Tego się nie da zapomnieć. Pomimo upływających kolejnych lat ciągle bolą rany i sińce zadane przez Milicję Obywatelską, ciągle bolą płuca od gazów, ogłusza ryk pijanych ZOMO-wców i suchy odgłos strzałów. Ciągle słychać krzyki rannych i jęk umierających.

W tamtą grudniową, mroźną noc wyważano drzwi naszych domów, wywlekano nas na śnieg prosto z łóżek, bito i wykręcano ręce dzieciom. Maltretowano nas i więziono. Za Polskę. Za wolność. Za nadzieję, za "Solidarność", za wierność Bogu i Ojczyźnie, za z trudem odzyskany honor.

Krwawo rozprawiono się ze strajkującymi zakładami pracy. A potem zamknięto nas w więzieniach i obozach. Wyprowadzono przeciw nam czołgi, opancerzone transportery, armaty wodne. Postawiono przeciw nam setki zamaskowanych zbójów z pałami i tarczami w rękach. Odbierano nam dzieci i więziono je w sierocińcach. Mordowali nas skrytobójczo " nieznani sprawcy" Kiszczaka i Jaruzelskiego. Napadano na klasztory i kościoły, mordowano księży. Grożono, bito. Przeprowadzano represyjne rewizje w mieszkaniach, podczas których niszczono nasze skromne mienie, przesłuchiwano po kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt godzin... Głodzono nasze rodziny, kontrolowano rozmowy telefoniczne, cenzurowano listy. Każdy obywatel był wrogiem rządzącego WRON-u. Wszyscy byliśmy winni. Ale nie udało się na wszystkich zabić i zastraszyć.

Oto jesteśmy. Jak wtedy - "winni". To my - "Solidarność" . Za Boga, Honor i Ojczyznę gotowiśmy zginąć i dziś. Jak oni. Jak nasi bracia, którzy polegli w tamte straszne grudniowe dni przed dwudziestu laty.