Reklama

Wiadomości

z życia wzięte

Nasz synek jest żywy i cały

W połowie drogi między Krakowem a Nowym Sączem stoi dom państwa Kasińskich. To jeden z tych wielopokoleniowych domów, które coraz trudniej znaleźć w dzisiejszych czasach. W drzwiach wita mnie Asia, rozpromieniona blondynka. Gdyby nie stres przed wywiadem, śmiało można by stwierdzić, że jest najszczęśliwszą kobietą na świecie

Niedziela Ogólnopolska 3/2019, str. 46-47

[ TEMATY ]

wiara

świadectwo

Paweł Kostowski

Rodzice i lekarze walczyli o życie Jana

Rodzice i lekarze walczyli o życie Jana

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Mąż, Jakub, jest kucharzem. Występował w telewizji, praktykował we Francji. U siebie nie gotuje. – Nie przynosi pracy do domu – żartuje żona. Rówieśnicy. Znają się od dziecka. A nawet jeszcze wcześniej, bo już ich mamy się przyjaźniły, gdy były w ciąży. Kiedy kolega Asi w ostatniej chwili wykręcił się z towarzyszenia jej na studniówce, zaprosiła Kubę. 6 lat później wzięli ślub.

– Zawsze się nam marzyło mieć dużo dzieci, bo oboje pochodzimy z wielodzietnych rodzin – wspomina Asia. Na narodziny pierwszego synka czekali aż 7 lat. Krzesimir to dziecko wymodlone na Jasnej Górze. Małżonkowie byli już zdecydowani zgłosić się do procedury adopcyjnej, kiedy dowiedzieli się, że zostaną rodzicami. Potomek szczęśliwie przyszedł na świat, choć z drobnymi problemami i przez cesarskie cięcie. Rodzina żyła spokojnie w malowniczej okolicy. Świeżo upieczony tata zbudował skansenik wokół domu. Kasińscy mają tu kapliczkę ze św. Maksymilianem Kolbem, młyńskie koło i własne warzywa z ogródka.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Asia szybko zaszła w drugą ciążę. – Bardzo się cieszyliśmy, ale niestety szczęście nie trwało długo – nasza bohaterka rozpoczyna smutną część tej historii. Na pierwszej wizycie u pani ginekolog pada diagnoza, że zarodek umiejscowił się w bliźnie po cesarskim cięciu. Taka sytuacja zdarza się u ok. 1,5 promila kobiet, które urodziły przez cięcie. Na USG słychać bicie serca kilkutygodniowego dziecka, a pani doktor stwierdza, że ciążę koniecznie trzeba usunąć, bo zagraża życiu matki.

– Świat mi się załamał, wpadłam w rozpacz. Wyszłam z gabinetu zapłakana, roztrzęsiona. Byłam sama. Mąż w tym czasie został z synem w domu – mówi Asia. – Nie wiem, ile czasu płakałam, siedząc w samochodzie. Chyba długo, bo mąż zadzwonił i spytał, gdzie jestem.

Następnego dnia trafili do pierwszego szpitala. Potem do drugiego, większego – w Krakowie. Tutaj potwierdzono diagnozę: ciąża pozamaciczna, dziecko bez szans na przeżycie, zagraża matce. Jedyne „leczenie”, które zaproponowano w tej sytuacji, to aborcja. Młoda lekarka wyjaśniła, jak będzie wyglądał taki zabieg: „najpierw wysysamy zarodek przez taką rurkę, potem panią wyłyżeczkujemy”. Dziecko trafia do kosza jako odpad medyczny.

Reklama

Jeśli po wszystkim rodzice chcieliby zorganizować pogrzeb, zderzyliby się z bezduszną biurokratyczną machiną. Żeby wydać zwłoki, potrzebny jest akt zgonu. Jednak nie można go wypisać, jeśli nie zna się płci zmarłego. A 8. tydzień to za wcześnie na jej określenie. W związku z tym jedyne wyjście, jakie mają rodzice, to wyprosić pobranie tkanki ze szczątków dziecka i opłacić badania DNA.

– Trzy dni spędzone w szpitalu to były najgorsze dni w naszym życiu. Dla lekarzy to zwykły zabieg, rutyna, kolejny pacjent. Nikt nie wie, jaka to jest tragedia dla matki.

W takiej sytuacji, żeby aborcja mogła odbyć się zgodnie z prawem, wymagana jest pisemna prośba kobiety. – Nie mogłam tego podpisać, to był wyrok na moje dziecko – wspomina Asia. Jednocześnie wszyscy wokół przekonywali ją, że to jedyna słuszna decyzja. „Otchłań” i „ciemność” – to słowa, którymi najchętniej opisuje stan swojej duszy w tamtym czasie.

Zmiana następowała powoli. Najpierw do tej samej sali przyjęto siostrę zakonną. W końcu w najbliższym otoczeniu pojawiła się jakaś kobieta, z którą można było spokojnie porozmawiać. Siostra nie nakłaniała do podjęcia konkretnej decyzji, ale zapewniała, że Bóg nie odmówi swojemu dziecku żadnej prośby. Od tej pory Asia spędzała więcej czasu w szpitalnej kaplicy. Ulgę znajdowała w Prologu Ewangelii wg św. Jana. Słowa o „życiu, które było światłością”, o „człowieku, który pojawił się, żeby o niej zaświadczyć”, i o tych, „którzy jej nie przyjęli”, odnosiła do własnej sytuacji. Dzień przed planowaną aborcją wypisała się ze szpitala, żeby przemyśleć te sprawy w swoim domu, wśród najbliższych.

