Jezus Miłosierny wyraźnie prosi s. Faustynę, aby wyrazem jej czci do Bożego Miłosierdzia były, obok konkretnych modlitw i kultu, dobre uczynki. Niemal automatycznie miłosierdzie kojarzy się nam z konkretną troską o ubogich. Taki jest Jezus. Zawsze otoczony chorymi, odrzuconymi czy samotnymi. Otwartość na najbardziej potrzebujących dotyczy nie tylko pojedynczych chrześcijan, ale całego Kościoła, w tym każdej parafii, wspólnoty, każdego duszpasterskiego dzieła. Mnóstwo jest form duszpasterskiej „wyobraźni miłosierdzia”. Chciałbym wspomnieć tylko o dwóch.
Pierwsza – to obecność osób słabych, niesamodzielnych, niepełnosprawnych czy upośledzonych w naszych wspólnotach. Obok grup specjalnie powołanych do formacji i integracji osób potrzebujących każda wspólnota powinna nie tylko być otwarta, ale też mieć ambicję, żeby wśród jej członków były osoby słabsze i niesamodzielne. Doświadczałem nieraz, jak wielkim skarbem są osoby upośledzone czy niepełnosprawne we wspólnotach oazowych czy oddziałach Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, ile dobra wnoszą one do wspólnot duszpasterstwa akademickiego czy grup Odnowy w Duchu Świętym. Swego rodzaju testem na ewangeliczność naszych wspólnot duszpasterskich jest ich otwartość na osoby słabsze i niepełnosprawne.
Drugim, konkretnym znakiem postawy miłosierdzia są nasze kościoły, kaplice i obiekty duszpasterskie. Ich dostosowanie do potrzeb osób niepełnosprawnych to bardzo ważny znak troski o potrzebujących. Przydałoby się może czasem zaprosić gospodarzy tych obiektów do kierowania wózkiem inwalidzkim, na którym siedzi niepełnosprawna osoba. Wystarczy jedna taka podróż, żeby odkryć, ile jest niepokonalnych barier w naszych kościołach dla osób starszych, poruszających się o kulach czy na wózkach inwalidzkich. Cóż my będziemy mówić o miłosierdziu, jeśli nasze kościoły będą niedostępne dla chorych i niepełnosprawnych?
Praktyczny wymiar miłosierdzia to zapobieganie wykluczaniu i likwidowanie barier, zarówno tych zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Kościół miłosierny to Kościół bez barier, dostępny dla najsłabszych.
Bp Andrzej Przybylski Biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej
Widok pustej Bazyliki św. Piotra robi duże wrażenie
Siostra Francesca Battiloro przeżyła największą niespodziankę swojego życia w wieku 94 lat, z których 75 lat spędziła jako wizytka za klauzurą. „Poprosiłam Boga: 'Chcę spotkać się z papieżem'. I tylko z Nim! Nikt inny... Myślałam, że to niemożliwe, ale to Papież przyszedł się ze mną spotkać. Wygląda na to, że kiedy Go o coś proszę, Pan zawsze mi to daje...”. Podczas pielgrzymki z grupą z Neapolu, s. Francesca Battiloro, siostra klauzurowa modliła się dzisiaj w Bazylice św. Piotra, gdy nagle spotkała papieża.
Zakonnica, która wstąpiła do klasztoru w wieku 8 lat, złożyła śluby w wieku 17 lat, w czasie, gdy jej życie było zagrożone z powodu niedrożności jelit. Dziś opuściła Neapol wczesnym rankiem z jednym pragnieniem: przeżyć Jubileusz Osób Chorych i Pracowników Służby Zdrowia w Watykanie. Wraz z nią przyjechała grupa przyjaciół i krewnych. Poruszająca się na wózku inwalidzkim i niedowidząca siostra Francesca - urodzona jako Rosaria, ale nosząca imię założyciela Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny św. Franciszka Salezego, który, jak mówi, uzdrowił ją we śnie - chciała przejść przez Drzwi Święte Bazyliki św. Piotra. Biorąc pod uwagę jej słabą kondycję, pozwolono jej przeżyć ten moment całkowicie prywatnie, podczas gdy na Placu św. Piotra odprawiano Mszę św. z udziałem 20 000 wiernych.
W dn. 30 marca – 1 kwietnia w parafii św. Jana Marii Vianneya w Polichnie odbyły się rekolekcje wielkopostne. Czas wchodzenia w tajemnice Bożej miłości parafianie przeżyli pod kierunkiem o. Ryszarda Koczwary z Niepokalanowa.
Chcąc przygotować wiernych do głębokiego przeżycia Wielkiego Tygodnia, rekolekcjonista umacniał ich w cnotach teologalnych, eksponując, że fundamentem duchowości chrześcijańskiej jest wiara, a w jej skład wchodzi poznanie, doświadczenie emocjonalno-wartościujące i moralne działanie. Ukazując wartość Wielkiego Tygodnia, mobilizował do rozwoju wiary, mężnego jej wyznawania w każdych okolicznościach życia. – Trzeba pokazać, że jestem katolikiem, chrześcijaninem i nie wstydzę ani nie boję się wiary – powiedział. Przypomniał, że progresja wiary i wytrwałość w niej, bez względu na różnorodność doświadczeń życia, pozostaje nadrzędnym obowiązkiem chrześcijan, rodziców wobec dzieci i Kościoła wobec wiernych. Pytał więc: - „Co zrobiliśmy z dzieciństwem dzieci, czy mają one jeszcze dzieciństwo? Czy te, które wyjechały za granicę z braku miłości do ziemi, będą miały do kogo/czego wracać?”. Rekolekcjonista uwypuklił, że centrum wiary chrześcijańskiej stanowi Jezus Chrystus. Podkreślił, że „Jezus - centrum, kierownik i wyznacznik mojego życia, może uzdrowić mnie i moich najbliższych”.
Wielki Post to czas modlitwy, postu i jałmużny. To wiemy, prawda? Jednak te 40 dni to również czas duchowej przemiany, pogłębienia swojej wiary, a może nawet… powrotu do jej podstaw? Dziś co nieco o modlitwie.
Czy wiesz, co wyznajesz? Czy wiesz, w co wierzysz? Zastanawiałeś się kiedyś nad tym? Jeśli nie, zostań z nami. Jeśli tak, tym bardziej zachęcamy do tego duchowego powrotu do podstaw z portalem niedziela.pl. Przewodnikiem będzie nam Katechizm Kościoła Katolickiego.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
