Przy ul. Kresowej w Zamościu powstaje „Rodzinny Dom” dla dorosłych osób niepełnosprawnych, którego budowy podjęło się Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok za krokiem”. 3 lutego w zamojskiej katedrze modlono się w intencji dzieła; Mszy św. przewodniczył biskup pomocniczy Mariusz Leszczyński. Z Marią Król – przewodniczącą Stowarzyszenia – rozmawia ks. Krzysztof Hawro
Ks. Krzysztof Hawro: – Skąd pomysł na budowę kompleksu terapeutyczno-opiekuńczego dla dorosłych osób z niepełnosprawnościami?
Maria Król: – Jest to odpowiedź na potrzeby dorosłych osób z niepełnosprawnością, w tym przede wszystkim wychowanków Stowarzyszenia z Zamościa i Zamojszczyzny. Jedni z nich oczekują na miejsce dla organizacji zajęć terapeutycznych w formie pobytu dziennego – jest to warsztat terapii zajęciowej dla 40 osób (I etap budowy). Dla drugich konieczne jest zapewnienie opieki stacjonarnej w formie domu pomocy społecznej. Przez 28 lat działań Stowarzyszenia jego wychowankowie stali się dorosłymi ludźmi. Wiele osób z najcięższą postacią dysfunkcji wymaga opieki do końca życia, a ich rodzice, opiekunowie starzeją się...
– Tę inwestycję zainaugurował 17 października 2018 r. Piknik Sąsiedzki przy ul. Kresowej. Ale jest to ogromne wyzwanie…
– W grudniu 2018 r. rozpoczęliśmy budowę warsztatu terapii zajęciowej, startując z ok. 3 mln zł wobec kosztu rzędu 5,7 mln zł. Te 3 mln zł pozyskaliśmy z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Lubelskiego i PFRON. Intensywnie poszukujemy dalszych funduszy. Warsztat ma ruszyć w lutym/marcu 2020 r. Od stycznia 2020 r. planowane jest rozpoczęcie II etapu inwestycji (dom pomocy społecznej). Na ten cel Stowarzyszenie stara się o środki (2,5 mln euro) z Programu PL-BY-UA (transgraniczne), przy czym jednocześnie planowane jest wybudowanie pierwszego na Wołyniu ośrodka rehabilitacyjnego dla dzieci niepełnosprawnych w Krzemieńcu dla ok. 30 mieszkańców.
– Kto będzie mógł znaleźć swoje miejsce w „Rodzinnym Domu” przy Kresowej?
– To kompleks dla osób z niepełnosprawnościami, zarówno tych, którzy potrzebują usług z zakresu terapii zajęciowej i przygotowania do pracy, jak i tych, których niepełnosprawność jest tak poważna, że wymagają wysokiego poziomu opieki. Zapotrzebowanie na te usługi w Zamościu jest znacznie większe, niż oferta, którą przedstawimy.
– Już otrzymaliście pomoc od Urzędu Miasta czy biskupa diecezjalnego Mariana Rojka, ale to dopiero początek. Jak i kto może pomoc w budowie?
– Początkiem było przekazanie nam przez Prezydenta Zamościa nieruchomości. Bez przychylności władz, lokalnej wspólnoty oraz błogosławieństwa Księdza Biskupa nie wyobrażam sobie w ogóle prowadzenia tej inwestycji. Ale oczywiście będziemy potrzebować wielu chętnych do pomocy – osób i instytucji, aby powstało to dzieło.
– Jak wygląda akcja zbierania funduszy?
Reklama
– Złożyliśmy wnioski o dofinansowanie do odpowiednich instytucji i pozyskaliśmy tyle, ile było możliwe. Niestety, za mało. Od momentu złożenia wniosków ceny za usługi budowlane wzrosły, do tego trzeba mieć duży wkład własny. I nie mamy też wyposażenia dla Domu ani środków na nie. Stowarzyszenie „Krok za krokiem” prowadzi 11 placówek i zapewnia wiele innych form wsparcia, wszystko nieodpłatnie. Działa jako organizacja pozarządowa pożytku publicznego bez zysku. Nadal piszemy projekty, pisma, spotykamy się z różnymi pracodawcami, biznesmenami, mediami, przedstawicielami różnych środowisk. Wszędzie apelujemy o dobroczynność, o darowizny. Zachęcamy do przekazywania nam 1% podatku. Planujemy organizację zbiórek pieniędzy. Organizujemy imprezy charytatywne na ten cel (w grudniu był Wieczór Dobroczynności ODDAM, 23 lutego 2019 r. będą Charytatywne Ostatki Karnawałowe). Robiąc, co w ludzkiej mocy, z wiarą oddajemy powodzenie tego przedsięwzięcia Bogu.
