Żadnego śladu słońca, tylko silnie spiętrzone, ciężkie chmury płynące nisko, gnane silnym wiatrem. Niebo i gniewne morze są tego samego szarosrebrnego koloru. Rozhukane fale rozbijają się o wysokie skaliste wybrzeże wulkanicznej wyspy. W powietrzu unosi się silny zapach soli morskiej, a ciszę przerywa tylko pisk czajek. Na Komandorach pada przez 260 dni w roku. Po krótkiej przerwie znowu dookoła ścieli się wilgotna mgła i do wieczora nieustannie siąpić już będzie kapuśniaczek. Nie bez racji archipelag ten określany jest mianem kolebki wiatrów i ojczyzny sztormów.

Licząca 700 mieszkańców osada Nikolskoje, główne centrum archipelagu, wydaje się oazą relaksu. Korzystne wrażenie robią kolorowe, schludne zabudowania o architekturze z nieodległej Ameryki. Poza osiedlem dominuje pierwotny świat, niezmieniony w rezultacie działalności człowieka. Rozległe połacie pagórkowatego krajobrazu intensywnie zielonej tundry pokryte są grubym kobiercem mchów jaskrawych barw, porostów i karłowatych zarośli, które skłaniają do zadumy nad urokiem prostoty natury.