Reklama

Niedziela Kielecka

Pan Bóg lubi mnie zaskakiwać

Andrzejowi po 31 latach szczęśliwego i zgodnego małżeństwa umarła żona Barbara. Po przeżytej żałobie otwarła się przed nim zupełnie nowa droga i niezwykłe powołanie.

Niedziela kielecka 6/2021, str. IV

[ TEMATY ]

powołanie

żałoba

Ks. K. Fatyga

Andrzej Grzegorski

Andrzej Grzegorski

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wydawać by się mogło, że pozostanie mu jedynie pustka, samotność i żal. Żona odeszła nagle, nigdy nie chorowała. To był wylew, lekarze podjęli jeszcze próbę ratowania życia przez operację, jednak bezskutecznie. Miała 49 lat. Przedwczesna śmierć przyniosła jemu i rodzinie poczucie ogromnej straty. Jednak okazało się, że Bóg ma dla niego nowy plan. – Zainspirował mnie ks. Piotr Muszyński, który pracował wtedy w Małogoszczu, w naszej parafii. Wyszedł z propozycją, bym zainteresował się taką formacją, jaką oferuje Kościół nie tylko dla dziewic, wdów, ale także dla wdowców. Wcześniej nigdy nie słyszałem o tego typu powołaniu – opowiada Andrzej Grzegorski.

Pierwszy w Polsce

– Przyjąłem to zaproszenie z ciekawością i otwartym sercem. Tak rozpoczęła się moja formacja w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach u boku ks. prał. Tomasza Rusieckiego, odpowiedzialnego za zgromadzenia zakonne, instytuty życia konsekrowanego i indywidualne formy życia konsekrowanego. Regularne spotkania z kapłanem, modlitwa, polecane lektury, wprowadzenie do Brewiarza – pomagały mi w rozeznawaniu powołania i podjęciu ostatecznej decyzji. Ks. Rusiecki z wielką życzliwością i zaangażowaniem odpowiadał na każde moje pytanie, wyjaśniał wątpliwości, towarzyszył mi w tej drodze i nadal tak jest.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– Jak przyjęły to dzieci? – Nie kryję, było duże zaskoczenie, nawet miały obawy, że teraz to już Kościół mnie zawłaszczy – śmieje się. Jednak z czasem widziały, że nic takiego nie stało się. Nadal mam z nimi kontakt, spędzamy ze sobą czas, opiekuję się wnukami. Znajomi różnie reagowali. Nie jest to jednak najważniejsze. Nawet jeśli ktoś nie rozumie mojej decyzji, trudno. Ja już wybrałem takie powołanie. 30 maja 2020 r. minęło dziesięć lat od powiedzenia Bogu „tak”. Miał wtedy pięćdziesiąt dwa lata. Śluby złożył na ręce śp. biskupa kieleckiego Kazimierza Ryczana w katedrze. Otrzymał krzyż, Pismo Święte i Brewiarz. Wraz z nim konsekrację przyjęły w tym dniu także dwie wdowy z diecezji kieleckiej. – Jakież było moje zaskoczenie, kiedy ksiądz biskup podszedł do mnie po uroczystości i powiedział: – Ty, Andrzeju, jesteś pierwszym w Polsce wdowcem konsekrowanym, a może i nawet w Europie. To zmieniło się, w kraju jest jeszcze jedno takie powołanie.

Szafarz wśród chorych

Reklama

Andrzej na różne sposoby angażuje się w życie Kościoła. Wiele go nauczyła posługa nadzwyczajnego szafarza Eucharystii, kiedy razem z ks. kapelanem Tomaszem Kałuskim, odwiedzał chorych w Szpitalu Wojewódzkim na Czarnowie. Z Komunią Świętą chodził do chorych przez niemal osiem lat. Patrząc na ludzkie cierpienie, trzymając chorych za rękę modlił się z nimi i za nich, nierzadko płakał z płaczącymi, pocieszał jak potrafił. – Wciąż widzę tę młodą kobietę na oddziale ginekologii, której lekarz wyraźnie powiedział, że zachowanie ciąży jest zagrożeniem dla jej życia. Leżała nieruchomo przez pięć miesięcy na szpitalnym oddziale, potwornie cierpiąc, a jednak witała mnie z uśmiechem. Zapewniała, że urodzi swoje dziecko, nie skrzywdzi go. Siedząc tam przy niej, modliliśmy się wspólnie. Skąd u tak młodej osoby, która miała już trójkę dzieci, brała się ta siła i nadzieja, skąd ten uśmiech? – zastanawiałem się, patrząc na nią z podziwem. Ona uczyła mnie wiary – wyznaje. Doświadczenie posługi wśród chorych i cierpiących, którym zanosił Pana Jezusa, bardzo sobie ceni. – Pan Bóg lubi mnie zaskakiwać – powtarza często. Nie spodziewałem się, że kiedyś zostanę nadzwyczajnym szafarzem Komunii Świętej. Opiekując się wnukami, zawsze kiedy do nich jechałem, chodziłem rano na Mszę św. do kościoła Jana Chrzciciela w Kielcach. Pewnego dnia spotkał mnie pracujący tam kapłan ks. Jacek Malewski i zapytał, czy chciałbym przygotować się do posługi nadzwyczajnego szafarza. Jak ja się wtedy ucieszyłem! Po przebytym kursie rozpocząłem posługę, która trwa do dziś.