– Jak będzie wyglądał „Rodzinny Dom”?
– To będzie miejsce przyjazne dla ludzi niepełnosprawnych, prowadzone przez organizację ich reprezentującą, a więc w teorii i praktyce chcącą im pomóc jak najbardziej. Tak, jak we wszystkich placówkach Stowarzyszenia „Krok za krokiem” znajdą w nim skuteczną pomoc, rehabilitację, opiekę, szacunek, godne życie. Warsztat będzie przygotowywał ich do pracy, którą część z nich może znaleźć w naszych placówkach. Dom pomocy społecznej, położony w centrum miasta, będzie aktywizował do życia społecznego i umożliwiał tę aktywność w środowisku lokalnym. Znajdą w nim prawdziwą rodzinę, gdy zabraknie ich najbliższych.
Tak jak niepełnosprawni są dla nas darem, podobnie i my jesteśmy darem dla nich. Dzisiejsze spotkanie uświadamia nam jednak, że wciąż robimy za mało – mówił w Rudniku nad Sanem bp Krzysztof Nitkiewicz
Z okazji Światowego Dnia Godności Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną w Rudniku nad Sanem podsumowano w maju dziesięcioletnią działalność Caritas w tym regionie. Spotkanie przebiegało pod hasłem: „Mój drugi dom, moje drugie życie”. Uroczystość rozpoczęła Msza św. pod przewodnictwem bp. Krzysztofa Nitkiewicza. W modlitwie uczestniczyli dyrektor Caritas ks. Bogusław Pitucha, kapłani z dekanatu, pracownicy Caritas oraz przedstawiciele władz wojewódzkich, samorządowych, z burmistrzem Waldemarem Grochowskim na czele, przedstawiciele instytucji pomocy socjalnej oraz pracownicy i podopieczni rudnickiego Ośrodka Caritas. Ksiądz Biskup w homilii nawiązał do przeżywanego przez Kościół Okresu Wielkanocnego. Podkreślił, że cierpienia Chrystusa, aż po Jego skonanie na krzyżu, stały się drogą do zwycięstwa nad wszelkim złem. – Obraz Pana Jezusa cierpiącego i zmartwychwstałego noszą w sobie nasze Siostry i nasi Bracia naznaczeni niepełnosprawnością. Kiedy możemy im pomóc, chociażby samą tylko naszą obecnością, dotykamy ran Chrystusa i uczestniczymy w Jego paschalnym zwycięstwie. A jeśli Wielkanoc kojarzy się nam słusznie z radością, trzeba od razu powiedzieć, że osoby niepełnosprawne odpowiadają miłością na miłość. Spontanicznie okazują swoją wdzięczność, może nawet bardziej, niż ci, którzy tryskają zdrowiem, inteligencją i urodą – mówił bp K. Nitkiewicz.
– Tak jak niepełnosprawni są dla nas darem, podobnie i my jesteśmy darem dla nich. Dzisiejsze spotkanie uświadamia nam jednak, że wciąż robimy za mało. Nasza pomoc ogranicza się często do sfery zewnętrznej, wynika bardziej z wykonywanej pracy, nieraz z konieczności i przypadku, niż z potrzeby serca. Brakuje prawdziwego zjednoczenia, utożsamienia się z osobą, której posługujemy. A bez tego jej cierpienie narasta i nie ma mowy o jakiejkolwiek integracji – wskazywał Hierarcha.
– Dlatego chociaż każda placówka zajmująca się niepełnosprawnymi jest bezcenna, musimy pamiętać przede wszystkim o podejściu do konkretnej osoby. Nie wystarczy najlepsze nawet prawo, czy posiadane dyplomy. Nie można traktować tego typu struktur w sposób biznesowy, bo to uwłacza godności ludzi, dla których one powstają i działają. Jeśli są jeszcze jakieś bariery i zaniedbania, należy je konsekwentnie usuwać. A kiedy cokolwiek planujemy, organizujemy, tworzymy, musimy mieć na względzie tych, którzy z powodu różnych słabości sami sobie nie poradzą. Niech będą zawsze obecni w naszym sercu, niech staną się dla nas najdrożsi i najbliżsi – podkreślał Biskup Ordynariusz.
