Nasze codzienne życie – osobiste, społeczne, zawodowe wtłoczone jest w ramy pewnych określonych konwenansów. Czasami te konwenanse przeradzają się po prostu w zakłamanie. Człowiek, który musi tańczyć tak, jak mu zagrają, w pewnym momencie pęka. Nie jest w stanie tego znieść, zaczyna uciekać.
Jednym z takich kanałów, w które wpada uciekający, jest uzależnienie. Na początku wydaje się, że jest ono wentylem bezpieczeństwa: grill, piwo, internet, seks „bez zobowiązań”, hazard itp., itd... Świat zbyt silnie na nas napiera, stawia coraz więcej wymagań, z którymi trzeba sobie radzić samemu. Odpowiedzialność zaczyna człowieka przerastać, więc chyba należy mu się chwila wytchnienia. I otuchy, że przecież nie jest tak źle, że tak naprawdę jesteśmy wspaniali, tylko nie mamy warunków, by to pokazać.
Z czasem nawet nie zauważamy, że ten kanał staje się rwącą rzeką, która nas ze sobą porywa. Płyniemy z jej prądem i nie dociera do nas, że to on zadecyduje o kierunku spływu, czyli o naszym życiu. Jeszcze się łudzimy, że możemy wysiąść z tej naszej łódki w każdej chwili, że możemy zawrócić, kiedy tylko zechcemy, ale to nie jest już możliwe. Jeśli ta przenośnia nie do wszystkich przemawia, to proponuję przypomnieć sobie jakieś niedawne zdjęcia podtopień czy ulewnych deszczów, tak licznych każdego roku...
Niestety, osoba, która już płynie z prądem uzależnienia, sama nie jest w stanie zobaczyć swojego problemu w odpowiednim świetle – w świetle prawdy.