Ostatni raz u chorych w szpitalu był w marcu ubiegłego roku. Chociaż aktualnie nie może przychodzić na oddział, to w parafii, jeśli tylko jest taka potrzeba, służy pomocą.

Od złożenia ślubów minęło dziesięć lat i nic się nie zmienia. Od dnia konsekracji towarzyszy mi radość i zadowolenie. Gdybym wybierał dziś, postąpiłbym tak samo.

Podziel się cytatem

Dziadek Andrzej

Odkąd jego dzieci założyły własne rodziny, mówi że nie ma troje, a pięcioro dzieci – tak również traktuje swoją synową i zięcia. Kocha swoje wnuczęta (ma ich czworo). Spędza z nimi dużo czasu. Lubi dzielić się swoim doświadczeniem, opowiadać im historie. Zaznacza, że nic nie robi na siłę, słucha, dyskretnie podpowiada i towarzyszy, służy radą i pomocą, ucząc ich budować przyjaźń z Bogiem. Tłumaczy im, jak ważna jest modlitwa i sakramenty, uczęszczanie na Mszę św., sam stara się być dla nich przykładem.

Najważniejsza jest więź z Panem Bogiem

Reklama

Czasem ktoś pyta mnie: – Andrzej, nie nudzisz się, tak sam w domu? – Ale ja naprawdę mam wiele pracy i zajęć. Wstaję o 5.30 i zaczynam od modlitwy Jutrznią. Po śniadaniu, udaję się do kościoła na Mszę. Św. Najpierw przygotowuję wszystkie paramenty, potem służę księdzu przy ołtarzu. Bycie blisko ołtarza (byłem już wiele lat ministrantem w młodości w parafii św. Wojciecha w Kielcach) sprawia mi ogromną radość. Cały dzień mam wypełniony. Dużo się modlę, czytam Pismo Święte. 26 marca w ubiegłym roku nasz proboszcz ks. Henryk Makuła zaproponował mi pracę kościelnego i przyjąłem ją. Mam stałe obowiązki w kościele. Ponadto uczestniczę w stałej formacji. Raz w miesiącu mamy dzień skupienia w Seminarium kieleckim. Wtedy spotykamy się we wspólnocie osób konsekrowanych, wdów, dziewic, czasem z siostrami zakonnymi. Mamy Mszę św., jest adoracja, konferencja, agapa. To jest dla mnie czas wyciszenia i umocnienia – podkreśla.

Na ogół znajomi wiedzą o wyborze Andrzeja. Może dlatego często słyszy prośby o modlitwę za chorych, przeżywających trudności i problemy i stara się służyć innym w ten sposób, powierzając Bogu wszystkie ich intencje. W trudnościach zaleca wytrwałość w modlitwie. – Kiedy ktoś opowiada mi o swoich problemach, że sobie z czymś nie radzi, pytam go: – A modliłeś się? – On: – Tak, odmówiłem Różaniec. – Ja na to: – Raz? Zobacz jak wytrwała była św. Monika, która przez wiele lat modliła się o nawrócenie swojego syna? I Bóg wysłuchał – przekonuje. Dodaje, że najważniejsza jest więź z Panem Bogiem, by jej nigdy nie utracić. Szczególnie jest mu bliska troska o kapłanów, którym jak mówi – wiele zawdzięcza. – Ja spotkałem w swoim życiu samych dobrych księży – mówi. Podkreśla, że zależy mu na tym, aby jak najlepiej wypełniali swoje powołanie, dlatego bez wahania zgodził się przyjąć modlitwę w Apostolacie Margaretka za kilku księży, chociaż zaznacza – i tak pamięta o wszystkich. Należy do Apostolstwa Dusz w Czyśćcu Cierpiących, uczestniczy w spotkaniach kręgu biblijnego.

2 lutego

W uroczystość Ofiarowania Pańskiego, w Dzień Życia Konsekrowanego przeżywał swoje święto we wspólnocie osób konsekrowanych, wtedy też odnowił śluby, czystości, ubóstwa, posłuszeństwa, które złożył Panu Bogu. – Od złożenia ślubów minęło dziesięć lat i nic się nie zmienia. Od dnia konsekracji towarzyszy mi radość i zadowolenie. Gdybym wybierał dziś, postąpiłbym tak samo.

2021-02-03 10:04

Oceń: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za powołania kapłańskie

[ TEMATY ]

modlitwa

ksiądz

powołanie

Bożena Sztajner

Powołanie kapłańskie jest darem Bożym, stanowiącym niewątpliwie wielkie dobro dla tego, dla kogo jest przede wszystkim przeznaczone. Ale jest to również dar dla całego Kościoła, dobro dla jego życia i misji. Kościół przeto winien chronić ten dar, cenić go i miłować. Kościół ponosi odpowiedzialność za narodziny i dojrzewanie powołań kapłańskich. Dlatego aktywnym podmiotem i animatorem duszpasterstwa powołań jest wspólnota kościelna w całej swej różnorodności: od Kościoła powszechnego do Kościoła lokalnego i – dalej – do parafii i do każdego członka Ludu Bożego. Istnieje dziś szczególna konieczność, aby rozpowszechniało się i utrwalało przekonanie, że troska o powołania jest łaską i odpowiedzialnością powierzoną wszystkim bez wyjątku członkom Kościoła. Sobór Watykański II bardzo wyraźnie stwierdził, że „obowiązek budzenia powołań ciąży na całej społeczności chrześcijańskiej, która winna spełniać go przede wszystkim przez życie w pełni chrześcijańskie”. Tylko dzięki takiemu przekonaniu duszpasterstwo powołań ukaże swe oblicze naprawdę kościelne, rozwinie jednolitą działalność, korzystając także ze specjalnych instytucji i odpowiednich środków służących budowaniu wspólnoty i współodpowiedzialności. Odpowiedzialność za duszpasterstwo powołań kapłańskich spoczywa przede wszystkim na biskupie, który winien mu się poświęcić osobiście, chociaż może i powinien korzystać z wielorakiej współpracy. Biskup jest ojcem i przyjacielem dla swoich kapłanów, i stąd do niego przede wszystkim należy troska o „zapewnienie kontynuacji” charyzmatu i posługi kapłańskiej, o przysporzenie presbyterium nowych sił przez nałożenie rąk. Winien on dbać o to, aby duszpasterstwo ogólne miało zawsze wymiar powołaniowy, a raczej, żeby wymiar ten stanowił jego integralną, nieodłączną część. Zadaniem biskupa jest wspomaganie i koordynowanie różnych inicjatyw powołaniowych. Biskup wie, że może liczyć przede wszystkim na pomoc swoich kapłanów. Wszyscy księża dzielą z nim troskę i odpowiedzialność za budzenie i rozwijanie powołań kapłańskich, jak bowiem stwierdził Sobór, „do kapłanów, jako wychowawców w wierze, należy troszczyć się osobiście lub przez innych, by każdy z wiernych został doprowadzony w Duchu Świętym do rozwoju swego własnego powołania”. „Obowiązek ten należy niewątpliwie do samego posłannictwa kapłańskiego, przez które prezbiter uczestniczy w trosce całego Kościoła, aby nigdy tu na ziemi nie brakło robotników wśród Ludu Bożego”. Najważniejszym i najskuteczniejszym środkiem budzenia powołań jest świadectwo życia kapłanów, ich bezwarunkowe oddanie się owczarni Bożej, ich pełna miłości służba Chrystusowi i jego Kościołowi – służba będąca dźwiganiem krzyża, przyjętego z paschalną nadzieją i radością, wreszcie braterska zgoda i gorące pragnienie ewangelizacji. Bardzo szczególna odpowiedzialność spoczywa na rodzinie chrześcijańskiej, która na mocy sakramentu małżeństwa uczestniczy na swój własny i oryginalny sposób w misji wychowawczej Kościoła, Nauczyciela i Matki. Jak napisali Ojcowie Synodalni, „rodzina chrześcijańska, istotnie stanowiąca «niejako domowy Kościół» (Lumen gentium, 11), zawsze stwarzała i nadal stwarza warunki sprzyjające budzeniu się powołań. Ponieważ dzisiaj rodzina chrześcijańska jest zagrożona, należy przywiązywać wielką wagę do duszpasterstwa rodzin, aby one, przyjmując wielkodusznie dar ludzkiego