Po wspólnej modlitwie podsumowano ostatnią dekadę działalności placówek Caritas w regionie. Następnie podopieczni Ośrodka przedstawili inscenizację przedstawienia pt. „Róża” oraz taniec z czasów baroku. Scenariusz, scenografię i artystyczne wykonanie autorsko przygotowali wychowawcy i niepełnosprawni wychowankowie placówki. Na scenie z solowym wykonaniem utworów muzycznych wystąpiła także jedna z wychowanek Ośrodka.
W Warsztatach Terapii Zajęciowej niesiona jest pomoc osobom niepełnosprawnym w ramach rehabilitacji zawodowej i społecznej. Aktualnie objętych jest nią 55 uczestników z różnym stopniem i rodzajem niepełnosprawności. Środowiskowy Dom Samopomocy udziela pomocy w zakresie wsparcia dziennego osobom niepełnosprawnym i ich rodzinom w sferze zdrowia psychicznego i funkcjonowania społecznego. Obecnie pomoc świadczona jest ponad 30 osobom. W budynkach ośrodka prowadzona jest także rehabilitacja dla podopiecznych i mieszkańców gminy i pobliskich miejscowości. Działa tam także Ośrodek Interwencji Kryzysowej udzielając wieloprofilowego wsparcia osobom i ich rodzinom znajdującym się w sytuacjach kryzysowych. Niezastąpioną pomoc niesie także funkcjonującym w placówce Caritas Dom Samotnej Matki i Schronisko dla Bezdomnych Kobiet. W trwającym Roku Miłosierdzia, decyzją bp Krzysztofa Nitkiewicza, w ośrodku została otwarta Brama Miłosierdzia, aby wszyscy przebywający i znajdujący tutaj pomoc i opiekę mieli także okazję do zyskania łaski odpustu i nabrania duchowych sił do pokonywania codziennych trudności.
Ponad dekadę temu władze gminne w Rudniku nad Sanem przekazały na rzecz diecezjalnej Caritas budynki pod upadłej firmie Wikplast. W budynkach, które wymagały gruntownego remontu, miał powstać ośrodek świadczący pomoc dla osób niepełnosprawnych intelektualnie w ramach Warsztatów Terapii Zajęciowej. Po kilku latach żmudnych remontów w odrestaurowanym budynku rozpoczęło działalność kilka placówek Caritas świadczących pomoc najbardziej potrzebującym.
11 maja Ojciec Święty XIV symbolicznie otworzył zamknięty po śmierci Franciszka apartament papieski w Pałacu Apostolskim. Ale to niejedyna rezydencja Ojca Świętego. Miejsca, w których mieszkali Biskupi Rzymu zmieniały się na przestrzeni wieków wraz z dziejami Kościoła i Europy.
Najbardziej znana papieska rezydencja to budynek zwany też Świętym Pałacem lub Pałacem Sykstusa V, gdyż to za jego pontyfikatu, pod koniec XVI wieku, rozpoczęto jego budowę. Na jego ostatnim piętrze znajdują się papieskie apartamenty. Jest to tradycyjna rezydencją papieży od Piusa IX do Benedykta XVI, począwszy od 1870 roku. Z tym zwyczajem zerwał Papież Franciszek, po wyborze przeprowadzając się do Domu św. Marty. Po podpisaniu traktatów laterańskich w 1929 roku papież oficjalnie rezyduje na terytorium suwerennego Watykanu.
- Bóg, kiedy wchodzi z nami w przyjaźń, dźwiga nas. Prawdziwa przyjaźń ma to do siebie, że człowieka podnosi, sprawia, że rośnie, staje się kimś innym - mówił kard. Grzegorz Ryś podczas sesji formacyjnej o małżeństwie.
Pod hasłem „Bliskość” w Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus rozpoczęła się dwudniowa sesja formacyjna o małżeństwie. W pierwszym dniu spotkania Mszę św. celebrował kard. Grzegorz Ryś, który w homilii powiedział o istocie przyjaźni.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
