Organizatorami wydarzenia są: Fundacja Order Jana III Sobieskiego oraz członkowie Międzynarodowego Komitetu Budowy Pomnika Króla Jana III Sobieskiego w Wiedniu na Kahlenbergu. Monument podróżuje po Polsce. Waży około 4 ton, ma 3 metry wysokości i prawie 8 metrów długości.

„Dzisiaj witamy pomnik Jana III Sobieskiego, który docelowo ma stanąć na Kahlenbergu. Fundacja, aż do 3 stycznia poprosiła, żeby pomnik był w Polsce, on będzie peregrynował, będzie jeszcze w Nowym Sączu i Poznaniu - opowiada Tomasz Jaskóła, prezes fundacji Order Jana III Sobieskiego, w rozmowie dla Radia Jasna Góra - A dlaczego Częstochowa, bo król był tu trzykrotnie na terenie klasztoru, i idąc na Wiedeń najpierw przybył tu z pielgrzymką, a potem szedł z odsieczą na Wiedeń. Pamiętajmy o swoich korzeniach, bo chyba zbyt wiele osób zapomina, że Janowi III Sobieskiemu zawdzięczamy naprawdę bardzo dużo”.

„Patrząc do tyłu, wzorujmy się na dobrych przykładach, jak kiedyś Jan III Sobieski zawierzył się Najświętszej Panience, jestem przekonany, że nadeszła teraz ta kolej, żebyśmy teraz my się zawierzyli i ciągnęli tą historię do przodu - mówi Grzegorz Kukla w rozmowie dla Radia Jasna Góra – Staraliśmy się zaprosić jak najwięcej ludzie, żeby wszyscy o tym wiedzieli”.

O godz. 12.15 miała miejsce zbiórka pod pomnikiem Jana III Sobieskiego przy ul. Klasztornej przed bramą Lubomirskich na Jasnej Górze i przemarsz do Kaplicy Cudownego Obrazu, gdzie o godz. 12.30 została odprawiona Msza św. w intencji Ojczyzny i króla Jana III Sobieskiego.

„Kochani spójrzmy teraz na pomnik władcy Jana III Sobieskiego, jako wyraz dziękczynienia za triumf oręża polskiego nad turkami, możemy go podziwiać tuż przy głównym wejściu do naszego jasnogórskiego klasztoru - mówił w homilii ks. Ryszard Umański – Pierwotnie pomnik miał stanąć w Wiedniu, na Kahlenbergu w 335. rocznicę odzyskania wiedeńskiej odsieczy, ale stał się pomnikiem niechcianym i zaczął peregrynacje po Polsce. Ma służyć przypomnieniu pamięci o Janie III Sobieskim, jednym z najsłynniejszych europejskich władców, który walczył dla ratowania wartości chrześcijańskich”.

„Powróćmy znowu do Roku Pańskiego 1683 do naszej Kaplicy Cudownego Obrazu, tu na Jasnej Górze, wszedł pewnym krokiem mężczyzna, tuż za nim szli biali zakonnicy, ojcowie paulini. Mężczyzna podszedł do ołtarza, popatrzył w górę na Ikonę, po czym wydobył zza pasa miecz. Jednym mocnym ruchem odłamał klingę od złotej rękojeści, po czym położył ją wraz z wysadzaną szlachetnymi kamieniami pochwą na ołtarzu i patrząc raz jeszcze na Ikonę Matki Bożej, powiedział: ‘Żelazo jeszcze mi się przyda’. Tym mężczyzną był słynny polski król Jan III Sobieski. A my szukamy na Jasnej Górze króla, który kochał i często odwiedzał tą bazylikę, to miejsce, śladów po wielkim wodzu. W bazylice jasnogórskiej spotykamy pierwsza pamiątkę - wieczną lampkę, która płonie przed ołtarzem głównym. Najwięcej darów można znaleźć w Bastionie św. Rocha, tu król zostawił swój znak wodzowski, fragment husarskiego skrzydła, materiały tureckie, odrzwia z namiotu tureckiego, buńczuk tatarski. Nie tylko sam król zostawiał na Jasnej Górze wota i dary, ale także jego pobożna żona Marysieńka, która też tu bywała. Pamiątką specjalną w Sali Rycerskiej jest portret rodzinny Sobieskich” – przypominał ks. Ryszard Umański.

Po Mszy św. odbyły się uroczystości pod pomnikiem Jana III Sobieskiego. Po Hymnie Polski głos zabrali przedstawiciele Komitetu Budowy Pomnika Jana III Sobieskiego oraz zaproszeni goście.

Pomnik króla Jana III Sobieskiego pozostanie na Jasnej Górze do 3 stycznia.

Na Jasną Górę król Jan III Sobieski ofiarował znaczną część zdobyczy wiedeńskiej jako wyraz dziękczynienia za tryumf oręża polskiego nad Turkami. Są tu m.in.: przedmiot przypominający fragment husarskiego skrzydła - znak, który wskazywał w tumulcie bitewnym, gdzie znajduje się wódz, to zabytek klasy zerowej, są tureckie kołczany, tuziny strzał, tarcza z wielkiej żółwiej skorupy. Do ciekawych eksponatów należą materiały tureckie. Sobieski podarował klasztorowi także tkane odrzwia z namiotu tureckiego dostojnika. Jest również buńczuk tatarski, w wojennej randze równy naszej chorągwi rycerskiej.