Reklama

Felietony

Wybory w Stanach Zjednoczonych i… Polska

Donald Trump nie jest człowiekiem, który mógłby uosabiać konserwatywne ideały, jego wygrana jednak będzie dla Polski okazją do oddechu.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Reklama

Geopolitycznie zrośliśmy się mocno ze Stanami Zjednoczonymi, a więc wynik listopadowych wyborów za oceanem stanie się sprawą niezwykle istotną dla wydarzeń politycznych nad Wisłą. Przypomnę, że po wygranej Joe Bidena odbył się cały szereg konsultacji na linii Waszyngton – Berlin, ich wynikiem było zielone światło dla niemieckich służb specjalnych, fundacji i całego nieformalnego lobby finansowo-medialnego w Polsce. Niemieckie kręgi wywiadowcze i polityczne już otwarcie mogły dążyć do zmiany władzy nad Wisłą. Czyniły to z typowym dla Niemiec „wdziękiem” – topornie, chamsko, ale skutecznie. 15 października udało się sklecić w Polsce koalicję, która odebrała władzę Prawu i Sprawiedliwości i wyniosła do władzy skompromitowanego – jak się wydawało – Donalda Tuska. Jednocześnie do Warszawy został skierowany ambasador Mark Brzezinski, który poczyna tu sobie jak polityczny namiestnik, mieszając się do wielu rozstrzygnięć i wydając polecenia polskim politykom. W ciągu 10 miesięcy tego roku Tuskowi udało się zahamować wszystkie prorozwojowe inwestycje; sprawił, że polska gospodarka jeszcze bardziej stała się komplementarna, podrzędna i podległa wobec interesów gospodarki niemieckiej. Niemcy pozwalają sobie teraz na nieformalne i bezprawne lokowanie w Polsce intruzów, którzy zostali w Niemczech ocenieni jako nieprzydatni dla tamtejszego społeczeństwa. Codziennie osuwamy się w państwowy niebyt i tracimy suwerenność. Donald Tusk zupełnie już się nie kryje z tym, jakie są prawdziwe cele jego rządu i darowanej mu przez Niemcy władzy.

Jeżeli zatem wybory 5 listopada w Stanach Zjednoczonych wygra Kamala Harris, wolna ręka Niemiec do podporządkowywania sobie Polski zostanie jeszcze bardziej wzmocniona. Nasilą się także globalne tendencje do intensyfikowania eksperymentu multikulti i wynarodawiania państw takich jak Polska. Obłędne projekty światowej lewicy oraz walka z Kościołem katolickim przybiorą na sile. Już stajemy się społeczeństwem w stanie zamętu, coraz więcej obcych pojawia się na naszych ulicach. Po zwycięstwie komunizującej Harris ta sytuacja przybierze monstrualne rozmiary. Po kolejnych 4 latach nie poznamy Polski, będą w niej już zagnieżdżone enklawy ukraińskie i muzułmańskie, a przestępczość na ulicach wzrośnie o kilkaset procent. Nie są to żadne nawiedzone przypuszczenia – jest to chłodna analiza sytuacji, z którą mamy już do czynienia. Nasili się napływ intruzów z obcych Polsce i katolicyzmowi kultur, media o niczym nie będą nas rzetelnie informowały, a jedynie staną się jeszcze bardziej agresywnymi tubami propagandy. Zostanie w Polsce zlikwidowana złotówka, a zastąpi ją niemieckie euro. Powstanie także armia europejska, której koncepcję od dawna zapowiada już Ursula von der Leyen. Nie będziemy mieli zatem już ani własnej waluty, ani własnego banku narodowego, ani też wojska. Nie będziemy mieli żadnych atrybutów istnienia polskiego państwa poza zewnętrznym, nic już nieznaczącym sztafażem.

Donald Trump nie jest człowiekiem, który mógłby uosabiać konserwatywne ideały, jego wygrana jednak będzie dla Polski okazją do oddechu. Przewiduje, że znów złapie w kaganiec niemieckie ambicje imperialne. Trump pozwoli także na pozostanie polskiej samowystarczalności gospodarczej w niewielkim choć stopniu, w której jednak zachowamy własną produkcję żywności, kilka banków i kilka większych firm narodowych (teraz są one pozbawiane szans istnienia). Oczywiście, prezydentura Trumpa wiąże się także z jego zapowiedziami szybkiego zakończenia wojny na Ukrainie. Tu, niestety, nie spodziewam się dla Polski wielkich szans. Zaleje nas fala przestępców wracających z frontu, którzy będą u nas tworzyć gangi i zaprowadzać bandyckie porządki. Obawiam się także tego, że taki rozejm wzmocni Putina i doprowadzi do wywierania przez Rosję coraz mocniejszego nacisku na kraje ościenne, w tym Polskę. Nie wiemy, jak Trump zachowa się w sytuacji eskalowania żądań Moskwy wobec Warszawy. Jedno jest pewne – potencjalna wygrana Trumpa w USA wieszczy szybki koniec rządów Donalda Tuska nad Wisłą. Kto go zastąpi? Czy Amerykanom uda się zmontować nowy obóz polityczny w Polsce? A właśnie od tego zależy przyszłość naszego narodu i państwa, które z takim trudem i wbrew zewnętrznej agenturze usiłujemy budować. Zwycięstwo Trumpa w USA byłoby dla Polski korzystniejsze niż koszmar rządów zadeklarowanej marksistki Kamali Harris. Tylko czy w dzisiejszym świecie możliwe są jeszcze uczciwe wybory?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2024-10-22 13:24

Ocena: 0 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Wielka rocznica z oddali

Dziś nie mamy wątpliwości, że dzień 16 października 1978 r. stał się zwrotny w naszym życiu, w życiu narodu, Europy i świata. Wszystko wskazuje na to, że informację podaną w radiu i telewizji najlepiej zrozumieli wówczas tylko ci, którzy nie mieli wiele wspólnego z ośrodkami władzy – prości ludzie. W polskich domach zapanował entuzjazm. Udzielił się on także p. Andrzejowi Kozerze, od 1962 r. prezenterowi telewizyjnemu, który autentycznie wzruszony poinformował Polaków w TVP o tym doniosłym wydarzeniu. Świadectwem ogromnego zainteresowania, jakim od początku swego pontyfikatu cieszył się papież Jan Paweł II, były słowa zawarte w pierwszym po powrocie do kraju prymasa Polski komunikacie KEP: „Wyniesienie polskiego kardynała na Stolicę Piotrową jest przedmiotem szlachetnej dumy każdego Polaka. Nic więc dziwnego, że całe społeczeństwo polskie żywo interesuje się działalnością Ojca Świętego. Z niecierpliwością oczekuje pełnych tekstów jego przemówień i obszernych informacji o jego poczynaniach”. Biskupi bezskutecznie apelowali do władz m.in. o większy nakład prasy katolickiej, skoro państwowe media skąpiły informacji o codziennej pracy Papieża. Intuicyjne zrozumienie dla rzeczy wielkich, które się działy wokół nas, Polaków, nie dotknęło jednak wszystkich. Nie tylko dlatego, że nie wszyscy rozumieją teraźniejszość. „Tej chwili nigdy nie zapomnę. Dziś, 16 października 1978 r., znajdowałem się wieczorem w autokarze jadącym z Warszawy do Olsztyna, wypełnionym uczestnikami polskiej delegacji na obrady II Forum Polska-RFN, które miały się tam nazajutrz rozpocząć. W skład delegacji wchodzili posłowie, dziennikarze, pracownicy naukowi, działacze gospodarczy; byli to w ogromnej większości członkowie partii, wśród nich kilku wyższych funkcjonariuszy jej aparatu i członków KC – wspominał Janusz Zabłocki, także poseł na Sejm PRL z ramienia Znak-u. – Wiadomość ta poraziła wszystkich niby grom z jasnego nieba. W autokarze, wypełnionym dotąd ożywionym gwarem rozmów, zapadła nagle przejmująca cisza. Nie trzeba było wiele wyobraźni, by odgadnąć, o czym teraz myśli każdy z jego pasażerów. Dawało się odczuć, że – poza krańcowym zaskoczeniem – przeżywają wszyscy wewnętrzne rozdarcie. Z jednej strony wybór Polaka na papieża był wydarzeniem, jakiego nie znała dotąd historia, było to nieoczekiwane i niezwykłe wyniesienie pozycji naszego kraju na arenie międzynarodowej, na co żadne serce polskie nie mogło nie reagować radosnym drgnieniem narodowej dumy. Z drugiej wszakże strony oznaczało to osadzenie na szczycie Kościoła człowieka, który w partii zyskał sobie opinię partnera trudnego, krytycznego wobec systemu, a nawet sympatyzującego z opozycją; do tego zbyt dobrze – tak teoretycznie, jak i praktycznymi doświadczeniami swej pracy duszpasterskiej – obeznanego z komunizmem. Wzmacniało to niesłychanie pozycję Kościoła polskiego, a zatem zapowiadało kierownictwu partii nowe powikłania i groziło nowymi trudnościami, których i tak było wiele. W zupełnym prawie milczeniu, jakie po komunikacie radiowym zawisło w autokarze, czuło się niemal fizycznie, jak w każdym z moich towarzyszy podróży te dwie sprzeczne reakcje – narodowa i partyjna – ścierają się z sobą i ważą”. Ks. prał. Bogusław Bijak, który wówczas mieszkał w domu parafialnym kościoła pw. św. Aleksandra w Warszawie przy ul. Książęcej, czyli naprzeciwko KC, opowiadał mi, jak to w gmachu partii przez całą noc paliło się światło. Komuniści się naradzali, debatowali. Kazimierz Kąkol pozostawił w swoich pamiętnikach notatkę z tej niezwykłej nocy: „Absolutnie zdegustowani naradzają się towarzysze: Kania, Kowalczyk, Olszowski, Werblan, Łukaszewicz. Konsternacja widoczna. Olszowski wylewa na jasne spodnie filiżankę czarnej kawy. Westchnienia. Ciężkie. Czyrek ładuje się z tezą – wypracowaną przez nas w drodze z SDP do KC – «zastanówmy się... ostatecznie lepszy Wojtyła jako papież tam niż prymas tu». Teza jest chwytliwa. Trafia do przekonania. Ulga”. Im bliżej serca komunizmu, tym było mniej zrozumienia dla rzeczy wielkich, dla Polaków, Europy i świata.
CZYTAJ DALEJ

„Katarzyna Adwent zaczyna” - wspomnienie św. Katarzyny Aleksandryjskiej

[ TEMATY ]

św. Katarzyna Aleksandryjska

Wikipedia

25 listopada Kościół wspomina w liturgii świętą Katarzynę Aleksandryjską, dziewicę i męczennicę. Katarzyna żyła w IV wieku w Egipcie. Według przekazów, była córką króla Aleksandrii. Wyróżniała się nieprzeciętną inteligencją, ale i nadmierną dumą. Przypadek zrządził, że po śmierci rodziców na swojej drodze spotkała pustelnika, od którego usłyszała o Jezusie. To spotkanie pozostawiło trwały ślad w jej życiu, bowiem postanowiła zostać chrześcijanką.

O jej życiu wiemy głównie z przekazów i legend. Jedna z nich mówi, że podczas święta ofiarnego dla jednego z rzymskich bóstw swoją elokwencją wprawiła w zakłopotanie cesarza Maksencjusza. Zdenerwowany cesarz kazał wezwać na dwór 50 filozofów i mistrzów retoryki, aby ci dyskutowali z młodą chrześcijanką na temat religii bóstw rzymskich i chrześcijaństwa. Legenda mówi, że Katarzyna z takim mistrzostwem i w tak przekonywujący sposób zaprzeczała argumentom mędrców, że w efekcie wszyscy przeszli na chrześcijaństwo.
CZYTAJ DALEJ

Dni Św. Jana Pawła II na Uniwersytetach Papieskich w Rzymie

2024-11-26 10:31

[ TEMATY ]

Rzym

uniwersytety papieskie

Dni Św. Jana Pawła II

Karol Porwich/Niedziela

W dniach 26-29 listopada 2024 r. odbędą się pierwsze w historii Dni Św. Jana Pawła II na Uniwersytetach Papieskich w Rzymie. Wydarzenie pod oficjalną nazwą Le Giornate di San Giovanni Paolo II presso le Università Pontificie di Roma jest inspirowane Dniami Jana Pawła II w Krakowie, gdzie z inicjatywy Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, od prawie dwudziestu lat, corocznie organizowane są konferencje naukowe poświęcone nauczaniu papieża Polaka.

W 2023 roku Watykańska Fundacja Jana Pawła II i Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie podpisały list intencyjny z Kościołem i Hospicjum św. Stanisława BM w Rzymie - inicjatorem organizacji podobnego wydarzenia w Wiecznym Mieście. Wydarzenie organizowane wspólnie przez te trzy instytucje, pod patronatem watykańskiej Dykasterii ds. Kultury i Edukacji, obejmuje serię debat i konferencji, które odbędą się na trzech Papieskich Uniwersytetach w Rzymie: Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu (Angelicum), Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża, a także w Kościele i Hospicjum św. Stanisława BM w Rzymie.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję