Odprowadziliśmy na wieczny spoczynek naszego rodaka, którego w słowie homilii bp Paweł Socha „udekorował” tymi trzema przymiotami zawartymi w tytule wspomnienia. 4 lutego 2019 roku w uroczystościach pogrzebowych wziął udział kard. Stanisław Dziwisz i abp Józef Michalik oraz 45 kapłanów. diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
Pszczelarz dusz
Bp Socha, powiedział także: „Ks. Stanisław to kapłan ustawicznie zajęty pracą. Poza funkcjami duszpasterskimi i życiem modlitwy zawsze był zajęty pracą przy pszczołach, które bardzo kochał, a one jego, w sadzie czy na małym skrawku ziemi, by nie zabrakło świeżych warzyw. Jednak najwięcej czasu poświęcał pracy duszpasterskiej i gospodarczo-administracyjnej. Zatroskany był o kościoły, ich konserwacje, remonty i bezpieczeństwo. A w każdej z trzech parafii, gdzie pracował jako proboszcz, było wiele kościołów i kaplic. (…) Był człowiekiem wielkiej pokory i prostoty. Nigdy nie ubiegał się o godności czy też lepsze, łatwiejsze parafie. (…) Ks. kan. Stanisław wyniósł ze środowiska rodziny i parafii, a także z Seminarium przemyskiego ducha żarliwej wiary, pobożności, szczególnie maryjnej. Miał doskonale wyrobiony zmysł Kościoła, czyli traktowania instytucji Kościoła nie tylko od strony widzialnej, ale i jako obecności pośród nas samego Jezusa Chrystusa.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Diecezja zielonogórsko-gorzowska wdzięczna jest ks. kan. Stanisławowi Pawulowi za decyzję podjęcia pracy na terenie trudnym pod względem duchowym, gdyż zamieszkali tu Polacy zostali wyrwani z ojcowizny i przeniesieni siłą na ziemię od wieków słowiańską, ale zimną duchowo z powodu ducha reformacji.
Ks. Stanisław swoją delikatnością, duchem wiary i gorliwością kapłańską przyczynił się do duchowego odrodzenia i odnowienia życia wiary na ziemi lubuskiej. Mimo że powrócił na ziemię rodzinną, to kapłani i wierni zawsze będą przed Bogiem pamiętać o pełnym wiary i miłości Bożej ks. kan. Stanisławie Pawulu”.
Reklama
Jesteś na szczycie
Poprzedniego dnia, w niedzielę 3 lutego, na eksporcie, dwudziestu dwu kapłanów pod przewodnictwem bp. Mariana Rojka modliło się za śp. ks. kan. Stanisława Pawula, a dwu spowiadało. Ksiądz Proboszcz zwrócił się do mnie, abym wygłosił słowo Boże. Powiedziałem m.in.: „Kiedy kilka godzin przed Twoim, Stasiu, odejściem do Pana, stałem przy Tobie, przy łóżku szpitalnym, i dotykając Twej dłoni polecałem Cię Bogu, prosząc o miłosierdzie, Ty już wspinałeś się na swój życiowy szczyt, o którym mówi poeta w wierszu: „W drodze na szczyt”:
Przygnieciony pułapem
chmur
Duszę się rankiem
zamglonym.
Wokół mnie wszędzie szary
mur
Błądzę murem otoczony.
[…] Aż znajdę moją górę
gór.
A tam popatrzę na mój
szlak,
W jednej chwili zobaczę swe
życie,
Poczekam tylko na ten znak
– Możesz wejść, jesteś na
szczycie.
Śp. ks. Stasiu znalazł swoją górę gór w kapłaństwie. Mężnie pokonywał wszystkie trudności życiowe. Ciężko dusił się rankiem zamglonym, gdy tłoczono w jego płuca tlen, i znalazł swoją „górę gór”, w szpitalu pw. Matki Bożej Pocieszenia w Leżajsku i zdobył swój szczyt. Tam zobaczył całe swoje życie i gest ukochanego Mistrza, Najwyższego Kapłana, zaproszenia do chwały. Usłyszał te słowa pełne miłości: Możesz wejść, jesteś na szczycie. Dość się już natrudziłeś! Czas już na odpoczynek ze Mną i Moją Matką, którą tak ukochałeś w swoim życiu w obrazie Matki Bożej Pocieszenia, znajdującego się najpierw w tej małej kaplicy, a później już od prawie pół wieku w tym kościele, który tak często odwiedzałeś i cieszyłeś się z jego powstawania i upiększania.
Posłani do służby Bogu
Byłeś dumny ze swoich Rodziców, którzy mnie wspierali w organizowaniu tutejszej parafii i byli przykładem wielkiej wiary i pobożności. Cieszyłeś się, że Twój Tatuś, śp. Jan, tak dzielnie wspomagał mnie w budowie tego kościoła, jako dobry cieśla i doskonały organizator prac przy tym kościele, a potem przez wiele lat służył tak wiernie i bezinteresownie parafii jako kościelny. Nic dziwnego, że w tak przykładnej rodzinie Pan Bóg powołał dwoje z trojga żyjących dzieci (drugie dziecko zmarło w wieku dwu lat) do swojej służby – Ciebie, Stasiu i Twoją starszą od ciebie o dwa i pół roku siostrę Julię, obecną tu s. Matyldę. Razem zdawaliście maturę w pobliskiej Żołyni w 1959 r. i w tym samym roku obydwoje poświęciliście się Bogu na służbę. Ty, Stasiu, we wrześniu wstąpiłeś do Seminarium Duchownego w Przemyślu, a twoja siostra kilka tygodni później, 9 października, wstąpiła do Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie.
Reklama
W kaplicy, która tu była, gdzie obecnie jest prezbiterium naszego kościoła, u stóp Matki Bożej Pocieszenia, pod czułym Jej spojrzeniem zrodziło się i umacniało Wasze powołanie do służby Bogu. Tu pewnie usłyszeliście po raz pierwszy ten cichy i pełen miłości głos Mistrza i ochotnie Mu odpowiedzieliście słowami wspomnianego już na początku poety w wierszu pt. „Poślij mnie, Panie”:
Chcesz, Panie, ludzi do pracy
(…)
Weź, Panie, moje krzyże
I użyj mego cierpienia,
Weź, Panie, me siły świeże
Do pracy dla odkupienia.
I ks. Stanisław swoim życiem potwierdził tę gotowość służby Bogu i ludziom. Podobnie i jego siostra, Julcia, czyli s. Matylda, sercanka, która tak wiernie i ofiarnie służyła i posługiwała św. Janowi Pawłowi II, a teraz służy i pomaga kard. Stanisławowi Dziwiszowi.
Odpowiedział na wezwanie
Śp. ks. Stanisław urodził się 12 grudnia 1942 r. w Gwizdowie, a ochrzczony został 26 grudnia w Żołyni. Po maturze wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie 20 czerwca 1965 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Jakiela. Po trzech latach pracy w naszej diecezji – dwa lata w Bączalu Dolnym i rok w Łączkach Jagiellońskich jako wikary – na apel biskupa gorzowskiego Wilhelma Pluty udał się tam, mówiąc niejako: Weź, Panie, moje krzyże/I użyj mego cierpienia,/Weź, Panie, me siły świeże/Do pracy dla odkupienia – by ofiarnie służyć Bogu i ludziom przez prawie pół wieku. Tam jako wikariusz pracował najpierw w parafii pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Ostrowicach w powiecie i dekanacie Drawsko Pomorskie, następnie w parafii Świętej Trójcy w Gubinie, a potem przez sześć lat w parafii św. Mikołaja w Głogowie. W 1979 r. został inkardynowany do diecezji gorzowskiej. Był proboszczem w Bobrowicach (1979-1989), Strzelcach Krajeńskich (1989-2004) i Cybince (2004-2017). Pełnił również funkcję wicedziekana w dekanacie Krosno Odrzańskie i Rzepin oraz dziekana w dekanacie Strzelce Krajeńskie. W 1995 r. otrzymał tytuł kanonika RM. W roku 2017 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Gwizdowie, u swojej siostrzenicy.
Reklama
Niedługo cieszył się tą emeryturą, tylko półtora roku, bo Bóg doświadczył go i znalazł godnym siebie – jak to słyszeliśmy w I czytaniu. Pan Jezus zaś w Ewangelii wypowiadając słowa o ziarnie, które ma wpaść w ziemię i obumrzeć, aby przynieść plon obfity, myślał najpierw o sobie, ale i o ks. Stanisławie i nas wszystkich. Na naszych niejako oczach odszedł do Boga i pogrzebany zostanie jako ziarno pszenicy. Zapewne często powtarzał na modlitwie: Weź, Panie, moje krzyże/I użyj mego cierpienia, (…)/Do pracy dla odkupienia.
Kapłańskie życie
Każdy z nas ma przygotowane miejsce w Domu Ojca. Dobrze o tym wiedział ks. Stanisław, bo niedawno powiedział, że chyba niepotrzebnie buduje to marne mieszkanie, kiedy w Domu Ojca czeka na niego wspanialsze. Nie mylił się!
Reklama
Dziękujemy Bogu za życie kapłańskie śp. ks. Stanisława i ufamy, że w chwili śmierci spotkał się z ukochanym swoim Mistrzem, by otrzymać nagrodę niebieską. Przecież przez przeszło pół wieku siał obficie ziarno słowa Bożego na niwie Pańskiej! Ale jak każdy człowiek i on może potrzebować naszej pomocy, dlatego módlmy się za niego teraz i później, dopóki nam Bóg żyć pozwoli.
Księże Stanisławie! Byłeś wierny swemu powołaniu. Służyłeś w swoim kapłaństwie Panu Jezusowi i Jego Matce, Kościołowi, Ojcu Świętemu i biskupom, jakich postawił Bóg na twej drodze kapłańskiej, dlatego ufamy, że spełniły się słowa Ewangelii: „A jeśli kto mi służy, uczci go mój Ojciec”.
