Kolumban w wieku 20 lat wstąpił do klasztoru w Bangor w północno-wschodniej części wyspy – gdzie opatem był Kongal, mnich znany ze swych cnót i surowej ascezy – w którym przyjął święcenia kapłańskie. Podjął ideał ascetyczny peregrinatio pro Christo, czyli pielgrzymowanie z miłości do Chrystusa. Gdy był już opatem klasztoru, wraz z 12 mnichami udał się do Galii (590 r.). Pozyskawszy życzliwość króla Burgundii, św. Guntrama, założył tu trzy klasztory: w Annegray, w Fontaines i – najgłośniejszy z nich – w Luxeuil. Kolumban ułożył własną regułę w 10 rozdziałach (Regula monachorum), która była znana w ówczesnej Europie do czasów Reguły św. Benedykta. Jest ona jedyną zachowaną do naszych czasów staroirlandzką regułą monastyczną. Była uzupełniona przez swoisty kodeks karny – Księgę pokutniczą (Regula coenobialis).
Kolumban jest też autorem listów. Napisał również poezje po łacinie oraz podręcznik do gramatyki. Jednym z jego ważniejszych dzieł jest De poenitentiarum misura taxanda, w którym zalecał osobistą i częstą spowiedź oraz określał wielkość pokuty („taryfikator” pokutny). Kolumban, nieustępliwy we wszystkich kwestiach moralnych, popadł w konflikt z domem królewskim, ponieważ zganił króla Teodoryka za cudzołóstwo. W 610 r. zaowocowało to dekretem o wydaleniu z Luxeuil Kolumbana i wszystkich mnichów pochodzenia irlandzkiego oraz skazaniu ich na definitywne wygnanie. Kolumban udał się początkowo do Szwajcarii, wkrótce jednak podążył do Włoch, gdzie w Bobbio założył nowe opactwo św. Piotra. Benedykt XVI podkreślił, że „swoim ascetycznym życiem oraz bezkompromisową postawą wobec zepsucia możnych przywołuje on na pamięć surową postać św. Jana Chrzciciela”. I dodał: „Dzięki swojej sile duchowej, swojej wierze oraz swojej miłości Boga i bliźniego stał się rzeczywiście jednym z Ojców Europy”.
Św. Kolumban zwany Młodszym
Ur. ok. 543 r. Zm. 23 listopada 615 r.
