Reklama

Rodzina

Kryzys to nie koniec

Co robić, gdy w małżeństwie źle się dzieje? Trudno oczekiwać, że istnieje jedno proste rozwiązanie, które sprawdzi się w każdej sytuacji. Z pewnością jednak warto mieć świadomość, że kryzys, nawet bardzo poważny, nie musi oznaczać końca.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ważne, żeby sobie uświadomić, że kryzysy w małżeństwie są czymś normalnym i prędzej czy później jakiś się pojawi. Przyczyn może być bardzo wiele, są to m.in. różnice w poglądach, zmieniające się potrzeby, problemy finansowe, narodziny dziecka, dłuższa rozłąka, trudności w życiu zawodowym, różnego rodzaju rozczarowania albo nadmierne wtrącanie się osób trzecich (teściów, najbliższa przyjaciółka itd.). Powody mogą być zupełnie błahe albo bardzo poważne. Sam kryzys jednak, jeśli będzie dobrze przeżyty, dobrze przepracowany, może stać się szansą na wzmocnienie związku, a nie przyczyną jego rozpadu.

Nie dziwią nas kłótnie między rodzeństwem, chociaż są to dzieci wychowywane w jednym domu, według tych samych zasad. Dlaczego więc zdumiewają nas kłótnie między małżonkami? Przecież są to dwie osoby, które pochodzą z różnych rodzin, o różnych doświadczeniach i historii – jak więc można się spodziewać, że będą się zgadzać w każdej sytuacji? To prawda, że kłótnie to nic przyjemnego, jednak niejeden specjalista podkreśla, iż jeśli ktoś się kłóci, to znaczy, że jeszcze mu zależy...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Porozmawiajmy

Co robić, gdy w małżeństwie pojawia się kryzys? Jako pierwsze rozwiązanie zwykle nasuwa się rozmowa. I rzeczywiście, omówienie pewnych spraw, opowiedzenie o swoich emocjach, wysłuchanie drugiej strony to świetny punkt wyjścia do podjęcia kolejnych kroków ku uzdrowieniu sytuacji. Stąd właśnie dialog jest podstawą formacji chrześcijańskich wspólnot małżeńskich. Dlaczego zatem – skoro to takie oczywiste rozwiązanie – tak często nie udaje się zasiąść do wspólnej rozmowy? Albo ta rozmowa niby jest, ale tak naprawdę jakby jej nie było? Prawda jest taka, że właściwej komunikacji musimy się nauczyć. Jak i gdzie? Jest całkiem sporo warsztatów, rekolekcji czy poradników, które mogą nam w tym pomóc.

Zawsze też warto najpierw zrobić sobie rachunek sumienia – może myślimy o rozmowie dopiero wtedy, kiedy zaczyna być źle, a na co dzień mijamy się bez słowa, bo „o czym tu gadać”. I kolejna sprawa: jeśli naszym rozmowom zwykle towarzyszą nerwowa atmosfera, pretensje, pośpiech itp., nie spodziewajmy się, że druga osoba chętnie podejmie dialog.

Reklama

Gdy sami nie dajemy rady

Bywa, że konflikt między małżonkami jest już na takim etapie, iż nie obejdzie się bez współpracy ze specjalistą. Do kogo się wtedy udać i gdzie szukać pomocy? Osoba „pierwszego kontaktu” może być bliżej, niż nam się wydaje. W wielu parafiach czy dekanatach działają poradnie rodzinne. Co prawda kojarzone są one zwykle z przygotowaniami do ślubu kościelnego i nauką naturalnych metod planowania rodziny, jednak pracujące tam osoby coraz częściej specjalizują się np. w mediacji albo pracy z małżeństwami w kryzysie. A nawet jeśli same nie są w stanie pomóc, dysponują bazą danych i mogą podpowiedzieć, gdzie najpierw się skierować. W większych ośrodkach takie poradnie są często rozbudowane i dyżurują w nich specjaliści z różnych dziedzin.

Nawet w pojedynkę

Oferta terapii małżeńskich jest bogata. Co jednak zrobić, kiedy jedno z małżonków nie chce z tego skorzystać? No cóż... Ma do tego prawo. Trzeba zdać sobie sprawę, że w naszej kulturze szukanie pomocy u terapeuty czy psychologa wciąż jeszcze przez wiele osób traktowane jest jako oznaka słabości. Nie każdy też jest gotowy przyznać – zarówno sam przed sobą, jak i przed obcym człowiekiem – że jego związek się sypie i on sam jest za to przynajmniej częściowo odpowiedzialny.

Czy zatem – jeśli nasz współmałżonek odmawia skorzystania z fachowej pomocy – sytuacja jest już przegrana? Niekoniecznie. Warto wtedy udać się do specjalisty w pojedynkę i samemu rozpocząć terapię. Z jednej strony może to pomóc np. w przeanalizowaniu własnego postępowania i odkryciu, co sami możemy zrobić w kierunku uzdrowienia relacji. A z drugiej – to bardzo czytelny znak, że nam zależy, że chcemy walczyć o naszą miłość. Jest szansa, że współmałżonek, zachęcony naszym przykładem, również zdecyduje się na terapię.

Reklama

I jeszcze jedno – czy gdy chce się ratować sakramentalne małżeństwo, to powinno się szukać pomocy u specjalistów, którzy wyznają chrześcijańskie wartości? Wszystko zależy od tego, czego szukamy i czego potrzebujemy, i tak naprawdę wybór należy wyłącznie do nas. To, któremu specjaliście jesteśmy w stanie zaufać, jest sprawą indywidualną. Jeśli jednak zależy nam na tym, by terapię wesprzeć od strony duchowej, wtedy warto poszukać kogoś, kto będzie nas rozumiał również pod tym kątem. Inną opcją jest skorzystanie osobno z pomocy psychologa bądź terapeuty, a osobno współpraca z kierownikiem duchowym. Dla ludzi wierzących ważna jest świadomość, że nie są w tej walce sami, ale mają wsparcie ze strony samego Boga, przed którym przecież ślubowali sobie miłość, wierność i uczciwość małżeńską.

Po ludzku się już nie da?

Czasem wydaje się, że już nic nie może ocalić rozpadającego się małżeństwa. W takich sytuacjach szczególnie cierpią osoby, którym zależy na dochowaniu wierności, mimo że zostały zdradzone czy opuszczone. Wsparcia mogą szukać m.in. we Wspólnocie Trudnych Małżeństw SYCHAR.

Wspólnota pomaga i towarzyszy w przezwyciężaniu kryzysów na różnych etapach, zarówno kiedy małżonkowie wciąż jeszcze mieszkają pod jednym dachem, jak i wtedy, gdy są już w separacji, a nawet po rozwodzie. SYCHAR wspiera też osoby, które nie chcą się zgodzić na rozwód, co jest szczególnie ważne w dzisiejszych czasach, gdy społeczne przyzwolenie na rozwód jest coraz powszechniejsze i nawet najbliżsi często namawiają, by zgodzić się na ten krok choćby „dla świętego spokoju”.

Na stronie sychar.org można znaleźć listę ognisk wspólnoty w poszczególnych diecezjach, również za granicą. Są tam również informacje o spotkaniach, rekolekcjach i warsztatach, a także świadectwa osób, które znajdują się w różnej sytuacji życiowej, ale walczą o swoje małżeństwo.

2023-01-03 13:52

Ocena: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Biskupi Europy: opowiadamy się za nierozerwalnością małżeństwa

[ TEMATY ]

małżeństwo

Nicola since 1972 / Foter.com / CC BY

Spotkanie z papieżem Franciszkiem było najważniejszym punktem drugiego dnia obrad zgromadzenia plenarnego Rady Konferencji Biskupich Europy (CCEE). Odbywa się ono w Rzymie w dniach 2-4 października pod hasłem „Rodzina i przyszłość Europy”. Przewodniczący episkopatów naszego kontynentu zdecydowanie opowiedzieli się za nierozerwalnością małżeństwa.

Przewodniczący CCEE kard. Péter Erdő mówił na temat instytucjonalnego wymiaru życia społecznego w dziejach jako „miejsca teologicznego”, zaś o kryzysie instytucji i wyzwaniach stojących przed rodziną w Europie - amerykański prawnik żydowskiego pochodzenia, prof. Joseph Weiler, który od 2013 r. kieruje Europejskim Instytutem Uniwersyteckim w Fiesole koło Florencji, zwanym też Uniwersytetem Unii Europejskiej. Z kolei Ludmiła i Stanisław Grygielowie zaprezentowali św. Jana Pawła II jako „papieża rodziny”. Natomiast abp Stanislav Zvolenský z Bratysławy omówił wyzwania duszpasterskie i możliwości zmian w prawie kanonicznym dotyczące małżeństwa.

CZYTAJ DALEJ

Kościół czci patronkę Europy - św. Katarzynę ze Sieny

[ TEMATY ]

św. Katarzyna

pl.wikipedia.org

Kościół katolicki wspomina dziś św. Katarzynę ze Sieny (1347-80), mistyczkę i stygmatyczkę, doktora Kościoła i patronkę Europy. Choć była niepiśmienna, utrzymywała kontakty z najwybitniejszymi ludźmi swojej epoki. Przyczyniła się znacząco do odnowy moralnej XIV-wiecznej Europy i odbudowania autorytetu Kościoła.

