Sercem za serce

Anna Dąbrowska: - Jak to możliwe, że w tak trudnej sytuacji zdecydowała się Pani działać dla innych?

Krystyna Rucińska: - Ta myśl powstała właśnie w tym trudnym czasie. Ponieważ na początku choroby mojej córki sama doświadczałam bardzo wiele serca, najczęściej od ludzi zupełnie obcych, głównie Polonii, uznałam, że muszę się tym dobrem podzielić. Chciałam oddać je innym, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji. Uznałam, że najlepiej będzie można tego dokonać w ramach fundacji.

- Większość z nas kojarzy działanie fundacji ze zbieraniem pieniędzy, które później gdzieś, komuś, są przekazywane.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Z pewnością tak, mówiąc w dużym uproszczeniu. Dodam tylko, że pieniędzy nie przekazujemy „gdzieś i komuś”, tylko zupełnie konkretnym, młodym ludziom. Obecnie mamy pod swoją opieką szóstkę dzieci: Karolinę z nowotworem złośliwym kości, który ma już przerzuty do płuc i do przedramienia prawej ręki. Usunięto jej prawą dłoń - do łokcia włącznie. Lewą rękę ma zdrową. Jest też Sylwia z chłoniakiem, Monika z nowotwórem złośliwym węzłów chłonnych, Tomek z nowotworem wątroby i Patryk z nowotworem złośliwym kości. Kilka tygodni temu zawieźliśmy na przeszczep szpiku małą Klaudię - właśnie mija 30 doba od przeszczepu.

Reklama

- W jaki sposób pozyskuje Pani fundusze? Czy nie ma Pani oporów przed proszeniem o wsparcie? Przecież dziś tak wiele jest biedy, tak niewielu ma czym się dzielić?

- Nie mam wyjścia, muszę szukać pieniędzy, np. na rączkę biomechaniczną (specjalistyczną protezę dla dzieci) potrzeba ponad 20 tys. euro. Zdobywamy fundusze w różny sposób. Mamy wielu wolontariuszy, dlatego możemy dużo zrobić, np. organizujemy kwesty w niektórych supermarketach. Ludzie stoją tam po kilka godzin dziennie. Pakują towary, a w zamian klienci wrzucają datki do puszki. Mam szczęście przyjaźnić się z artystami Opery Bałtyckiej i dyrektorem Teatru Otwartego Dariuszem Wójcikiem. Artyści mają wielkie serca. Dzięki różnorodnemu repertuarowi i wielości przedstawień widzów nigdy nie brakuje. Bywają i takie imprezy, z których cały dochód przeznaczany jest na potrzeby Fundacji. Ostatni z takich koncertów odbył się 10 czerwca. Były na nim obecne wszystkie dzieci, którymi się opiekujemy. Na szczęście nie były wtedy w szpitalach. Dzieci osobiście dziękowały artystom. Bardzo pomocna w moich „fundacyjnych działaniach” jest moja praca. Jestem dyrektorką Agencji Teatralnej. Została ona założona z myślą o młodzieży. Prowadzimy działalność profilaktyczną, skierowaną do dzieci, młodzieży, rodziców oraz wszystkich instytucji, którym bliskie są sprawy opieki i wychowania młodego pokolenia. Podstawową formą naszej działalności jest teatr.

- Rozumiem, że przygotowują Państwo spektakle dotyczące problemów narkomanii, alkoholizmu...

Reklama

- Owszem. Nasze programy dotyczą właśnie tego typu zagrożeń. Współpracują z nami aktorzy scen trójmiejskich - Teatru Wybrzeże z Gdańska, Teatru Muzycznego z Gdyni. W programie mamy jednak nie tylko spektakle. Przedstawienia połączone są z prelekcjami specjalistów danej dziedziny: terapeutów, psychologów i policjantów. Po tego typu konferencjach prowadzone są ogólne dyskusje. Młodzież otrzymuje również materiały informacyjne nt. zjawiska, które było omawiane, i instytucji niosących pomoc.

- Wróćmy do działalności Fundacji. Czy ogranicza się ona tylko do działań w skali lokalnej?