Reklama

Kuba i Asia zaczęli rozsyłać wszędzie prośby o modlitwę, opisali swoją sytuację. To właśnie z kościelnych kręgów dostali kontakt do prof. Bogdana Chazana. Ten stwierdził, że takie ciąże są możliwe do prowadzenia, i skierował młodych rodziców do swojego kolegi – dr. Antoniego Marcinka ze szpitala na ul. Siemiradzkiego w Krakowie. Okazało się, że w tym czasie prowadzono tam jeszcze trzy inne pacjentki z ciążą w bliźnie po cesarskim cięciu. Ta informacja dodała Asi nadziei. Razem z mężem zdecydowała, że spróbuje donosić tę ciążę.

Wkrótce się okazało, że kosmówka się przemieściła, co poprawiło rokowania dla dziecka. W kolejnych tygodniach rodzice dowiedzieli się, że to synek. Jego starszy brat coraz bardziej interesował się rosnącym brzuchem mamy. Wieczorami żegnał się z braciszkiem, a rano przytulał się na powitanie. Kolejne miesiące minęły spokojnie, choć z częstymi wizytami na Siemiradzkiego. Ostatni miesiąc ciąży Asia miała spędzić w szpitalu. Niestety, nie doczekała do tego momentu.

W 35. tygodniu ciąży dostała silnego krwotoku. Kuba, nie czekając na karetkę, zawiózł ją natychmiast do najbliższego szpitala. Tam kobieta od razu trafiła na stół operacyjny. – Nie zdążyłam nawet zdjąć pierścionków, kolczyków, od razu mnie usypiali – wspomina. Lekarze z wielkim zaangażowaniem próbowali ocalić zarówno dziecko, jak i matkę. Po ciężkiej operacji Asia obudziła się ze szwami w brzuchu. Jej synek, Jan, odpoczywał bezpieczny w inkubatorze. Zanim wrócili do domu, spędzili w szpitalu jeszcze 12 dni pod specjalną opieką. Chłopiec urodzony w 8. miesiącu, z masą 2 kg, szybko nadrobił wcześniactwo. Gdy miał 3,5 miesiąca, ważył już 5,5 kg.

– Nigdy nie byliśmy bardziej szczęśliwi. Nie zamieniłabym swojego życia z nikim. Jesteśmy bardzo wdzięczni Bogu, że podarował nam naszego synka – podsumowuje Asia. – Patrząc na syna, trzymając go, zawsze myślę, że jest tu z nami. A co by było, gdybyśmy nasze dziecko „usunęli”? A on jest, śmieje się, patrzy na nas. Jest – po prostu. Żywy, cały...

https://www.youtube.com/watch?v=RSbSP-0bbKg
Jeśli chcesz usłyszeć więcej podobnych historii, zapraszamy na kanał Provocatus.tv na YouTubie.
https://www.youtube.com/watch?v=SR9hcHu2IdQ&list=PL-_hXN0e6ZysG_qAj2gSjNQaz--SxqeaopI

2019-01-16 11:02

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Przywracajmy Imię Pańskie pośród nas!

W Ewangelii św. Jana czytamy: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo” (J 1,1). Ten fragment podkreśla stwórczą, kreacyjną moc słowa. Wszystko zaistniało poprzez słowo Boga, poprzez Jego myśl i wolę. Nie ulega wątpliwości, że powyższy tekst stanowi źródło refleksji nie tylko filozoficznych czy teologicznych. Zawarte w nim przesłanie dotyczące początków wszelkiej rzeczywistości, wszelkiego istnienia ma swoje odniesienie również do nauk przyrodniczych i ścisłych, o czym świadczą wypowiedzi wielu wybitnych uczonych, takich jak Carrel, Heisenberg, Lemaitre, Marconi, Medi czy Pasteur.

CZYTAJ DALEJ

8 lat temu zmarł ks. Jan Kaczkowski

2024-03-27 22:11

[ TEMATY ]

Ks. Jan Kaczkowski

Piotr Drzewiecki

Ks. dr Jan Kaczkowski

 Ks. dr Jan Kaczkowski

28 marca 2016 r. w wieku 38 lat zmarł ks. Jan Kaczkowski, charyzmatyczny duszpasterz, twórca Hospicjum św. o. Pio w Pucku, autor i współautor popularnych książek. Chorował na glejaka - nowotwór ośrodka układu nerwowego. Sam będąc chory, pokazywał, jak przeżywać chorobę i cierpienie - uczył pogody, humory i dystansu.

Ks. Jan Kaczkowski urodził się 19 lipca 1977 r. w Gdyni. Był bioetykiem, organizatorem i dyrektorem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. W ciągu dwóch lat wykryto u niego dwa nowotwory – najpierw nerki, którego udało się zaleczyć, a później glejaka mózgu czwartego stopnia. Po operacjach poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracował na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. W BoskiejTV prowadził swój vlog „Smak Życia”.

Podziel się cytatem

CZYTAJ DALEJ

Zatęsknij za Eucharystią

2024-03-28 23:37

Marzena Cyfert

Mszy Wieczerzy Pańskiej przewodniczył bp Maciej Małyga

Mszy Wieczerzy Pańskiej przewodniczył bp Maciej Małyga

Tęsknimy za różnymi rzeczami (…) Czy kiedyś jednak tęskniłem za przyjęciem Komunii świętej? To jest chleb pielgrzymów przez świat do królestwa nie z tego świata – mówił bp Maciej Małyga w katedrze wrocławskiej.

Ksiądz biskup przewodniczył Mszy Wieczerzy Pańskiej. Eucharystię koncelebrowali abp Józef Kupny, bp Jacek Kiciński oraz kapłani z diecezji.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję