Zaraz po opanowaniu Francji nasza kompania została przeniesiona do Polski, do Częstochowy. Ja zostałem zakwaterowany w samym mieście, mianowicie otrzymałem pokój w polskiej rodzinie u mistrza stolarskiego o nazwisku Dudak.

Już pierwszego wieczora, 10 sierpnia 1940 r., zostałem przez tę rodzinę zaproszony na kolację. Przy stole usiedli rodzice: ojciec, już posiwiały, spokojny, z nieco już pomarszczonym, ale dobrotliwie wyglądającym obliczem, matka – ciemnowłosa, energiczna kobieta i szóstka dzieci – czterech chłopców w wieku od dziesięciu do czternastu lat, o czarnych jak smoła włosach – podobnie jak matka i dwie dziewczyny z grubymi jasnymi warkoczami, o łagodnych niebieskich oczach i przyjaznym uśmiechu, w wieku szesnastu i siedemnastu lat.

Starsza – Zofia pomagała matce przy stole i w kuchni. W ten pierwszy wieczór znalazłem się w nieco kłopotliwej sytuacji, bo nie rozumiałem ani jednego słowa po polsku, ale kiedy oni złożyli ręce i odmówili modlitwę przed jedzeniem, ja uczyniłem to samo: przeżegnałem się podobnie jak oni i dałem im do zrozumienia, że też jestem katolikiem. Ten gest przełamał zakłopotanie i wkrótce okazało się, że cała ósemka mówi nieźle po niemiecku, a najlepiej radzi sobie Zofia, która uczęszczała do ostatniej klasy gimnazjum.

Rankiem 15 sierpnia 1941 r. rzuciło mi się w oczy w domu nadzwyczajne poruszenie. Ojciec założył czarny garnitur, córki miały na sobie szerokie spódnice, kolorowe zrobione na drutach bluzki i barwne chustki na szyjach, jasne warkocze zostały ułożone w wysoką koronę, podobnie u matki. Wreszcie zapytałem Zofię, o co w tym wszystkim chodzi. Odpowiedziała mi, przechodząc obok: „Dzisiaj Wniebowzięcie Matki Bożej, idziemy do Matki Bożej na Jasną Górę, do klasztoru Paulinów. Zapraszamy do pójścia z nami”.

Nie zastanawiałem się długo. Wziąłem pas z pistoletem 08 i wyruszyliśmy. Szedłem między moim gospodarzem i jego córką Zofią, z którą rozmawiałem. To ona opowiedziała mi w skrócie historię Czarnej Madonny, na czym polega Jej cudowne oddziaływanie i polegało w przeszłości, np. podczas napadu band husyckich na klasztor, ale także o tym, jak roztaczała swoją opiekę w czasie przemarszów wojsk napoleońskich, podczas okupacji rosyjskiej i podobnie w czasie przemarszu wojsk niemieckich w 1939 r. – również wtedy, przed prawie rokiem, żadna bomba nie uszkodziła klasztoru i żaden strzał nie zranił spokoju tego świętego wzgórza.

Potem weszliśmy do środka w duży tłok! Ale nagle jakbyśmy się znaleźli w innym świecie, otwarł się przed nami mały korytarz i mogłem iść dalej. W tym momencie Zofia szarpnęła mnie za rękaw i powiedziała: „Chyba nie chcesz uzbrojony iść do Matki Bożej?”. Prosiła mnie o to bardzo poważnym spojrzeniem i powiedziała: „Proszę dać mi swój pas, ja ci go ukryję, a twoją broń ukryję pod moją chustą na szyi”, i zaraz zawiązała ją w węzełek, i tak złożoną chustę podała mi. W tym momencie nie czułem się zbyt dobrze w swojej skórze. Jakżeż to, mogą ci odebrać pistolet i być może już nie oddać? To grozi karą, nawet więzienną twierdzą! Utracona broń! A jednak zdecydowałem się natychmiast i włożyłem mój pas z pistoletem z wielkim zaufaniem w jej chustę.

Gdy tak wkroczyłem do obszernej hali jakby zaokrąglonej bazyliki, zostałem zaraz wprost oczarowany wspaniałością tego wnętrza oraz złożonymi w darze złotymi skarbami i szlachetnymi kamieniami. Największe wrażenie zrobiło jednak na mnie otoczenie Świętego Obrazu. Kiedy uniosła się srebrna zasłona, tysiąc ludzi upadło na kolana i wykrzyczało słowa pozdrowienia. Sama Matka Boża ze swoją niepowtarzalną, ciemną, ale pełną blasku twarzą promieniuje z ołtarza, gdzie Jej suknię ozdobiono szlachetnymi kamieniami, diamentami, rubinami i szmaragdami. Ale wręcz się przestraszyłem, gdy nagle tysiące ludzi rozpoczęło śpiew pieśni maryjnej. Tego rodzaju żarliwości w śpiewaniu pełną piersią jeszcze nigdy nie doświadczyłem.

Drugi raz zostałem zaskoczony, gdy przy jakiejś jakby tajemnej zmowie zostałem popchnięty do przodu, w pobliże samego ołtarza, gdzie przeor z sześcioma zakonnikami odprawiał nabożeństwo. Kiedy chciałem uklęknąć, wyczułem nagle drobną, delikatną dłoń, która – wziąwszy moją – bardzo łagodnie pociągała mnie przed ołtarz. Kątem oka spostrzegłem Zofię, która w jakiś sposób cały czas kroczyła dumna obok mnie, a teraz obok mnie uklęknęła, jakby to ona cały czas ze mną była. Spojrzenia tysięcy czułem na sobie jako jakiś nieokreślony ciężar i mnie udzieliło się też przy tym osobliwe uczucie – nie tyle lęku, ile wielkiego bezpieczeństwa. Tak że tu, w tym podbitym kraju, wśród pokonanego narodu byłem w Bożym domu jak u siebie w domu, podobnie jak też wielu innych.

Kiedy nabożeństwo zakończyło się potężnym śpiewem całej zgromadzonej wspólnoty, tysiące ludzi pozostało jeszcze na kolanach zatopionych w modlitwie. Wielu cofało się na kolanach, aby jeszcze dłużej mieć obraz Matki Bożej przed oczami. Już na zewnątrz podszedł do mnie jeden z paulińskich zakonników i oddał mi mój pistolet zawinięty w chustę Zofii.