Nasze dziecko od chwili poczęcia jest naszą radością. Ale pośród związanych z nim pytań pojawiło się nowe: czy mam z nim chodzić na niedzielną Mszę św.? Gdy mąż jest w domu, to się wymieniamy, ale jego praca ma taki charakter, że często musi wyjeżdżać, a dziadkowie dość daleko mieszkają i są schorowani, nie zawsze mogą przyjść z pomocą. Nasz ukochany synek ma półtora roczku i wytrzymuje w milczeniu maksymalnie do trzech minut. Dodam, że spowiednicy wypowiadali wręcz skrajne opinie.
Szczęśliwa, ale zakłopotana matka

Odpowiada ks. Zbigniew Kapłański:

Nie mam wątpliwości: na pewno chodzić. Oczywiście, gdy dziecko jest chore i nie można zorganizować sąsiedzkiej pomocy zaprzyjaźnionych matek, to trudno: trzeba poprzestać na wysłuchaniu Mszy św. transmitowanej przez radio czy telewizję. Ale na pewno dziecko musi się nauczyć traktować świątynię jako coś codziennego, zwyczajnego. Nie można na odległość, korespondencyjnie wskazać konkretnej metody, ale może się nawet tak zdarzyć, że trzeba będzie wyjść z kościoła, gdy zagrają organy, może dziecko w ramionach matki wytrzyma do Liturgii Słowa. Można wyjść, zrobić spacer wokół kościoła, nadal słuchając (głośniki często są umieszczone również na zewnątrz), potem znów spróbować wejść do środka… Mając na uwadze innych uczestników Mszy św., nie trzeba na siłę pozostawać w środku, ale dziecko chłonie atmosferę świątyni, nie wolno go tego pozbawiać.
Dodam tu coś, na co sam bym prawdopodobnie „nie wpadł”. Pewnego razu znajomy młody ojciec opowiedział mi o swoim odkryciu w tym temacie. Zauważył, że gdy wchodzi do kościoła ze swym dzieckiem w ramionach, to zauważa, że dziecko mocniej się przytula i staje się spokojniejsze. Powtórzyło się to potem drugi raz i trzeci… Zaczął to analizować, zapytał żonę i po kilku tygodniach mieli gotowy wniosek: oni sami w świątyni czują się dobrze, bezpiecznie, spokojnie i… to się udziela. Dziecko od chwili poczęcia jest w nieustannym towarzystwie serca matki i na pewno reaguje na jej spokój bądź zdenerwowanie. Na ojca dziecko dość szybko nauczy się podobnie reagować, a nie mamy wątpliwości, że jest ono bardzo czułym „odbiornikiem” takich rodzicielskich „fal”. A zatem bardzo wiele zależy od tego, czym wiara jest dla rodziców. Prawdopodobnie nie przeprowadzono na ten temat żadnych badań, ale kto wie, czy to nie jest najlepszy sposób na przekazanie istoty wiary…
Byłem świadkiem, jak zaprzyjaźnione małżeństwo wchodziło ze swym synkiem do parafialnego kościoła w czasie każdego codziennego spaceru od pierwszych tygodni życia. Wtedy koniecznie dziecko było w ramionach matki czy ojca, czasem wołało w pustym kościele, poznając efekt echa, czasem drzemało wtulone w serce któregoś z rodziców. A potem pięcioletni Piotruś tak bardzo pragnął przyjmować Komunię Świętą, że ksiądz proboszcz zgodził się na wcześniejsze jej udzielanie.
Kościół nie może być dla dziecka miejscem obcym, nieznanym.