Reklama
Lisiniec - w połowie ubiegłego wieku podmiejska dzielnica Częstochowy - starał się o nową parafię jeszcze przed wojną. Starania zostały uwieńczone dopiero w 1944 r. „Był to ostatni
rok niemieckiej okupacji - czytamy w kronice parafialnej, którą rozpoczyna zdjęcie bp. Teodora Kubiny - twórcy lisinieckiej parafii, wykonane w ogrodzie ziemiańskiej rodziny Barylskich. -
W Częstochowie, jak i w całej tzw. Generalnej Guberni, nagromadziło się dużo księży, którzy byli albo wysiedleni z ziem Rzeczpospolitej Polskiej przyłączonych do tzw. „Rajchu”, albo też stamtąd
uciekli przed aresztowaniem i wywiezieniem do obozu koncentracyjnego. Pomagali oni chętnie miejscowym (księżom p. red.) w pracy duszpasterskiej. Dlatego nietrudno było J. E. Ks. Biskupowi przeznaczyć
jednego z księży na nową placówkę. Gdy więc delegacja lisiniecka znalazła się u bp. Kubiny, rządca diecezji chętnie przyjął jej prośbę”. W motywach utworzenia nowej parafii parafianie podawali m.in.
odległość do kościoła (ok. 7 km), co powodowało „nagminne nieuczęszczanie do kościoła nie tylko starców i dzieci, ale nawet osób w sile wieku i w ogóle poważne zaniedbanie się tutejszych mieszkańców
pod względem religii” - notuje kronikarz.
W lipcu 1944 r. bp Teodor Kubina zaproponował wikariuszowi parafii św. Barbary - Ks. Franciszkowi Gryglewiczowi zorganizowanie parafii na Lisińcu. Punktem centralnym nowej placówki duszpasterskiej
stała się sala w domu przy ul. Lubelskiej 11/13, w której dotąd mieściło się przedszkole. Pierwsza Msza św. przy prostym, tymczasowym ołtarzu odprawiona została 30 lipca 1944 r. Formalnie nowa placówka
duszpasterska zaistniała 1 sierpnia, gdyż taką datę nosi dekret o utworzeniu ekspozytury Lisiniec - Grabówka. W jej skład wchodziły: Lisiniec Nowy, Lisiniec Stary, Lisiniec Folwark, Liszka Górna,
Wielki Bór i Grabówka. Ks. Gryglewicz otrzymał pełne prawa proboszcza. Już w sierpniu zorganizowała się Rada Parafialna i chór. Do chóru poza „miejscowymi” parafianami należeli też młodzi
z rodzin osiadłych tu tymczasowo, usuniętych w czasie okupacji z Poznańskiego i Warszawy (po Powstaniu Warszawskim). Wspólnota zaczęła się integrować. Powstał Żywy Różaniec, organizowano kwesty po domach,
m.in. „na biednych warszawiaków”. Rozwój parafii wstrzymany został przez wkroczenie wojsk sowieckich 16 stycznia 1945 r. Lisiniec został w dużej mierze wysiedlony. Dla wojsk zabrano również
kaplicę. Ks. Gryglewicz rozpoczął starania o nową kaplicę. Po wielu trudach poniemiecki barak, przywieziony z cegielni „Anna”, stanął na placu oddanym do tego celu przez Siostry Honoratki.
W marcu odprawiona została pierwsza Msza św. W ołtarzu głównym zainstalowano obraz Matki Bożej Bolesnej. Z parafii wyjechali poznaniacy i warszawiacy, a zaczęli powracać wywiezieni na roboty do Niemiec.
Przybywali również osadzeni w łagrach i obozach koncentracyjnych. Kaplica wkrótce okazała się za mała, więc dobudowano do niej prezbiterium, a na dachu małą wieżyczkę. W roku następnym rozpoczęto budowę
plebanii. Tak przy organizowaniu kaplicy, jak i budowie plebanii włączali się parafianie, których nazwiska widnieją w kronice pod każdym dziełem materialnym i duchowym parafii. W 1947 r. bp Kubina
dekretem z 2 maja ustanawia formalną parafię pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła.
Parafia przez następne lata pięknie się rozwija. Mimo trudnych warunków: kaplica jest niewielka i nie mieści wszystkich wiernych, powstają stowarzyszenia i organizacje katolickie: Apostolstwo Modlitwy,
Caritas, Żywy Różaniec, stowarzyszenie murarzy, młodzieży żeńskiej i męskiej, chór, Krucjata Eucharystyczna Dzieci. Na plebanii młodzież wystawia przedstawienia. W 1951 r. odłączona zostaje od parafii
dzielnica Grabówka (w późniejszym czasie oddzielony zostanie również Wielki Bór i tereny obecnej parafii św. Jana Sarkandra). W tym też roku na Liszce powstaje cmentarz parafialny. W roku następnym kościółek
został wzbogacony o organy. Pierwszy koncert dali prof. Mąkosza, prof. Szuniewicz i organista Władysław Marchwiński. W związku z zakazem nauczania religii w szkole, dzieci i młodzież lisinieckia przychodzi
na katechezę do maleńkiej salki przykościelnej (później przystosowano na ten cel zabudowania gospodarcze parafii).
