Podczas Mszy św. na Legnickim Polu 2 czerwca 1997 r. Ojciec Święty Jan Paweł II podjął temat Eucharystii. Czym ona jest? Czym jest również dla mnie – kapłana, który Eucharystię sprawuję codziennie, którego życie zakotwiczone jest właśnie we Mszy św., w Eucharystii?

Otóż Kościół skupia swoje życie na Eucharystii, bo tu uobecnia się Chrystus. Ta obecność jest wyjątkowa, niezwykła, po prostu On wtedy jest, a my znajdujemy się niejako pod parasolem tej szczególnej obecności Boga, która przenika całego człowieka, jego umysł i serce. Zachodzi wtedy przedziwne zjawisko jakby osmozy tego, co Boże, do wnętrza człowieka. I właściwie nie ma innej takiej możliwości, żeby człowiek tak namacalnie spotkał się z Bogiem, niemal dotykał Boga. To jest tajemnica, do której trzeba człowiekowi dojrzewać w niezwykłym świecie Boga, który jest Miłością i mówi do niego własnym głosem. Człowiek przyjmuje naukę Bożą, całe przesłanie Jezusa skierowane jest do ludzkości i – najogólniej mówiąc – przejawia się w przykazaniu miłości Boga i bliźniego. Najpełniej obrazuje je ewangeliczna przypowieść o miłosiernym Samarytaninie, która zresztą należy do arcydzieł literatury światowej. Miłość bliźniego jest podstawową troską Jezusa.

Co zatem przede wszystkim wynika z Eucharystii? Można powiedzieć, że wynika z niej polecenie codziennej troski o każdego człowieka w potrzebie. Na różne sposoby przekazywana jest ta troska w Eucharystii: w czytaniach mszalnych i słowie Bożym, w czynnościach i znakach liturgicznych kapłana i uczestniczących w Eucharystii, wreszcie – w Komunii św. Chrystus powiedział wszak: Ja jestem w człowieku potrzebującym – w głodnym, chorym, w więzieniu, nagim (por. Mt 25, 35n.). W bliźnim, który oczekuje na pomoc, jest sam Chrystus. Wiara wyznawcy Jezusa Chrystusa musi mieć swój wewnętrzny i zewnętrzny wyraz. Wewnętrzny polega na tym, że mam nadprzyrodzoną intencję, iż to, co czynię, czynię z powodu Jezusa – „propter Jesum”, jak mówi św. Augustyn. A wyraz zewnętrzny to realizowanie przykazania miłości bliźniego. I to powinno być troską codzienną wierzącego: nieść miłość do każdego drugiego człowieka, który w relacji do wspólnego Ojca w niebie jest naszym bratem.

Jan Paweł II w encyklice „Ecclesia in Eucharistia” mówi o doświadczaniu kosmicznego wymiaru Eucharystii: „Gdy myślę o Eucharystii, patrząc na moje życie kapłana, biskupa i Następcy Piotra, wspominam spontanicznie wiele chwil i miejsc, w których dane mi było ją sprawować. Pamiętam kościół parafialny w Niegowici, gdzie spełniałem moją pierwszą posługę duszpasterską, kolegiatę św. Floriana w Krakowie, katedrę na Wawelu, bazylikę św. Piotra oraz wiele bazylik i kościołów w Rzymie i na całym świecie. Dane mi ją było również sprawować w wielu miejscach na górskich szlakach, nad jeziorami i na brzegach morskich; sprawowałem ją na ołtarzach zbudowanych na stadionach, na placach miast... Ta różnorodna sceneria moich Mszy św. sprawia, iż doświadczam bardzo mocno uniwersalnego – można wręcz powiedzieć kosmicznego charakteru celebracji eucharystycznej. Tak, kosmicznego! Nawet wtedy bowiem, gdy Eucharystia jest celebrowana na małym ołtarzu wiejskiego kościoła, jest ona wciąż poniekąd sprawowana na ołtarzu świata. Jednoczy niebo z ziemią. Zawiera w sobie i przenika całe stworzenie” (n. 8).