Emigracja powojenna Polaków była zjawiskiem niezwykłym. Tworzyło ją mniej więcej pół mln byłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych, Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych wraz z rodzinami, a także tysiące byłych robotników przymusowych i zwykłych uchodźców wojennych. Tę falę wychodźstwa, nazwaną Drugą Wielką Emigracją, połączyły – jak pisze autor – niezgoda na dyktat jałtański i wynikającą z niego utratę przez Polskę suwerenności oraz chęć życia w wolnym świecie. Jej przedstawiciele stawiali na pierwszym miejscu misję niepodległościową oraz odtworzenie instytucji państwa na obczyźnie, uzupełnionych przez sieć organizacji, które w pierwszych kilkunastu latach w pełni zasługiwały na miano narodu na wygnaniu.