Podczas Eucharystii modlili się m.in. kapłani dyżurujący regularnie przy Telefonie, gotowi służyć pomocą ludziom w kryzysie. Liturgię koncelebrował także paulin z Jasnogórskiego Telefonu Zaufania o. Tomasz Leśniewski. W Eucharystii uczestniczyli także świeccy wolontariusze związani od lat z niezwykłym dziełem. Wspominali oni w modlitwach swoich nieżyjących już kolegów i koleżanki, ale także anonimowe osoby, które wykręciły numer Telefonu z powodu różnych trudności natury moralnej, społecznej lub psychologicznej, starający się pokonać własne osamotnienie, uzależnienia, depresje, poczucie rozpaczy.

W homilii biskup zauważył, że zdanie „Nadzieja umiera ostatnia”, które jest także tytułem książki ocalonej z Holokaustu Haliny Birenbaum, opisującej jej przeżycia obozowe, mogłoby być mottem i dewizą działalności Katolickiego Telefonu Zaufania.

Podziel się cytatem

„To zdanie w takim kontekście nabiera nowych znaczeń i zastosowań. A więc ‘nadzieja umiera ostatnia’ – jako zachęta dla każdego, kto jest na skraju wytrzymałości, którego nadzieja zdaje się opuszczać, jako wezwanie, by uchwycił się nawet tych resztek nadziei. Bo jeżeli ona umrze, to już nie ma nic” – zwrócił uwagę i kontynuując rozważania na temat przenośnego znaczenia znanej sentencji, podkreślił, że może ono wyrażać także adres, pod który człowiek szukający pomocy powinien się udać.

„Taki adres wskazuje, że jest miejsce, gdzie można znaleźć wysłuchanie, wsparcie, pomoc, rozwiązanie w sytuacji, gdzie pod innymi adresami nie ma rozwiązań” – dodał. „To także motywacja i kierunek działania ludzi pracujących pod tym adresem. To oni, tak jak osoby działające w Telefonie Zaufania, mają być pierwsi w przekonaniu, że naprawdę nadzieja umiera ostatnia. Te osoby są pewne, że jest sens czekać, czuwać, tracić, poświęcać czas, bo jest nadzieja dla każdego, kto zadzwoni, opowie, zapyta, wypłacze się czy wyżali” – podkreślił i zaznaczył, że dzięki takiej postawie wielu ludzi pogrążonych w kryzysie wychodzi na prostą.

Biskup na koniec wezwał do dziękowania Bogu za dzieło najstarszego Katolickiego Telefonu Zaufania. „Chcemy dziękować za tych, którzy odeszli już, oraz za tych, którzy nadal trwają w tym czuwaniu, chcemy dziękować za wszystkie dobre słowa, które zostały wypowiedziane przez telefon, które podniosły na duchu; za dobre myśli, które Ducha Święty podpowiadał. Chcemy dziękować za wszystkich, którzy otrzymali pomoc w tym Telefonie” – dodał.

W modlitwie wiernych, odczytanej przez jedną z wolontariuszek, wspominano m.in. wszystkich rozmówców szukających wsparcia i pomocy w Katolickim Telefonie Zaufania. Inne osoby związane z Telefonem uczestniczyły w procesji z darami, wzięły też aktywnie udział w liturgii słowa.

Obecny na modlitwie ks. Walusiak podkreślił, że dyżurujący przy Telefonie Zaufania to „anonimowi Samarytanie”. Po Mszy św., podczas krojenia jubileuszowego tortu, kapłan przybliżył historię niezwykłego dzieła, zainicjowanego 30 lat temu.

W ciągu roku w Katolickim Telefonie Zaufania dyżurujący odbierają około 1200-1400 telefonów, dziennie dzwoni od 4 do 5 osób. Początkowo byli to głównie mieszkańcy diecezji bielsko-żywieckiej. Dziś z tej formy pomocy korzystają ludzie z całej Polski, ale także Polacy mieszkający za granicą.

Podziel się cytatem

Wolontariusze dyżurują przez pięć godzin dziennie – od 16.00 do 21.00. Pod numerem telefonu: 33 818 51 93.

Telefony Zaufania stanowią oparcie dla wszystkich tych, którzy dotknięci są trudnymi, osobistymi problemami i nie chcą lub nie mogą się nimi podzielić z rodziną, znajomymi czy z kimś, kto rozpoznałby ich tożsamość.