Ks. Waldemar Wesołowski: – Jaki był pierwszy, decydujący moment na drodze duchowego rozwoju?

Anna Markowska: – We Wrocławiu byłam we wspólnocie formacyjnej działającej przy parafii św. Anny. Któregoś roku zostaliśmy zaproszeni na konsekrację dziewic. Udział w tej uroczystości był pierwszym impulsem. Wtedy poczułam poruszenie serca, którego jeszcze nie potrafiłam nazwać, określić. Nie wiedziałam wtedy jeszcze, że istnieje inna droga, dla wdów konsekrowanych. Dopiero jedna z moich koleżanek powiedziała mi, że taka forma życia dla osób świeckich też istnieje. Wtedy poszłam do kurii, spotkałam się z biskupem, ponieważ chciałam zdobyć więcej informacji na ten temat. Spotkałam się także z bp. Jackiem Kicińskim, który wcześniej prowadził też dwuletnie studium teologii życia konsekrowanego. Ksiądz biskup zachęcił mnie do odbycia takiej formacji, co też z radością uczyniłam. To było dla mnie ważne doświadczenie. Ponadto uczestniczyłam w różnych spotkaniach formacyjnych, sięgałam po literaturę duchową. Podczas tego studium pogłębiłam również moją wiedzę na temat życia pustelniczego. Tak małymi krokami dojrzewało we mnie pragnienie wejścia na drogę konsekracji, jako wdowy. To trwało jakieś trzy lata. Aż przyszedł moment konsekracji.

– Kiedy mówimy o życiu konsekrowanym zazwyczaj mamy na myśli osoby zakonne, mniszki, czy mnichów. Okazuje się jednak, że jest to droga otwarta również dla świeckich. Co oznacza bycie wdową konsekrowaną?

– Wspomniałam o dziewicach konsekrowanych i o wdowach konsekrowanych. Jestem jedną z nich. Są też świeckie osoby konsekrowane żyjące indywidualnie lub w różnych instytutach. Wdowa konsekrowana, to kobieta, która straciła męża i decyduje się na życie zgodne z radami ewangelicznymi, a są nimi: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Wdowa zobowiązuje się do życia modlitwą i do życia w świecie, w zależności od potrzeb, warunków życia. Jest to życie, które powierza się całkowicie Chrystusowi.

– Jaka była reakcja syna, kiedy dowiedział się o Pani decyzji?

– Myślę, że to nie była jakaś wielka niespodzianka, ponieważ ja od ponad 20 lat byłam we wspólnocie formacyjnej, w której był również mój syn. Syn znał więc już wcześniej moją drogę. Wiedział, że byłam zaangażowana w rekolekcje, w formacje, więc to nie była zupełna nowość. Uczestniczył w poszczególnych etapach dochodzenia do tej decyzji. Z pewnością było może jakieś małe zaskoczenie, ale przyjął tę decyzję ze zrozumieniem i z radością.

– Jak wyglądał moment konsekracji?

– Były ze mną konsekrowane jeszcze dwie dziewice. Uroczystość odbyła się w kaplicy we Wrocławiu podczas Eucharystii. Ja byłam pierwszą wdową konsekrowaną, więc w pewnym sensie otworzyłam drzwi dla kolejnych. Przed abp. Józefem Kupnym złożyłam deklarację wejścia na drogę rad ewangelicznych, a następnie było błogosławieństwo arcybiskupa.

– Co się zmieniło w Pani życiu w momencie konsekracji?

– Z pewnością nie było jakichś zmian rewolucyjnych, ponieważ od lat w pewnym sensie szłam tą drogą. Na pewno w sercu była wielka radość, która wiązała się później z zwykłą codziennością. Uczestnictwo w codziennej Eucharystii, w modlitwach, to wszystko jeszcze bardziej otwierało może życie wewnętrzne na relację z Chrystusem. To też miało swój wpływ na otoczenie, na inne osoby. U niektórych z nich może było małe zdziwienie, ponieważ nie wszystkie wiedziały o mojej decyzji, o mojej formie życia. Dlatego musiałam niektórym tłumaczyć o co w tym chodzi. Później z radością uczestniczyły w mojej drodze. Dla wielu było to coś nowego, coś, co ich zaciekawiło.

– I dochodzimy do kolejnego kroku na drodze życia duchowego. Myśl o życiu pustelniczym...

– Pierwszy impuls pojawił się 20 lat temu, kiedy jechałam do Francji. Otrzymałam wtedy książkę o ojcach pustyni. Zachwyciła mnie, a zwłaszcza opis życia pustelników, którzy w taki sposób chcieli naśladować Chrystusa. To była dla mnie inspiracja, do której stale wracałam. Życie natomiast toczyło się dalej. To było jeszcze w trakcie mojego małżeństwa. Kolejny moment to były wyjazdy do ośrodka rekolekcyjnego na tzw. weekend ciszy. Tam poznałam smak tej drogi. Choć wtedy jeszcze nawet nie wiedziałam, że w pełni można ją realizować także w życiu świeckiej osoby. Miałam pewien przedsmak takiego życia, ponieważ sama czasem jeździłam do domu, który miałam pod Jelenią Górą, gdzie teraz jest moja pustelnia. Tam w ciszy mogłam się modlić, rozważać Słowo Boże. Kolejny, chyba decydujący krok, to był czas, który mogłam spędzić u mniszek kamedułek, które prowadzą życie pustelnicze. Byłam u nich dwa miesiące, żyjąc wraz z nimi. Tam odkryłam, że milczenie, życie z Chrystusem to forma życia, która bardzo mnie pociąga. Wtedy pojawiła się myśl, że albo pozostanę u sióstr, albo zacznę życie pustelnicze u siebie. Oczywiście to jeszcze wymagało czasu. Były w tym czasie rozmowy, spotkania ze spowiednikiem i kierownikiem duchowym. Po prostu dojrzewanie do decyzji, która w pewnym momencie została podjęta. Musiał jeszcze upłynąć rok od momentu, kiedy złożyłam taką deklarację u biskupa legnickiego Zbigniewa Kiernikowskiego. Musiałam ułożyć swoją regułę życia. Każdy pustelnik ma swoje indywidualne reguły, swój rytm życia, który dostosowuje do potrzeb i warunków codzienności.

– Jak będzie wyglądało Pani życie pustelnicze?

– Z pewnością będzie się różniło od dotychczasowego. Tam, gdzie jest moja pustelnia, jest mała społeczność, to mała wioska. Odosobnienie zatem nie będzie żadnym problemem. Najważniejszym zadaniem jest oczywiście modlitwa, Słowo Boże, które idzie za nią, codzienna Eucharystia, na którą będę musiała dojeżdżać do kościoła parafialnego, adoracja. Jest też miejsce na literaturę duchową. Jest przewidziany czas na wyjazdy na rekolekcje czy do spowiednika. Ważnym elementem dnia będzie też praca („módl się i pracuj”). Jest dom, o który trzeba dbać. To wszystko będzie się przeplatać, układając się w pewien rytm dnia, rytm życia. Pośród tego wszystkiego znajdzie się również czas na przyjmowanie gości...

– To jest ciekawa myśl, ponieważ życie pustelnicze wielu kojarzy się z samotnością, zamknięciem, a okazuje się, że jednak niekoniecznie?

– Moje życie duchowe jest poświęcone Bogu, ale również otwarte na drugiego człowieka. Oczywiście nie chodzi tutaj o jakieś spotkania typowo towarzyskie. Chodzi o otwarcie się na osoby, które u mnie chciałyby spędzić nieco czasu w ciszy, oderwać się od swoich codziennych spraw, poradzić się. Jestem w stanie takie osoby ugościć. Już wcześniej przyjeżdżały do mojego domu osoby ze wspólnoty z Wrocławia, które choć na chwilę miały potrzebę wyciszenia, zostawienia codziennej gonitwy. Więc mój dom już od dawna jest taką oazą ciszy. W zeszłym roku były u mnie też dwie siostry magdalenki, które podczas swojego urlopu spędziły kilka dni w moim domu, który teraz jest już pustelnią. U mnie są skromne warunki, żyję prostym życiem, nie mam telewizji, nie mam Internetu, jest za to cisza, są piękne widoki na nasze góry. Są zatem doskonałe warunki do życia w ciszy i kontemplowania Boga. W takim sensie jestem otwarta na innych, by ich pociągać do Boga.

– Czego można Pani życzyć na początku pustelniczej drogi?

– Łaski Bożej. Ona jest zawsze potrzebna. Tylko ona będzie pomagała wiernie trwać i iść za Chrystusem, zwłaszcza wśród trudności, które pewnie też będą się pojawiały. Ponadto siły i mocy, które też są potrzebne, zwłaszcza zimą, w podgórskiej miejscowości. Proszę również o dar męstwa, by nie zniechęcać się, kiedy przyjdą jakieś przeciwności. Proszę o dar wiary, by zachować i rozwijać to, co jest w sercu.