Reklama

25. rocznica wprowadzenia stanu wojennego

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Bp Bronisław Dembowski
były rektor kościoła św. Marcina na Starym Mieście, zaangażowany w pomoc internowanym

Spodziewałem się już od jakiegoś czasu, że generał Jaruzelski czymś nas zaskoczy. Znając bazę ideologiczną PZPR, wiedziałem, że partia nigdy nie pozwoli na istnienie niezależnego związku zawodowego. Mógł być niezależny od imperializmu amerykańskiego, ale nie od władzy ludowej. Wybuch stanu wojennego jednak mnie zaskoczył. Zaraz po 6 rano wbiegł do mnie ks. Hoinka, który był tutaj wikariuszem, i powiedział, że wprowadzono stan wojenny.
Wieczorem 13 grudnia dotarła do nas informacja, że po interwencji bp. Dąbrowskiego władze zgodziły się na przekazanie paczek zatrzymanym. Wtedy ludzie zaczęli organizować paczki dla internowanych. Trafili na Piwną, gdzie siostry od razu zgodziły się na użyczenie swojego klasztoru na punkt organizowania pomocy dla zatrzymanych. A ja, razem z kilkoma księżmi, udałem się do biskupa Miziołka, żeby ustalić szczegóły związane z dostarczeniem transportu do więzień.
Kilka dni później spotkaliśmy się w Kurii także z grupą świeckich. I wtedy wszedł do nas ks. Bronisław Piasecki, kapelan Prymasa, i zakomunikował: od tej chwili nazywacie się Prymasowski Komitet Pomocy Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Od tej pory na Piwnej ruszył na dobre punkt zbierania darów.

(rm)

Ks. inf. Zdzisław Król
Ówczesny kanclerz warszawskiej Kurii

Reklama

13 grudnia rano miałem w kościele św. Anny odprawiać Mszę św. dla przedstawicieli warszawskich cechów. Wchodzę do zakrystii i dowiaduję się, że wprowadzono stan wojenny. Kazanie, które miałem wtedy wygłosić i którego nie powiedziałem, mam do dzisiaj.
W pierwszym okresie stanu wojennego nagromadziło się w Kurii wiele spraw, które trzeba było załatwić, a które były „nowe”. Na przykład: na Pomorzu zmarła zakonnica i siostry z jej zgromadzenia w Warszawie chciały jechać na pogrzeb. Tymczasem bez przepustki nie mogły, gdyż obowiązywał zakaz swobodnego poruszania się po kraju. Kiedy na ulicy aresztowano grupę ludzi, to ich bliscy nie szli na milicję, tylko przybiegali do Kurii i pytali, co robić? Takich spraw było wiele. Wciąż musiałem więc interweniować u władz.
Wiele sytuacji było wtedy bardzo groźnych. Pamiętam, kiedy młodzież w czasie ulicznych zamieszek wpadła do kościoła św. Anny, a milicja straszyła, że jeśli nie wyjdą ze świątyni, to zaatakują wewnątrz kościoła. A my z jednej strony - musieliśmy chronić kościół przed profanacją, z drugiej zaś - bronić młodzieży.
Wielką rolę w stanie wojennym odegrał kard. Józef Glemp, który nigdy nie był populistą, ale człowiekiem szukającym racji. Ta postawa powodowała, że władze PRL-u wiedziały, iż żadnymi naciskami niczego nie wskórają, że postawa Prymasa jest nieugięta.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

(rm)

Ks. dr Andrzej Gałka
historyk, rektor kościoła św. Marcina

Kościół od samego początku stanu wojennego robił to, co robić powinien. Najszybciej, jak było to możliwe, księża pojechali do więzień, a więc poszli tam, gdzie w danym momencie trzeba było pójść.
Nie ulega wątpliwości, zwłaszcza patrząc z perspektywy 25 lat, że do masowych starć z władzami PRL-u nie doszło właśnie dzięki Kościołowi i kard. Józefowi Glempowi.
Warto też zauważyć, że wzrost autorytetu Kościoła następował zawsze w chwilach kryzysu, w roku 1956, 1970, 1976, i później - w roku 1980. Zawsze w czasie wielkich kryzysów polityczno-społecznych ludzie wierzący i niewierzący zwracali się w kierunku Kościoła.
Tę sytuację, kiedy nawet niewierzący liczyli się z Kościołem, najlepiej obrazuje przykład kard. Wyszyńskiego. Kiedy Prymas osiągnął wiek emerytalny, to sam pierwszy sekretarz ateistycznej z założenia PZPR Edward Gierek wystosował pismo do Ojca Świętego z prośbą o pozostawienie Prymasa na stanowisku, ponieważ, jak argumentował, „Prymas Wyszyński jest bardzo potrzebny ojczyźnie”.

(rm)

Ks. dr Henryk Małecki
historyk Kościoła, proboszcz parafii Wszystkich Świętych

Wielką zasługą Księdza Prymasa jest to, że Kościół potrafił tonować ostre zakusy zmierzające do podjęcia działań, które mogłyby okazać się tragiczne w skutkach. W tamtych dniach Kościół w osobie Prymasa wykazał naprawdę ogromną mądrość. Tutaj bardzo wyraźnie widać asystencję Ducha Świętego.
W Kościele od razu znalazły pomoc rodziny internowanych. Prymasowski Komitet Pomocy wielu ludziom pomagał w zdobyciu podstawowych środków do życia. Kościół stanął wtedy otworem przed tymi, którzy chcieli zamanifestować niezgodę na stan wojenny, powstawały duszpasterstwa stanowe. W Kościele znaleźli również miejsce opozycjoniści, którzy nie byli z nim związani. Wielu z nich chroniło się na plebaniach, otrzymali wtedy bardzo konkretną pomoc.
Doskonale pamiętam wybuch stanu wojennego. Byłem wtedy z młodzieżą w Izabelinie pod Warszawą, kończyliśmy skupienia przygotowujące do Bożego Narodzenia. Nagle usłyszeliśmy jakieś niepokojące hałasy na zewnątrz. To był dźwięk jakby ciężkich pojazdów. Zaskoczeni wybiegliśmy przed kościół na ulice, która była wtedy pięknie udekorowana, ponieważ czekaliśmy na przyjazd biskupa. I zobaczyliśmy jadące w kierunku Warszawy czołgi, które majestatycznie wyłaniały się z puszczy Kampinoskiej. Uświadomiliśmy sobie grozę sytuacji.

