Recepta na szczęście
S. Maria Chiara, Matysiak, przełożona Wspólnoty Zgromadzenia Sióstr Dominikanek Matki Bożej Różańcowej w Częstochowie: – Duchowość naszego zgromadzenia jest oparta na Słowie Bożym, wypływa z miłości do Eucharystii, Jezusa Ukrzyżowanego i Maryi Królowej Różańca Świętego. Życie wspólnotowe wypływa z kontemplacji i umiłowania Prawdy – Jezusa. Pierwszym celem zgromadzenia było podnoszenie poziomu życia religijnego i społecznego przez katechizację przy parafii, szkoły dla ubogich dzieci, opiekę nad chorymi i umierającymi.
Teraz to zgromadzenie misyjne. Działalność na różnych kontynentach jest odczytywana zależnie od potrzeb. W Polsce mamy wspólnoty w Lublinie, Warszawie i Częstochowie, gdzie znajduje się dom formacyjny oraz siostry prowadzą rekolekcje dla dziewcząt i indywidualne dni skupienia, by osoby rozeznające powołanie miały miejsce zatrzymania i rozmowy z Bogiem w ciszy serca. Maryja Królowa Różańca i założyciel, sługa Boży ks. Didaco Bessi są dla nas wzorem miłości Boga i służby bliźnim, im zawierzamy całe istnienie: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Bóg obdarzył każdego człowieka powołaniem. Wszyscy jesteśmy wezwani do udziału w Jego życiu. Jeżeli odpowiemy z wiarą i miłością na Boże wezwanie, osiągniemy cel; jeśli nie, szczęście przejdzie obok nas.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Wysłuchała Beata Pieczykura
Wdzięczność i siła
S. Irena Sowa, franciszkanka Rodziny Maryi opowiada o tym, jak odkryła swoje powołanie: – Od dziecka chciałam być zakonnicą. Moi rodzice byli bardzo wierzący i chodziliśmy na Msze św. i nabożeństwa. A o tym, że pójdę do zakonu, pomyślałam po święceniach kapłańskich, w których uczestniczyłam. Potem poznałam siostrę. Ona mnie zachwyciła, ponadto podobała mi się prostota oraz to, że wszystkie siostry były rozmodlone i pomagały ludziom. I stało się tak, że ja też pomagam w Zgromadzeniu Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi. Nie bałam się trudności. Tyle przeszłam, również chwile słabości, ale zawsze Pan dawał mi siłę. Jestem wdzięczna Bogu za to, że mnie wybrał. Dziękuję Mu za to, bo nie wiem, czy w świecie bym jeszcze żyła. Matka Boża zawsze mnie ratuje. Dziękuję za wszystko, za życie, za to, że mogę jeszcze pracować. Cieszę się tym, co mam. W życiu zakonnym i działalności apostolskiej kieruję się duchem Ewangelii oraz praktykuję miłość Boga i bliźniego na wzór Chrystusa i Jego Matki. Pomagałam ludziom chorym, cierpiącym, byłam też zakrystianką. Teraz posługuję w domu arcybiskupa seniora Stanisława Nowaka. Całe życie poświęcam Bogu, kształtuję je na wzór Ewangelii Jezusa.
Reklama
Wysłuchała Beata Pieczykura
Najpiękniejsza przygoda
S. Urszula Porwit, Zgromadzenie Sióstr Westiarek Jezusa: – Jestem już ponad 30 lat w Zgromadzeniu Sióstr Westiarek Jezusa. Moje powołanie odkrywałam długo. Jako młoda dziewczyna byłam blisko Kościoła, jeździłam na oazy i rekolekcje u sióstr karmelitanek w Czernej. Miałam wsparcie w domu rodzinnym, bo moja mama też kiedyś myślała o życiu zakonnym, ale Pan Bóg pokierował jej losem inaczej. Definitywne odczytanie mojej drogi nastąpiło w dramatycznych okolicznościach. Po maturze rozpoczęłam pracę i zakochałam się. Paradoksalnie, to pomogło mi podjąć decyzję – po wielu rozterkach przeważyło pragnienie pójścia za Jezusem. Obecnie tamto doświadczenie pomaga mi rozumieć młodych ludzi, ich pragnienia, trudności i sytuacje, które przeżywają.
W zgromadzeniu jestem katechetką. Jest to dla mnie niesamowita przygoda. Spotykam się z młodzieżą w szkole i we wspólnocie oazowej w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pajęcznie. Doświadczam i momentów radosnych, i trudnych, ale w moim sercu jest zawsze miłość do młodych ludzi. Moje macierzyństwo duchowe realizuje się w pracy z nimi, zwłaszcza tymi zagubionymi, z którymi czasem trudno jest się porozumieć. Pan Jezus daje mi łaskę modlitwy za nich i wspierania ich. Wciąż odkrywam, jak wielkim skarbem jest moje powołanie i dziękuję za nie Panu Bogu. To najpiękniejsza przygoda miłości, którą człowiek może przeżyć i doświadczyć.
Wysłuchała Anna Wyszyńska