Reklama

- Jak mówiłam, pod opieką mamy obecnie szóstkę dzieci, ale jesteśmy w stałym kontakcie z Domem Dziecka w Gdańsku. Jest to placówka, w której przebywają tylko dzieci chore. Są wśród nich dotknięte różnego typu upośledzeniami, cierpiące na choroby przewlekłe, nieuleczalne. Nasze działania zależą od możliwości finansowych. O ile pomagamy raczej lokalnie, to zbieramy pieniądze właściwie wszędzie. W całym kraju i poza jego granicami. W związku z chorobą mojej córki przynajmniej raz w roku jestem w USA. Monika jest leczona w Uniwersyteckim Szpitalu w San Diego przez Polaka, prof. Marka Dobke. Profesor leczy ją zupełnie bezpłatnie. Płacimy za sprzęt i leki. To nie są małe kwoty i bez pomocy nie byłoby nas na nie stać. W tym miejscu pragnę podziękować Polonii, przede wszystkim Kapłanom z Chicago: ks. Wojciechowi Kwietniowi, ks. Markowi Jurzykowi, ks. Michałowi Osuchowi, ks. Antoniemu Dziorkowi, ks. Markowi Grzeli, ks. Idziemu Stacherczakowi, ks. Jackowi Praskiemu, ks. Grzegorzowi Warmusowi, ks. Adamowi Galkowi, ks. Andrzejowi Godlewskiemu, ks. Edmundowi Jastrzębskiemu i ks. Kazimierzowi Garbaczowi, ks. Walterowi Juszczakowi, o. Wacławowi Lechowi, o. Robertowi Strojnie, o. Janowi (cysters z Domu Polonii na południu Chicago). Bez ich zaangażowania nigdy nie zdobyłybyśmy kwoty potrzebnej na leczenie. Oczywiście wyrazy wdzięczności kieruję też do wszystkim, których nawet imienia często nie znam. To właśnie oni dali nam nadzieję na życie, to właśnie tacy ludzie wspierają naszą Fundację. Nie tylko w USA. Pomagają nam też Niemcy, Szwedzi, Holendrzy. Nie tylko finansowo, również rzeczowo. Te kontakty zawdzięczam znajomym kapłanom. Wszędzie, gdzie jestem, wszędzie, gdzie występują moi przyjaciele artyści, mówimy o tym, co robimy, i nigdy nie spotkaliśmy się z obojętnością.

- To, co Pani mówi, jest niezwykle budujące. Jeżeli ciągle jest tak wielu wrażliwych ludzi, jest nadzieja, że świat stanie się lepszy. Proszę jeszcze powiedzieć, skąd czerpie Pani siły. Praca zawodowa, Fundacja, choroba dziecka...

- O siły się nie martwię, bo całe dzieło zawierzyłam Jezusowi Miłosiernemu i Matce Bożej. Codziennie odmawiam Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Dużo się modlę i wiem, że bez tego nie byłabym w stanie nic zrobić. To właśnie dzięki modlitwie spotykam na swojej drodze tak wielu życzliwych ludzi. Przecież nasza fundacja ma też sponsorów. Są to różne firmy działające najczęściej na Wybrzeżu.

- Na koniec zachęćmy wszystkich do współpracy z Fundacją. Może zaproszą artystów do swoich parafii, zechcą wspomóc datkiem?

- Bardzo nam będzie miło. Nasi artyści to profesjonaliści. Ich koncerty są zawsze dużym przeżyciem. Polonia będzie miała okazję przekonać się o tym osobiście. W lipcu przyszłego roku będziemy w Chicago ze specjalnym koncertem. To ma być nasze podziękowanie za wielkie serce Chicagowskiej Polonii. Ja lecę troszkę wcześniej. Już 14 października zabieram córkę na dalsze zabiegi. Leci z nami również chory kapłan z Krakowa. Dla niego również szukamy pomocy.

- Dodajmy jeszcze, że szczegółowych informacji na temat projektów Fundacji można zasięgnąć pod nr. tel./fax: (0-58) 345-15-25, tel. kom. 0-696-036-230. Oczywiście, część dochodu z każdego koncertu przeznaczona jest na Fundację. Dziękuję serdecznie za rozmowę i życzę Pani dalszej opieki Jezusa Miłosiernego.

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.