(rm)

2006-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Do wersji od lat istniejącej w naszej przestrzeni internetowej niezbędnika katolika, która każdego miesiąca inspiruje do modlitwy miliony katolików, dołączamy wersję papierową. Każdego miesiąca będziemy przygotowywać niewielki i poręczny modlitewnik, który dotrze do Państwa rąk razem z naszym tygodnikiem w ostatnią niedzielę każdego miesiąca.

CZYTAJ DALEJ

Św. Monika – matka św. Augustyna

[ TEMATY ]

święta

Autorstwa Sailko - Praca własna, commons.wikimedia.org

Portret św. Moniki, pędzla Alexandre’a Cabanela (1845)

Portret św. Moniki, pędzla Alexandre’a Cabanela (1845)

"Święta kobieta” – można by dziś użyć potocznego określenia, przyglądając się Monice, jej troskom i niespotykanej wręcz cierpliwości, z jaką je przyjmowała.

Nie tylko to było niezwykłe, co musiała znosić jako żona i matka, ale przede wszystkim to, jaką postawą się wykazała i jak ta postawa odmieniła życie jej męża i syna. Monika. Urodzona ok. 332 r. w mieście Tagasta w północnej Afryce, pochodziła z rzymskiej chrześcijańskiej rodziny. Jednak największy wpływ na jej pobożność miała prawdopodobnie piastunka, stara służąca, która, zajmując się dziewczynką, dbała, by ta ćwiczyła się w pokorze, umiarze i spokoju. Gdy młoda kobieta wychodziła za mąż za rzymskiego patrycjusza, była bardzo religijna, znała Pismo Święte, filozofię, ale przede wszystkim wierzyła, że z Bożą pomocą będzie dobrą, cierpliwą żoną i matką. I była. Jednak jeszcze wtedy nie miała pojęcia, jak dużo ją to będzie kosztowało i jak wielkie owoce przyniesie jej życie. Przeczytaj także: Monika i Augustyn Najpierw mąż. Był poganinem, ponadto człowiekiem gniewnym i wybuchowym. Lubił zabawy i rozpustę. Monika potrafiła się z nim obchodzić niezwykle łagodnie. Swą dobrocią i cierpliwością, tym, że nigdy nie dopuszczała do kłótni, a także modlitwami i chrześcijańską postawą spowodowała nawrócenie i przyjęcie chrztu przez męża. Gdy owdowiała w wieku ok. 38 lat, miała świadomość, że mąż odszedł pojednany z Bogiem. Syn. Monika urodziła troje dzieci: dwóch synów – Nawigiusza i Augustyna oraz córkę (prawdopodobnie Perpetuę). Mimo ogromnego wysiłku włożonego w wychowanie dzieci jeden z synów – Augustyn zapatrzony w ojca i jego wcześniejsze poczynania, wiódł od lat młodzieńczych hulaszcze życie, oddalone od Boga. Kolejne 16 lat swojego wdowiego życia Monika poświęciła na ratowanie ukochanego syna. Śledząc ich losy, trudno pojąć, skąd brali siły na tę walkę, np. ona – by odmówić własnemu dziecku przyjęcia do domu po powrocie z Kartaginy (wiedziała, że związał się z wyznawcami manicheizmu), on – by nią pogardzać i przed nią uciekać. Była wszędzie tam, gdzie on. Modliła się i płakała. Nigdy nie przestała. Wreszcie doszło do spotkania Augustyna ze św. Ambrożym. Pod wpływem jego kazań Augustyn przyjął chrzest i odmienił swoje życie. Szczęśliwa matka zmarła wkrótce potem w Ostii w 387 r.
CZYTAJ DALEJ

Szukamy w Maryi miłości

2025-08-26 23:47

ks. Łukasz Romańczuk

W uroczystość Najświętszej Maryi Panny Matki Bożej Częstochowskiej swoje święto ma parafia na wrocławskim Zalesiu. Tego dnia na odpust przybywa pielgrzymka piesza z Wielkiej Wyspy. Eucharystii przewodniczył ks. Roman Maryński z Metropolitalnego Sądu Duchownego.

Tego dnia czytana jest Ewangelia mówiąca o weselu w Kanie Galilejskiej oraz początku działalności Jezusa. - Dziś musimy wrócić myślą do Kany Galilejskiej i do wydarzeń, kiedy to po raz pierwszy na tych ziemiach człowiek usłyszał słowa: “Ja Ciebie chrzczę: W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. - To wtedy zaczęła się ta niezwykła historia. Nie po to, aby się tym chlubić, ale żeby pomimo doświadczenia i przeszłości odnajdywać elementy, które są źródłem prawdziwej nadziei. Był to początek, a później powstało tyle miejsc naznaczonych obecnością Matki Bożej. Poprzez różne wydarzenia, wiele z nich nie zostało zapisanych, a te co zostały zapisane są po to abyśmy uwierzyli, jak pisze św. Jan Apostoł - mówił ks. Maryński.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję