Kilka lat temu zapadła decyzja, by poszerzyć grono filmów nominowanych do statuetki Oscara za najlepszy film roku z pięciu do dziesięciu. Tłumaczono to potrzebą sprawiedliwego docenienia wysiłków wielu twórców i wytwórni filmowych. Bo choć zwycięzca zawsze jest jeden, nominacja sama w sobie od dekad stanowi powód do dumy i marketingowy wytrych do promowania filmu w późniejszym obiegu sprzedażowym (płyty, plakaty, gadżety). Efekt wydaje się jednak odwrotny do zamierzonego: zbyt wiele propozycji miałkich i nijakich trafia na czerwony dywan tylko dlatego, że spełniają takie czy inne kryteria „inkluzywności”. Nie żartuję – aby być branym pod uwagę do statuetek oscarowych, trzeba spełniać szereg wymogów dotyczących zaangażowania, m.in. odpowiedniej liczby osób różnych kolorów skóry i orientacji seksualnych. Co to ma wspólnego z jakością filmu? A co wspólnego mają parytety z kompetencjami w ogóle? Tak się rozpoczyna osobna – choć nie całkiem osobna – debata.