życia, stanowiły «jakby pierwsze seminarium» (Optatam totius, 2), w którym dzieci mogłyby od początku uczyć się pobożności, modlitwy i miłości do Kościoła”. Harmonijną kontynuacją dzieła rodziny i rodziców powinna być szkoła, powołana do tego, by urzeczywistniać swą tożsamość „wspólnoty wychowującej” między innymi przez taki program kształcenia, który zdolny jest ukazać powołanie jako fundamentalną i wpisaną w naturę wartość osoby ludzkiej. W tym też znaczeniu szkoła, jeśli jest ubogacona duchem chrześcijańskim (zarówno dzięki obecności odpowiednio licznych przedstawicieli Kościoła w szkołach państwowych, zgodnie z prawem poszczególnych krajów, jak i przede wszystkim dzięki działalności szkół katolickich), może rozbudzić „w duszy chłopców i młodzieży pragnienie pełnienia woli Bożej przez wybór stanu życia najbardziej odpowiadającego każdemu, przy czym nie powinno być nigdy wykluczone powołanie do posługi kapłańskiej”. Również świeccy chrześcijanie, w szczególności katecheci, nauczyciele, wychowawcy, animatorzy duszpasterstwa młodzieży, w miarę własnych umiejętności i na własny sposób, odgrywają wielką rolę w duszpasterstwie powołań kapłańskich; im lepiej zrozumieją sens swego powołania i misji w Kościele, tym pełniej będą cenili wartość powołania i posłannictwa kapłańskiego, którego nic nie może zastąpić. We wspólnotach diecezjalnych i parafialnych trzeba doceniać i popierać grupy powołaniowe, których członkowie ofiarowują swe modlitwy i cierpienia w intencji powołań kapłańskich i zakonnych, a także wspierają je moralnie i materialnie. Należy również wspomnieć o licznych grupach, ruchach i stowarzyszeniach świeckich chrześcijan, które dzięki Duchowi Świętemu rodzą się i rozwijają w Kościele i nadają bardziej misyjny charakter chrześcijańskiej obecności w świecie. Te różnorodne zrzeszenia świeckich okazują się niezwykle żyzną glebą dla rodzenia się powołań do życia konsekrowanego, prawdziwymi ośrodkami formowania się i dojrzewania powołań. Istotnie, wielu młodych właśnie w środowisku tych zrzeszeń i dzięki nim usłyszało wezwanie Pana, by iść za Nim drogą kapłańskiej posługi, oraz odpowiedziało na nie z budującą wielkodusznością. Należy zatem docenić działalność tych grup, aby w jedności z całym Kościołem i dla jego wzrostu mogły wnieść swój specyficzny wkład w rozwój duszpasterstwa powołań. Praca różnorodnych grup i licznych członków Kościoła zaangażowanych w duszpasterstwo powołań będzie tym skuteczniejsza, im bardziej będą się starali, aby wspólnota kościelna, poczynając od parafii, zrozumiała, że sprawa powołań kapłańskich nie może być w żadnym wypadku „zlecona” wybranym „pełnomocnikom” (księżom w ogóle, a księżom pracującym w seminarium w szczególności), bowiem jest to „żywotny problem leżący w samym sercu Kościoła”, musi zatem znaleźć się w centrum miłości, jaką każdy chrześcijanin żywi do Kościoła. Z posynodalnej adhortacji apostolskiej Jana Pawła II „Pastores dabo vobis”, nr 41 z roku 1992
CZYTAJ DALEJ

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Do wersji od lat istniejącej w naszej przestrzeni internetowej niezbędnika katolika, która każdego miesiąca inspiruje do modlitwy miliony katolików, dołączamy wersję papierową. Każdego miesiąca będziemy przygotowywać niewielki i poręczny modlitewnik, który dotrze do Państwa rąk razem z naszym tygodnikiem w ostatnią niedzielę każdego miesiąca.

CZYTAJ DALEJ

Zginął górnik po wypadku w kopalni miedzi Polkowice-Sieroszowice

Zginął 37-letni górnik po wypadku, do którego doszło w kopalni miedzi Polkowice-Sieroszowice, a dwaj inni są lekko ranni. Do oberwania mas skalnych doszło w sobotę wieczorem. Ogłoszono trzydniową żałobę – przekazał w niedzielę rzecznik KGHM Artur Newecki.

Rzecznik KGHM Artur Newecki poinformował PAP, że odnaleziono ciało 37-letniego górnika, którego poszukiwano od momentu sobotniego wypadku.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję