Dwa samochody ciężarowe zabrały 22 marca z magazynu Centrum Kryzysowego Caritas ponad 60 palet z różnymi artykułami. W skład transportu wchodzi przede wszystkim żywność z długim terminem ważności – mleko, olej, mąka, makarony, kasze, ryż, woda, konserwy, a także środki czystości. – Ciężarówki dojadą najpierw do Łańcuta; tam rzeczy zostaną przepakowane i transportem ukraińskim trafią do Lwowa. Koordynacją za granicą zajmie się już biskup pomocniczy diecezji lwowskiej Edward Kawa. Część darów zostanie przekazana uchodźcom, którzy uciekli przed wojną ze wschodu kraju. Reszta trafi do Kijowa – powiedział ks. Janusz Steć, dyrektor Caritas Archidiecezji Gdańskiej.
Samochody z darami odprawił metropolita gdański Tadeusz Wojda. Zaznaczył, że kluczową rolę w przygotowaniu tak dużego transportu humanitarnego odegrali wolontariusze. – Każdego dnia w tym magazynie pomagają kolejne osoby. Ich praca jest nieoceniona. Sortują, a następnie pakują wszystkie produkty w osobne kartony, by ich późniejsza dystrybucja była łatwiejsza. Jestem im bardzo wdzięczny za wkład, który wnoszą w pomoc Ukrainie – podkreślił.
Magazyn Centrum Kryzysowego Caritas, zlokalizowany przy ul. Ku Ujściu 58 w Gdańsku, działa od poniedziałku do soboty w godz. 8-16. Wszyscy, którzy chcą pomóc, mogą zgłosić się pod wskazany adres.
Słysząc Caritas, myślimy o Wigilijnym Dziele Pomocy Dzieciom, wielkanocnej zbiórce żywności, wakacyjnych koloniach czy wyprawce szkolnej dla najuboższych dzieci. Ale Caritas to nie tylko akcje prowadzone kilka razy do roku. To codzienne okazywanie Bożego miłosierdzia najbardziej potrzebującym. Każdego dnia Caritas Archidiecezji Wrocławskiej ma pod opieką ponad 1000 osób
Diecezjalna Caritas to tak naprawdę dzieło całego Kościoła wrocławskiego, nas wszystkich – mówi ks. Dariusz Amrogowicz, dyrektor Caritas Archidiecezji Wrocławskiej. – Pod naszą bezpośrednią opieką każdego dnia znajduje się ponad 1000 osób. To są dzieci, którym pomagamy w domu dziecka w Kątach Wrocławskich, dla których prowadzimy szkołę podstawową w Kotowicach, świetlice środowiskowe, gdzie mogą zjeść ciepły posiłek i spokojnie odrobić lekcje, dla których organizujemy programy stypendialne „Skrzydła” czy wyjazdy wakacyjne. Jednak widzimy, że coraz większą uwagę musimy koncentrować na osobach starszych. Rozwijamy programy profilaktyczne, Wyjazdową Aktywizację Seniorów, dla ciężej chorych prowadzimy zakład opiekuńczo-pielęgnacyjny i Domy Opieki – wylicza ks. Amrogowicz.
W debacie o edukacji padają słowa: „innowacja”, „nowoczesność”, „cyfrowa przyszłość”. A tymczasem najważniejsza rzecz dzieje się tuż pod naszymi nosami: dzieci przestają być w szkole obecne. Dosłownie i w przenośni. W świecie pełnym ekranów szkoła jest jednym z ostatnich miejsc, które może (i musi) dać im ukojenie od cyfrowego zgiełku. Dlatego zakaz telefonów nie jest zamachem na wolność, lecz oddechem dla ich młodych, przeciążonych głów.
Pracowałem w dwóch szkołach o diametralnie różnych zasadach: w jednej dzieci mogły używać telefonów na przerwach, w drugiej – nie. Różnica była uderzająca. W szkole, gdzie telefony były dozwolone, uczniowie wchodzili na lekcję jak w półśnie. Jeszcze kończyli misję w grze, scrollowali w telefonie, odpisywali na wiadomości. Oczy przyklejone do ekranu, a w tle – dzwonki powiadomień. Było normalne, że w trakcie zajęć ktoś odbierał telefon od rodzica: „Ale to mama, proszę pana”.
13 grudnia we współczesnej historii Polski zapisał się już podwójnie. Tego dnia wspominamy początek stanu wojennego, który był krwawym zdławieniem „karnawału Solidarności”.
Warto przy tej okazji pamiętać, że na początku ten ruch rozwijał się tak bardzo energicznie dzięki realnej solidarności, tej przez małe „s” między ludźmi, wielkiej nadziei i entuzjazmie wynikającym z oczekiwanej zmiany. Byliśmy my i oni, i ci „oni” zaczęli realnie obawiać się, że sytuacja wymknie im się spod kontroli. Stąd te dwa kluczowe ruchu, czyli zdławienie oporu oraz selekcja opozycji na tę „radykalną” (niebezpieczną dla komunistów, ich losu, władzy i bogactwa) i tę „konstruktywną”. Dokładnie ten podział opisują historycy, ale do dziś może zobaczyć to każdy z nas. Politycy odwołujący się do nurtu antykomunistycznego i „Solidarności” można łatwo podzielić na tych, co się z „wrogiem” dogadali albo z nim współpracowali i na tych, co nie zdradzili pragnienia wolności i mają go w sobie do dziś, gdy wyzwania są inne, acz sprowadzają się do tych samych pytań o suwerenność państwa i wolność obywateli. Jedni chcieli gen. Wojciecha Jaruzelskiego, Czesława Kiszczaka i innych odpowiedzialnych za stan wojenny skazać, a drudzy ich bronili, zapraszali na salony, a później z honorami pochowali.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
