Tron twój, Syjonie, przygotuj w ozdobie, Bo Chrystus idzie, Pan i Król ku tobie. Przyjmij Go wdzięcznie, przyjmij Matkę Jego, Ona jest bramą raju niebieskiego. I ona nosi tego Króla chwały Nowej światłości, którego świat cały. Niepokalaną Panną pozostała, Syna Bożego na ten świat wydała. On przed jutrzenką z Ojca jest zrodzony, Matki-Dziewicy piersiami karmiony. A gdy w kościele Panu Go stawiono, wyrzekł Symeon, wziąwszy Go w swe łono: Oto Syn Boży, Pan śmierci, żywota, Zbawiciel świata i do niebios wrota.

Antyfona Adorna thalamum tuum, której autorem jest bp Kosmas z Majumy (†749), była śpiewana na początku liturgii mszalnej Ofiarowania Pańskiego. Wskazuje ona zarówno na starożytność i długą tradycję tego święta, jak i na niezwykłe bogactwo zawartych w nim treści, co oddają różne jego nazwy. Przez wieki, w zależności od potrzeb czasu, wrażliwości duchowej wiernych, podkreślały one szczególne aspekty tego wydarzenia.