Truizmem jest stwierdzenie, że „papieska pielgrzymka była trudna”. Wszystkie te pielgrzymki są niełatwe, bo Papież nie jedzie na wypoczynek albo żeby posłuchać burz oklasków rozentuzjazmowanych rzesz wiernych. Oceniając jednak trudność 20. zagranicznej pielgrzymki Ojca Świętego w skali 1 do 10, należy wskazać na 10. Była ona ekstremalnie trudna. Po ludzku sądząc, „mission impossible”. Na stole leżały kartki z pytaniami: Jak zwalczyć bardzo silną pokusę zemsty? Gdzie znaleźć siły do przebaczenia? Jak ma się pojednać ofiara z katem? Czy pokój jest w ogóle możliwy? I wiele, wiele innych
Na skalę trudności wskazywało choćby hasło pielgrzymki. Ostrożne. Można nawet powiedzieć, że nieśmiałe: „Zróbmy pierwszy krok”. Ten pierwszy krok to niby niewiele, ale trzeba wielkiej odwagi, bohaterstwa, żeby go zrobić. Wielu Kolumbijczyków jeszcze się na to nie zdobyło. Łatwo to zrozumieć po ponad 50 latach bratobójczego, krwawego konfliktu, który pochłonął ponad 200 tys. ofiar, a miliony ludzi zmusił do ucieczki ze swoich domów. W sytuacji, gdy nie ma chyba rodziny, która nie opłakiwałaby w przeszłości straty najbliższych. Gdzie szukać siły, która pozwoliłaby uczynić krok ku pojednaniu? W czwartym zdaniu swego powitalnego przemówienia, po pierwszej nocy spędzonej na kolumbijskiej ziemi, Ojciec Święty wskazał tę siłę: „Pragnę dzielić się z moimi kolumbijskimi braćmi darem wiary (...) oraz nadzieją, która tętni w sercach wszystkich. Tylko w ten sposób, z wiarą i nadzieją, można pokonać wiele trudności, które pojawiają się na drodze, i zbudować kraj, który byłby ojczyzną i domem dla wszystkich Kolumbijczyków”.