Katarzyna Benincasa urodziła się w 1347 r. w Sienie jako najmłodsze, 24. dziecko w pobożnej, średnio zamożnej rodzinie farbiarza. Była ulubienicą rodziny, a równocześnie od najmłodszych lat prowadziła bardzo świątobliwe życie, pełne umartwień i wyrzeczeń. Gdy miała 12 lat doszło do ostrego konfliktu między Katarzyną a jej matką. Matka chciała ją dobrze wydać za mąż, podczas gdy Katarzyna marzyła o życiu zakonnym. Obcięła nawet włosy i próbowała założyć pustelnię we własnym domu. W efekcie popadła w niełaskę rodziny i odtąd była traktowana jak służąca. Do zakonu nie udało jej się wstąpić, ale mając 16 lat została tercjarką dominikańską przyjmując regułę tzw. Zakonu Pokutniczego. Wkrótce zasłynęła tam ze szczególnych umartwień, a zarazem radosnego usługiwania najuboższym i chorym. Wcześnie też zaczęła doznawać objawień i ekstaz, co zresztą, co zresztą sprawiło, że otoczenie patrzyło na nią podejrzliwie.
W 1367 r. w czasie nocnej modlitwy doznała mistycznych zaślubin z Chrystusem, a na jej palcu w niewyjaśniony sposób pojawiła się obrączka. Od tego czasu święta stała się wysłanniczką Chrystusa, w którego imieniu przemawiała i korespondowała z najwybitniejszymi osobistościami ówczesnej Europy, łącznie z najwyższymi przedstawicielami Kościoła - papieżami i biskupami.
W samej Sienie skupiła wokół siebie elitę miasta, dla wielu osób stała się mistrzynią życia duchowego. Spowodowało to jednak szereg podejrzeń i oskarżeń, oskarżono ją nawet o czary i konszachty z diabłem. Na podstawie tych oskarżeń w 1374 r. wytoczono jej proces. Po starannym zbadaniu sprawy sąd inkwizycyjny uwolnił Katarzynę od wszelkich podejrzeń.
Św. Katarzyna odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Bożej Opatrzności i do Męki Chrystusa. 1 kwietnia 1375 r. otrzymała stygmaty - na jej ciele pojawiły się rany w tych miejscach, gdzie miał je ukrzyżowany Jezus.
Jednym z najboleśniejszych doświadczeń dla Katarzyny była awiniońska niewola papieży, dlatego też usilnie zabiegała o ich ostateczny powrót do Rzymu. W tej sprawie osobiście udała się do Awinionu. W znacznym stopniu to właśnie dzięki jej staraniom Następca św. Piotra powrócił do Stolicy Apostolskiej.
Kanonizacji wielkiej mistyczki dokonał w 1461 r. Pius II. Od 1866 r. jest drugą, obok św. Franciszka z Asyżu, patronką Włoch, a 4 października 1970 r. Paweł VI ogłosił ją, jako drugą kobietę (po św. Teresie z Avili) doktorem Kościoła. W dniu rozpoczęcia Synodu Biskupów Europy 1 października 1999 r. Jan Paweł II ogłosił ją wraz ze św. Brygidą Szwedzką i św. Edytą Stein współpatronkami Europy. Do tego czasu patronami byli tylko święci mężczyźni: św. Benedykt oraz święci Cyryl i Metody.
Papież Benedykt XVI 24 listopada 2010 r. poświęcił jej specjalną katechezę w ramach cyklu o wielkich kobietach w Kościele średniowiecznym. Podkreślił w niej m.in. iż św. Katarzyna ze Sieny, „w miarę jak rozpowszechniała się sława jej świętości, stała się główną postacią intensywnej działalności poradnictwa duchowego w odniesieniu do każdej kategorii osób: arystokracji i polityków, artystów i prostych ludzi, osób konsekrowanych, duchownych, łącznie z papieżem Grzegorzem IX, który w owym czasie rezydował w Awinionie i którego Katarzyna namawiała energicznie i skutecznie by powrócił do Rzymu”. „Dużo podróżowała – mówił papież - aby zachęcać do wewnętrznej reformy Kościoła i by krzewić pokój między państwami”, dlatego Jan Paweł II ogłosił ją współpatronką Europy.

CZYTAJ DALEJ

Francja: siedmiu biskupów pielgrzymuje w intencji powołań

2024-04-29 17:49

[ TEMATY ]

episkopat

Francja

Episkopat Flickr

Biskupi siedmiu francuskich diecezji należących do metropolii Reims rozpoczęli dziś pięciodniową pieszą pielgrzymkę w intencji powołań. Każdy z nich przemierzy terytorium własnej diecezji. W sobotę wszyscy spotkają się w Reims na metropolitalnym dniu powołań.

Biskupi wyszli z różnych miejsc. Abp Éric de Moulins-Beaufort, który jest metropolitą Reims a zarazem przewodniczącym Episkopatu Francji, rozpoczął pielgrzymowanie na granicy z Belgią. Po drodze zatrzyma się u klarysek i karmelitanek, a także w sanktuarium maryjnym w Neuvizy. Liczy, że na trasie pielgrzymki dołączą do niego wierni z poszczególnych parafii. W ten sposób pielgrzymka będzie też okazją dla biskupów, aby spotkać się z mieszkańcami ich diecezji - tłumaczy Bénédicte Cousin, rzecznik archidiecezji Reims. Jednakże głównym celem tej bezprecedensowej inicjatywy jest uwrażliwienie wszystkich wiernych na modlitwę o nowych kapłanów.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję