Książka „Nakarmieni, aby karmić” to zbiór refleksji poświęconych Eucharystii. „Zdaję sobie sprawę, że omawiana tajemnica jest nie do ogarnięcia przez ludzki rozum, i że moje dociekania mogą tylko przybliżyć jakąś jej cząstkę” – pisze jej autor ks. Witold M. Okrasa. Jego celem jest przede wszystkim przypomnienie nam, że Eucharystia to największy skarb, jaki otrzymaliśmy na Ziemi od Boga – pulsujące serce świętego Kościoła Chrystusowego. „Ona ogarnia nas, nasze intencje, pomaga wiernym zmarłym przejść z czyśćca do radości nieba” – pisze ks. Okrasa. W 12 rozdziałach autor prowadzi rozważania na temat konkretnych aspektów Mszy św. Ich tematyka zawarta jest w tytułach, m.in.: „Święto na cześć Pana”, „Pascha Jezusa i nasza”, „Obecność Syna Bożego”, „Przymierze we Krwi Baranka”, „Komunia z Bogiem i ludźmi”. W rozdziale „Uzdrowienie z chorób i niemocy” autor podkreśla, że „Eucharystia powszechnie bywa nazywana Sakramentem Miłości, gdyż objawia troskliwą, opiekuńczą, ofiarną, uprzedzającą, życiodajną i niewyczerpaną miłość Zbawiciela”. W zakończeniu przypomina natomiast: „Eucharystia powinna być bliska człowiekowi i jego przeżyciom oraz ściśle wiązać się zarówno z jego codziennym trudem, jak i świętowaniem”.
Książka „Nakarmieni, aby karmić” pomoże nam bardziej świadomie zaangażować się w Liturgię, by była naszym najpiękniejszym przeżyciem.
Ks. Witold M. Okrasa, „Nakarmieni, aby karmić”. Inicjatywa Wydawnicza Jerozolima, www.jerozolima.poznan.pl .
Urodził się w Esneh, w Górnym Egipcie. Jego rodzice byli poganami. Kiedy miał 20 lat, został wzięty do wojska i musiał służyć w legionach rzymskich w pobliżu Teb. Z biegiem czasu zapoznał się jednak z nauką Chrystusa. Modlił się też do Boga chrześcijan, by go uwolnił od okrutnej służby. Po zwolnieniu ze służby wojskowej przyjął chrzest. Udał się na pustynię, gdzie podjął życie w surowej ascezie u św. Polemona. Potem w miejscowości Tabenna prowadził samotne życie, jednak zaczęli przyłączać się do niego uczniowie. Tak oto powstał duży klasztor. W następnych latach Pachomiusz założył jeszcze osiem podobnych monasterów. Po pewnym czasie zarząd nad klasztorem powierzył swojemu uczniowi św. Teodorowi, a sam przeniósł się do Phboou, skąd zarządzał wszystkimi klasztorami-eremami. Pachomiusz napisał pierwszą regułę zakonną, którą wprowadził zasady życia w klasztorach. Zobowiązywał mnichów do prowadzenia życia wspólnotowego i wykonywania prac ręcznych związanych z utrzymaniem zakonu. Każdy mnich mieszkał w oddzielnym szałasie, a zbierano się wspólnie jedynie na posiłek i pacierze. Reguła ta wywarła istotny wpływ na reguły zakonne w Europie, m.in. na regułę św. Benedykta. Regułę Pachomiusza św. Hieronim w 402 r. przełożył na język łaciński (Pachomiana latina). Koptyjski oryginał zachował się jedynie we fragmentach.
Ujął mnie Leon XIV od pierwszych chwil, kiedy tylko pojawił się na balkonie Kaplicy Sykstyńskiej – swoim uśmiechem przez łzy – wyraźnie nie mógł opanować wzruszenia chyba przez dwie minuty. Najwyraźniej nie spodziewał się wyboru, i my też byliśmy zaskoczeni, że to właśnie on został Następcą Świętego Piotra.
Potwierdziła się tym samym zasada, że stałą cechą konklawe jest tajemnica i nieprzewidywalność. I że wybór papieża ma faktycznie charakter religijny, nie polityczny – na szczęście. Duch wieje, kędy chce – to ważny znak.
Nowy papież, Leon XIV, zaledwie w kilku słowach swojej pierwszej homilii zarysował mapę jednego z najtrudniejszych szlaków, jakimi kiedykolwiek musiał podążać Kościół katolicki. W erze powszechnej sekularyzacji, pogardy wobec wiary i duchowego zamętu, jego głos brzmi jak wezwanie do odważnego, ale i pokornego świadectwa – nie przez triumfalizm, lecz przez świętość i miłość.
„Wiara chrześcijańska bywa uważana za coś absurdalnego” – powiedział papież. I trudno z nim polemizować. Dzisiejszy świat, karmiony iluzją samowystarczalności, ufa technologii bardziej niż transcendencji, wybiera przyjemność zamiast prawdy i ucieka od odpowiedzialności ukrytej w pytaniu o sens. W tym kontekście Kościół staje się często nie tyle „znakiem sprzeciwu”, co przedmiotem drwin. Wierzący – marginalizowani, wyśmiewani, a niekiedy nawet prześladowani – coraz częściej doświadczają, czym jest krzyż ucznia Chrystusa.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
