Obietnica narodzin Jezusa sprawia, że w czasie Adwentu gotowi jesteśmy zrywać się niemal o świcie, by pójść do kościoła na Roraty. Tym bardziej, że wiemy, iż nas nie zawiedzie. Przyjdzie do nas na pewno, znów się narodzi w betlejemskiej stajence. Im więcej trudów związanych z Adwentem, tym większa radość z przyjścia Zbawiciela.

Adwent a Wielki Post

Niegdyś Adwent nosił nazwę czterdziestnicy. Trwał, tak samo jak Wielki Post, przez czterdzieści dni, rozpoczynając się nazajutrz po dniu św. Marcina. Dziś obejmuje okres czterech niedziel przed Bożym Narodzeniem.
W Adwencie obowiązuje kolor fioletowy szat liturgicznych, tak jak w Wielkim Poście. - Fiolet to kolor poważny, kolor eschatologiczny i pokutny - mówi ks. prof. Józef Naumowicz z UKSW. Jednak od razu podkreśla, że Adwent różni się od Wielkiego Postu. - Adwentowe oczekiwanie jest radosne. Więcej jest w tym okresie zadumy, modlitwy i pracy nad sobą, zgłębiania Pisma Świętego, ale też coraz więcej nadziei i światła, które pełniej ma rozbłysnąć w noc 24 grudnia - zauważa ks. Naumowicz. Tego oczekiwania, jego zdaniem, nie można przeżyć bez spowiedzi i Komunii św., bez bardziej intensywnego życia wiary i pewnego wysiłku duchowego. - Kto ten duchowy wysiłek podejmie, ten z pewnością lepiej przeżyje spotkanie z Nowonarodzonym i bardziej radosne będą jego święta - podkreśla ks. Naumowicz. Zauważa, że w Adwencie rozważa się tajemnice radosne z życia Jezusa i w tym tkwi różnica w stosunku do Wielkiego Postu. Jednak w Adwencie, przynajmniej na jego początku, przewija się także motyw ostatecznego przyjścia Chrystusa i końca czasów czyli paruzji. Rozważamy moment, gdy na końcu czasów na firmamencie nieba przestaną już świecić słońce, księżyc i inne gwiazdy, gdy znikną także wszelkie jakieś pozorne czy fałszywe światła w naszym życiu, a w pełni zabłyśnie Słońce prawdziwe. Wtedy objawi w pełni swą moc i chwałę Ten, który teraz przychodzi w postaci bezbronnego i cichego Dzieciątka w żłóbku lub pozostaje ukryty pod postacią chleba i wina. - Ten obraz nas mobilizuje i utwierdza nadzieję, że na końcu zawsze zwycięży Pan - wyjaśnia ks. prof. Naumowicz. Rozważanie o końcu czasów uważa za integralną część Dobrej Nowiny o zbawieniu.

Zabawy huczne urządzać?

W Adwencie nie ma zwyczaju urządzania ślubów i chrzcin, choć Kościół tego nie zabrania. Nowa wersja przykazań kościelnych znosi zakaz hucznych zabaw, jednak tradycja jest silniejsza. - Szczerze mówiąc, Kościół nie ma nic przeciwko chrztom i ślubom w Adwencie. Nie należy się dziwić sile tradycji. Ale dobrze, że pozostało w tym okresie więcej skupienia i duchowej gotowości - tłumaczy o. Mirosław Pilśniak, dominikanin.
Ks. Zdzisław Gniazdowski, proboszcz parafii Bożego Ciała na Kamionku, potwierdza, że w Adwencie śluby i chrzciny bardzo rzadko się zdarzają. Co najwyżej mogą być mniej uroczyste śluby, jakie zawierają pary żyjące od dłuższego czasu w związkach niesakramentalnych. Jest to bowiem czas naprawy swego życia.
Adwent ma jednak swoje „fajerwerki”. Należą do nich nietypowo odprawiane Roraty. W Warszawie od wielu lat słynie z nich parafia św. Józefa na Kole, której proboszczem był ks. prał. Jan Sikorski. Teraz, gdy przeszedł na emeryturę, wyjechał na misje na Ukrainę. Pomysły przejął po nim ks. Zbigniew Godlewski, który zapewnia, że i w tym roku na Roraty i adwentowe rekolekcje na Koło zaproszeni są ciekawi goście. - Czasem to ludzie, dla których Kościół jest czymś na nowo odkrywanym. W tym roku będą bardzo interesujące, niebanalne osoby - mówi ks. Godlewski. Sam chętnie wspomina swoje wędrówki z mamą jako dziecko na Roraty do kościoła św. Klemensa przy ul. Karolkowej. - Każde Roraty były dla mnie wzruszające, szczególny był także sam wysiłek wczesnego wstawania rano. Śnieg skrzypiał pod butami, było ciemno, gdy chodziliśmy do kościoła o szóstej rano. I za każdym razem wzruszający był moment, kiedy zapalały się światełka w kościele, wkładaliśmy do żłóbka sianko i zbieraliśmy dobre uczynki.
O tym, co najbardziej zachwyca w Adwencie, mówią też inni księża.
Dla proboszcza katedry św. Floriana na Pradze ks. Adama Krukowskiego najbardziej bliski jest nasilający się w miarę odprawiania kolejnych Rorat moment oczekiwania.
Dla o. Pilśniaka przejmująco oddziałuje przejście ciemności w jasność. - To jest fantastyczne. W ten sposób człowiek zaczyna rozumieć, że nie tu na ziemi będziemy mieli spokój i bezpieczeństwo, tylko naprawdę czekamy na coś zupełnie nowego i lepszego - zapewnia.
Ks. Naumowiczowi zapisały się w pamięci antyfony „o!”, które pojawiają się w kapłańskim brewiarzu w ostatnich dniach Adwentu. - Tzw. wielkie antyfony, które zaczynają się od wykrzykników radości. Im bliżej Bożego Narodzenia, tym większa intensyfikacja radości. Są to bardzo znaczące modlitwy.
Z kolei na ks. Zdzisławie Gniazdowskim z parafii na Kamionku za każdym razem robi ogromne wrażenie moment, gdy się odwraca, wychodzi z ciemności i widzi jak w kościele rozbłyskują światła zapalonych świeczek.