Oto najmłodszy proboszcz w diecezji toruńskiej – ks. Łukasz Skarżyński, rocznik 1983. Jako 33-latek został proboszczem toruńskiej parafii św. Andrzeja. Czyżby przykład błyskotliwej kościelnej, pożal się Boże, „kariery”? Nie – raczej Boży „wariat”, który w dzisiejszych trudnych czasach dał się swojemu biskupowi „wsadzić na minę” w postaci parafii, która dopiero co powstała na nowym osiedlu mieszkaniowym. Wokół piachy, daleko do sklepów, za to blisko do położonego na peryferiach miasta cmentarza komunalnego. Średnia wieku parafian niska – mnóstwo młodych małżeństw z małymi dziećmi i pewnie z dużymi kredytami. Żeby w takich warunkach budować kościół, trzeba być albo człowiekiem nieroztropnym, albo... No właśnie.
Najpierw duszpasterz, potem budowniczy
Ma dar skupiania współpracowników wokół swoich pomysłów. Działa dwutorowo. Buduje kościół z cegieł (do tej pory z pomocą parafian i sponsorów postawił dom parafialny z tymczasową kaplicą, salkami i mieszkaniami dla księży), ale przede wszystkim Kościół jako wspólnotę ludzi, w której każdy, niezależnie od wieku, stanu, stopnia „zażyłości” z Kościołem, ma szansę znaleźć swoje miejsce. Wspólnoty formacyjne, punkt przedszkolny „Lolek”, zajęcia sportowe dla chłopców i mężczyzn, basen, nordic walking, schola parafialna, angielski i informatyka dla seniorów, gry planszowe dla dzieci i dorosłych, robotyka, ministranci, poradnia psychologiczno-prawna – m.in. dzięki tym zajęciom przy parafii można rozwijać swoje pasje i zainteresowania oraz nawiązywać relacje. A przecież to tylko dodatek do tego, co najważniejsze: do sprawowania Eucharystii, do udzielania sakramentów, do prowadzenia ludzi do Boga, do codziennej adoracji Najświętszego Sakramentu. Budowa budową, ale od razu widać, co (a raczej: Kto...) w tej parafii jest priorytetem...
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Człowiek i kapłan
– Księdza Łukasza poznałam w brodnickim liceum, gdzie był moim katechetą – opowiada Ewa Melerska. – Kilkanaście lat temu młodzież nie lekceważyła tak ostentacyjnie religii, jednak moi koledzy i koleżanki poddawali księdza różnym „próbom”, chcąc sprowokować do emocjonalnych reakcji. Bezskutecznie. Czasem udawał, że nie słyszy zaczepek, kiedy indziej odpowiadał tak, że stawiał „do pionu”, ale bez obrażania. Ujął nas tym, że nie osądzał człowieka, choć grzech zawsze nazywał grzechem. Jeśli upominał, to z wyczuciem, smakiem i inteligencją. Dawał się poznać nie tylko jako kapłan, ale też jako człowiek: miłośnik sportu, zwłaszcza żużla.
Reklama
***
Ewangelizacja w górach, w kajaku i przy ognisku
Ksiądz Sławomir Witkowski – 13 lat starszy od ks. Łukasza. W przeszłości ojciec duchowny w toruńskim seminarium duchownym, dziś proboszcz w Mszanie – niewielkiej parafii k. Brodnicy, przed laty bardzo poranionej przez poprzednika.
Znamy się od dziecka – jeszcze z ministranckiej służby w naszej rodzinnej parafii w Kowalewie Pomorskim. To wtedy zapewne zapatrzył się na duszpasterski styl śp. ks. Stefana Rogowskiego, który potrafił zgromadzić przy ołtarzu ponad setkę chłopaków. Z jednej strony wymagał dyscypliny i pobożności, z drugiej – grał z nami piłkę, rzucał się śnieżkami, zabierał do kina, organizował wakacyjne obozy pod namiotami. To zamiłowanie do niekonwencjonalnych działań duszpasterskich pozostało w ks. Sławku do dziś. W jego parafii prężnie działają Skauci Króla – wspólnota nastawiona na przekazywanie dzieciom wiary metodami harcerskimi. Proboszcz, zapalony turysta, co rusz organizuje wyprawy w góry, rajdy rowerowe i spływy kajakowe. Są one szkołą zaradności, radzenia sobie w każdych okolicznościach, oraz – ks. Sławek nie byłby sobą, gdyby z tego nie skorzystał – okazją do ewangelizowania.
Zbawienie parafian ponad wszystko
– To kapłan, dla którego parafia, a ściślej mówiąc: dobro duchowe czy mówiąc wprost: zbawienie wieczne parafian jest sprawą nadrzędną – mówi Wojciech Polakiewicz, którzy wraz z żoną Asią bierze udział w kajakowych i górskich eskapadach oraz jest zaangażowany w powstanie tamtejszego kręgu Domowego Kościoła.
Reklama
Ksiądz Sławek nie poddał się biernie pandemicznym restrykcjom. Zadbał o zwiększenie liczby Mszy św. sprawowanych w parafii w czasie, gdy obowiązywał limit pięciu wiernych w kościele, dostawił ławki na zewnątrz świątyni, nagrywał i umieszczał w sieci katechezy, nie „odpuścił” kolędy, ale wydłużył ją o kilka miesięcy. W swoich staraniach duszpasterskich jest konsekwentny i wytrwały, wręcz uparty. Jest typem kapłana, który walczy o dusze swoich parafian.
– Gdy w 2020 r. okazało się, że z powodu pandemii COVId-19 nie będzie procesji Bożego Ciała, proboszcz objechał bryczką lub obszedł pieszo wszystkie wsie w parafii i każdy dom z osobna pobłogosławił Najświętszym Sakramentem – opowiada parafianin Sławomir Stóżyński. – Nigdy tego nie zapomnę – dodaje.
***
Obaj kapłani z pewnością nie będą zachwyceni tym artykułem. Po pierwsze – ze skromności. Po drugie – powiedzą, że z łatwością mogliby wskazać godniejszych od siebie. Po trzecie – dodadzą, że jeszcze „nie ukończyli biegu”, więc takie laurki są przedwczesne. Po czwarte – to już dodaję od siebie – mogą ich dotknąć komentarze z „loży szyderców” – od współbraci w kapłaństwie (oby nielicznych), którzy nie lubią sobie „wyrywać rękawów”.
I jeszcze jedno. Kilka miesięcy temu ks. Łukasz w imieniu parafii przekazał dotychczasową drewnianą kaplicę na potrzeby armii ukraińskiej, z przeznaczeniem na szpital polowy. Z kolei ks. Sławomir z pomocą parafian wybudował kaplicę filialną dla mieszkańców wsi Małki. Obu kapłanów łączy jeszcze jedna rzecz: nie lekceważą kwestii finansowych, ale zdecydowanie przedkładają ponad nie kwestie duchowe. U nich w kancelarii naprawdę nie ma cennika za „usługi”.
