Ernest Hemingway napisał kiedyś: „Świat łamie każdego, a potem niektórzy są jeszcze mocniejsi w miejscu złamania”. Miał rację, pisząc: niektórzy. Bo nie wszyscy. Niektórych cierpienie przygniotło tak bardzo, że stracili wiarę w Boga i ludzi, popadli w rozpacz, stali się zgorzkniali. Cierpienie przeżywane bez Boga może się stać nie do uniesienia. Cierpienie przeżywane w bliskości Boga może – choć przecież nie zawsze tak się dzieje – stać się szansą na wewnętrzne umocnienie.
Zapowiedź cierpienia usłyszała Maryja, gdy czterdziestego dnia po narodzinach Jezusa przyniosła Go do świątyni: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” (Łk 2, 34-35). Trzydzieści kilka lat później trzymała w ramionach martwe ciało Jezusa.
O rzeźbiarskim przedstawieniu tej sceny – Piecie, którą można podziwiać w watykańskiej Bazylice św. Piotra, powiedziano, że jest to il piu bello pezzo del marmo nel mondo – najpiękniejszy kawałek marmuru na świecie. Sam Michał Anioł twierdził, że gdy rzeźbi, nie czyni nic innego, jak tylko odłupuje niepotrzebne fragmenty kamienia. Gdy się ich pozbędzie, pozostaje czyste piękno od dawna zaklęte w marmurze. Może więc warto próbować w ten sposób spojrzeć na samych siebie i sytuacje cierpienia, które nas dotykają... Potraktować je niczym uderzenia dłuta. Choć w tym przypadku to nie Bóg jest rzeźbiarzem, bo od Niego nie pochodzi żadne zło, jednak cierpienie przeżywane wraz z Nim pozwala wydobyć czyste piękno szlachetnego serca.
