas zbliżyć do Pana Boga i do drugiego człowieka. Papież Franciszek zaleca, aby wędrówka biskupa z wiernymi miała szczególny charakter: [niech pasterz] „niekiedy stanie z przodu, aby wskazać drogę i podtrzymać nadzieje ludu, innym razem zwyczajnie stanie pośród wszystkich ze swą prostą i miłosierną bliskością, a w pewnych okolicznościach powinien iść za ludem, aby pomóc tym, którzy zostali z tyłu” („Evangelii Gaudium” n. 31). Przed tym pielgrzymim trudem chciałbym, jako pasterz posługujący w Archidiecezji Przemyskiej, naznaczyć was wszystkich znakiem Krzyża Świętego i zachęcić do wspólnego pielgrzymiego trudu. Do udzielania błogosławieństwa zachęca nas autor natchniony: „Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem” (Lb 6, 24-26). Chrystus wiele razy błogosławił ludzi, między innymi dzieci, a rozstając się z apostołami, „wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba” (Łk 24, 50-51). W dzisiejszym świecie, tak skomplikowanym, pełnym rażących niesprawiedliwości i krzywd, niezmiernie aktualne są słowa św. Piotra Apostoła: „Nie oddawajcie złym za złe ani złorzeczeniem za złorzeczenie. Przeciwnie zaś błogosławcie. Do tego jesteście powołani, abyście odziedziczyli błogosławieństwo” (1 P 3, 9). Z serca błogosławię i dziękuję księdzu arcybiskupowi Józefowi za przykład umiłowania spraw Bożych i Kościoła katolickiego, zarówno w wymiarze diecezjalnym jak i powszechnym. Niech Boże błogosławieństwo spocznie w gorliwym sercu księdza biskupa Stanisława i umocni go w trudzie pasterskiego posługiwania. Z serca błogosławię kapłanom diecezjalnym i zakonnym – tym, którzy tak często mają okazję przekazywać wiarę w tajemnicę Trójcy Świętej, czyniąc znak krzyża nad wiernymi. Proszę Was o wierne realizowanie swego powołania kapłańskiego, na wzór świętych kapłanów naszej archidiecezji – św. Jana z Dukli, św. Andrzeja Boboli, św. Józefa Sebastiana, bł. ks. Jana Balickiego, bł. ks. Bronisława Markiewicza, błogosławionych Augusta i Michała Czartoryskich. Wzorem naszych świętych, błogosławionych i świątobliwych odczytujmy znaki czasu. Bądźcie głosicielami Słowa Bożego, wytrwałymi szafarzami sakramentów świętych, animatorami różnych, ożywiających wiarę w naszych parafiach grup duszpasterskich. Alumnom naszego Wyższego Seminarium błogosławię, życząc wzrostu duchowego w wędrówce ku realizacji powołania kapłańskiego. Razem z Wami będziemy modlić się o to, by nie brakowało waszych następców w seminaryjnych ławach. Niech będą błogosławione wszystkie osoby życia konsekrowanego, realizujące swój charyzmat i służące w ten sposób Bogu i ludziom przez trwanie w modlitwie i w pełnieniu codziennej, szarej służby Panu Bogu i ludziom. Błogosławieństwo Boże niech spocznie na wszystkich rodzinach archidiecezji. Niech owocem tego błogosławieństwa będzie miłość, wierność i uczciwość małżeńska oraz trwanie w sakramentalnym związku. Oby w naszych rodzinach nie było bolesnych napięć, rozdarcia, bezrobocia, alkoholizmu i innych nieszczęść. Modlę się i Was do tej modlitwy zachęcam, by nie pustoszały piękne polskie domy, a młodzi we własnej Ojczyźnie mogli realizować swoje marzenia i budować jej przyszłość. Niech rodziny naszej archidiecezji jednoczą się we wspólnym wysiłku budowania w każdej rodzinie Kościoła domowego. Znak Krzyża Świętego wyciśnięty w sercach dzieci i młodzieży niech będzie powtarzany na ich czołach przez rodziców. Dzieciom i młodzieży życzę bezpiecznego wzrostu w łasce u Boga i u ludzi (por. Łk 2, 52). Zapraszam Was do wędrówki drogami wiary. Szczególne pozdrowienie kieruję ku młodym ludziom, którzy w najbliższym czasie wejdą w czas swojej dojrzałości. Serdecznie zapraszam Was do włączenia się do grup duszpasterskich – Ruchu Światło-Życie, Ruchu Apostolstwa Młodzieży, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Szkolnych Kół „Caritas”. Nie bójcie się pójść za głosem powołania kapłańskiego lub zakonnego. Czeka na Was Wyższe Seminarium Duchowne w Przemyślu i różne nowicjaty zakonne. Z pokornym błogosławieństwem pochylam się nad bezrobotnymi, chorymi, cierpiącymi duchowo i fizycznie. Jesteście tak blisko Chrystusowego Krzyża. Proszę Was, ofiarujcie Wasze cierpienie i poczucie osamotnienia w intencji zbawienia nas wszystkich. Mimo geograficznej odległości błogosławię tym, których konieczność życiowa zmusiła do opuszczenia Ojczyzny i pobytu na emigracji. Czujcie się potrzebni dla swoich rodzin i dla Kościoła w archidiecezji. Dobry Bóg niech ustrzeże Was od utraty wiary i powróci do domu rodzinnego. Boże błogosławieństwo niech dotknie łaską nawrócenia tych wszystkich, którzy obecnie są oddaleni od Pana Boga i Jego Kościoła. Dobry Łotr, patron naszej archidiecezji, niech wyprosi nam wszystkim łaskę nawrócenia. Przyjmując błogosławieństwo w imię Trójcy Świętej, idźmy razem i wytrwale ku Bogu, który jest miłością. Do życia w doskonałości zachęca nas Tajemnica Trójcy Świętej, „bo zawiera ona, w Ojcu i Synu, i Duchu Świętym, nieskończoność w wiekuistym, piękno w obrazie, radość życia w darze” (św. Hilary, „O Trójcy Świętej”). Boże, w Trójcy Świętej jedyny! „W Ciebie wierzę, Tobie ufam, Ciebie miłuję i uwielbiam, o błogosławiona Trójco. Niech będzie błogosławiony Bóg, Jedyny w Trójcy Świętej, który stworzył świat i nim rządzi: Jemu chwała teraz i na wieki. Chwała Tobie, Przenajświętsza Trójco. Ty nas obdarzasz miłosierdziem i odkupieniem”. „Boże Ojcze, Ty zesłałeś na świat Twojego Syna, Słowo Prawdy i Ducha Uświęciciela, aby objawić ludziom tajemnicę Bożego życia; spraw, abyśmy wyznając prawdziwą wiarę, uznawali wieczną chwałę Trójcy i uwielbiali jedność Osób Bożych w potędze ich działania; niech zabłyśnie nad nami dar Twojego Zbawienia i wlej w nasze serca nowe tchnienie Twojej miłości”. W naszej wspólnej wędrówce prośmy o pomoc Maryję, poznającą w scenie Zwiastowania tajemnicę Trójcy Przenajświętszej: „Bądź pozdrowiona, Córko Boga Ojca, bądź pozdrowiona, Matko Syna Bożego, bądź pozdrowiona, Oblubienico Ducha Świętego, Sanktuarium Trójcy Przenajświętszej”.