Po śmierci ks. Franciszka Gryglewicza (1957), proboszczem parafii zostaje ks. Antoni Perzyna, a po roku ks. Józef Barczyk (więzień obozów koncentracyjnych), który po spaleniu świątyni w 1959 r.
w ciągu kilku miesięcy, potajemnie, przy pomocy parafian (władze nie dały zezwolenia na remont świątyni) odbudowuje lisiniecki kościółek i, dzięki ofiarności wiernych, kupuje pod przyszły kościół dwie
działki na Lisińcu. Ideę budowy kościoła zrealizował dopiero kolejny proboszcz - ks. Stanisław Kądziołka, który objął parafię w 1974 r. Jakiekolwiek zmiany przy starym kościółku, jak i cmentarzu
parafialnym spotykały się z szykanami władz. Mimo gróźb, ks. Kądziołka przeprowadzał przebudowę świątyni, zabudowań gospodarczych i powiększenie cmentarza. W 1980 r. nastąpił w Polsce zryw solidarnościowy,
skutkował on również ociepleniem stosunków Państwo - Kościół. W roku następnym po wieloletnich staraniach parafia uzyskała zgodę na budowę świątyni. Rozwijająca się dzielnica bardzo potrzebowała
nowego kościoła. Stary, mieszczący 600 osób, od dawna nie spełniał wymogów duszpasterskich. Place, które posiadała parafia, były zbyt małe na budowę nowej świątyni, a lokalizacja sugerowana przez władze
wojewódzkie (ul. Legnicka) była niekorzystna dla celów duszpasterskich. Najkorzystniejszym miejscem były place przy ul. Wręczyckiej, których właścicielem było Zgromadzenie Sióstr Zmartwychwstanek. Po
nabyciu działek budowa ruszyła szybko. Przy jej organizowaniu pomagał księdzu proboszczowi wydatnie wikariusz ks. Zdzisław Gilski. W 1982 r. bp Franciszek Musiel poświęcił plac pod budowę świątyni
i w tym też roku ruszyła budowa. Po pięciu latach, w 1987 r. bp Stanisław Nowak konsekrował nową lisiniecką świątynię, na którą parafianie czekali kilkadziesiąt lat. W dwu następnych latach wybudowana
została plebania z salkami katechetycznymi i wyposażany był kościół.
W 1992 r. proboszczem parafii został ks. prał. Eugeniusz Wieczorek. Z każdym dniem piękniała świątynia i otoczenie kościoła. Marmurowe ołtarze i posadzka w prezbiterium, dębowe ławki (na 500
miejsc), zimowa kaplica w podziemiach, organy, instalacja grzewcza kościoła, obrazy Boleści Matki Bożej nad ołtarzem głównym, witraże z postaciami patronów kościoła, świętych i błogosławionych Polaków,
remont plebanii i zaplecza katechetycznego... Za plebanią wybudowane zostały kaplice Siedmiu Boleści Matki Bożej, a przed kościołem stanęła kaplica pw. Wniebowzięcia Matki Bożej służąca również jako kaplica
przedpogrzebowa. Powiększono obszar cmentarza parafialnego (prawie o połowę) i pięknie go zagospodarowano. Latem lisiniecka świątynia pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła, których figury stoją przed
kościołem, tonie w zieleni i kwiatach. W parafii pracują księża: Janusz Plaszczyk i Józef Borucki.
Ksiądz Proboszcz rozwija kult Matki Bożej Bolesnej, której obraz, zachowany ze starego kościółka, znów znalazł godne miejsce w ołtarzu głównym. Jednak nie tylko dzieła materialne pochłaniają proboszcza
lisinieckiej współnoty. W parafii działa wiele ruchów, bractw i stowarzyszeń katolickich: Franciszkański Zakon Świeckich, Żywy Różaniec, Akcja Katolicka, Ruch Światło-Życie - gałąź młodzieżowa i
rodzinna. W okresie ferii zimowych działa tu świetlica dla dzieci, w okresie letnim organizowane są biegi maryjne i zawody latawcowe, a dzieci wyjeżdżają do ośrodków kolonijnych, organizowane są także
spotkania opłatkowe dla wspólnot modlitewnych. Katechezę w dwóch położonych na terenie parafii szkołach prowadzi Ksiądz Wikariusz, Siostry Karmelitanki i Siostra Katarzynka. W parafii posługują Siostry
Jadwiżanki. To nie jedyne zgromadzenia zakonne położone na terenie parafii. Mają tu swoje domy zakonne Chrystusowcy, Marianiści, Siostry od Aniołów, Franciszkanki, Dominikanki, Ksawerianki, Katarzynki
i Michalitki. Dwa ostatnie zgromadzenia prowadzą na terenie parafii przedszkola.
Obraz Matki Bożej Bolesnej przedstawia postać Matki Bożej, która na kolanach trzyma cierniową koronę Chrystusa, w tę koronę zapatrzoną i zadumaną. Zdaje się, jakby Matka Bożą jest zadumana nie
tylko nad cierniową koroną swojego Syna, lecz że widzi Ona i tę koronę, która jest symbolem naszych cierpień i bólów, trosk, niepokojów i kłopotów, zmartwień i niepewności, a nawet grozy, że Ona duma
nad tym, jak nam pomóc w naszych tak istotnych potrzebach. Niech nasza Matka Bolesna w Lisinieckim Obrazie od wszystkich odbiera cześć jak najbardziej serdeczną i głęboką i niechaj w dalszym ciągu nami
czule się opiekuje.
(Z przemówienia ks. Franciszka Gryglewicza w 10. rocznicę parafii - 1954 r.)
Msze św. niedziele i święta - 7.00, 9.00, 10.30, 12.00,18.00
Dni powszednie - 7.00, 18.00
Odpust parafialny: Świętych Apostołów Piotra i Pawła - 29 czerwca
Z parafii pochodzą:
Ks. Kazimierz Najman
Ks. Tomasz Wrona
Ks. Włodzimierz Cyran
Ks. Jarosław Woch
Ks. Andrzej Rykała
Ks. Tomasz Dyjan
O. Ireneusz Wysokiński OP
O. Robert Makulski OFM
Pomóż w rozwoju naszego portalu