Reklama

Akcja Katolicka

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W roku 1993 Ojciec Święty Jan Paweł II podczas wizyty biskupów polskich ad limina, zwracając uwagę na nowy etap w historii Polski i Kościoła po upadku systemu komunistycznego, wyraził wolę reaktywowania w kraju struktur Akcji Katolickiej. Niezastąpionym środkiem formacji apostolskiej świeckich są organizacje, stowarzyszenia i ruchy katolickie. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje Akcja Katolicka, która kiedyś w Polsce żyła i przyniosła tyle wspaniałych owoców. „Trzeba więc, aby na nowo odżyła. Bez niej bowiem infrastruktura zrzeszeń katolickich w Polsce byłaby niepełna” - powiedział Ojciec Święty. Na spotkaniu z przedstawicielami włoskiej Akcji Katolickiej w 2002 r., Ojciec Święty powiedział: „«Duc in altum» (Wypłyń na głębię) Akcjo Katolicka, nie lękaj się! Należysz do Kościoła i jesteś w sercu Pana, który wciąż kieruje twoje kroki ku nigdy nieprzewyższonej nowości Ewangelii. Wiedzcie, że Papież Was wszystkich, należących do tego chwalebnego Stowarzyszenia wspiera na tej drodze modlitwą, a zachęcając gorąco do wytrwania w przyjętych zobowiązaniach, wszystkim Wam z serca błogosławi”. Od tamtego czasu minęło czternaście lat. Nie ma już pośród nas Jana Pawła II, a jak realizowane jest jego wezwanie i prośba? Przyjrzyjmy się Akcji Katolickiej Diecezji Świdnickiej, która została powołana dekretem Biskupa Świdnickiego 21 listopada 2004 r. Czytamy w nim m.in.,,… Powołana Akcja Katolicka może istnieć i działać w ścisłej łączności z Biskupem Diecezjalnym i kapłanami dla dobra całego Kościoła i w ten sposób służyć całej chrześcijańskiej wspólnocie i ożywiać duchem wszystkie dziedziny życia” (por. „Christifideles laici”, 31). Celem Akcji Katolickiej jest czynne włączenie się w działalność apostolską podejmowaną przez diecezję i poszczególne parafie, głoszenie i wprowadzanie w życie społecznej nauki Kościoła, podejmowanie razem z Biskupem Diecezjalnym i Duszpasterzami działań na rzecz diecezji, parafii, rodzin i innych wspólnot kościelnych oraz troska o rozwój kultury chrześcijańskiej w społeczeństwie. Akcja Katolicka Diecezji Świdnickiej gromadzi 184 członków spośród czternastu parafii z Bielawy, Dzierżoniowa, Jaworzyny Śląskiej, Lądka-Zdroju, Mieroszowa, Nowej Rudy, Pieszyc, Polanicy-Zdrój, Świebodzic, Świdnicy, Żarowa i Wałbrzycha. Asystentem Kościelnym jest ks. prał. Piotr Śliwka z Wałbrzycha. Zarząd Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej Diecezji Świdnickiej składa się z dziewięciu osób: Jerzy Fedoruk - prezes, Leszek Olszewski - wiceprezes, Roman Beczek - wiceprezes, Elżbieta Gigiel - sekretarz, Barbara Kozina - skarbnik, oraz czterech członków: Ryszard Stelmaszczyk, Anna Kalbarczyk, Grażyna Winiarska i Bożena Gąszowska. W sprawozdaniu z działalności za rok 2006 możemy przeczytać m.in.: w dniach 18 i 19 lutego odbyło się szkolenie liderów Akcji Katolickiej w Warszawie. W szkoleniu wzięły udział: p. Teresa Fereżyńska z Nowej Rudy i p. Barbara Kozina ze Świdnicy, 6 maja odbyła się zorganizowana przez Zarząd DIAK, Diecezjalna Pielgrzymka Akcji Katolickiej do Wambierzyc połączona z Dniem Skupienia członków i sympatyków AK DŚ udział w pielgrzymce wzięło 50 osób, 20 maja w związku z wizytą Ojca Świętego Benedykta XVI w Polsce Zarząd DIAK DŚ zorganizował wyjazd dla 40 przedstawicieli POAK DŚ na spotkanie z Papieżem w Warszawie, w dniach 16 i 17 czerwca na Jasnej Górze odbyły się uroczystości jubileuszowe z okazji 10. rocznicy reaktywowania Akcji Katolickiej w Polsce. W pierwszym dniu DIAK DŚ reprezentowały osoby: Barbara Kozina, Marianna Szymańska, Kazimiera Fert, Elżbieta Sitko, Jan Szeliga i Janina Sagańska. W drugim dniu w uroczystościach religijnych na Jasnej Górze w ramach ogólnopolskiej pielgrzymki AK, wzięło udział kilkadziesiąt osób reprezentujących POAK DŚ, od czerwca do października działania Zarządu DIAK skupione były na organizacji Regionalnej Konferencji nt. „Solidarni wobec bezrobocia i ubóstwa” Konferencja odbyła się 21 października 2006 r. w Zamku Książ w Wałbrzychu, udział w niej wzięło ok. 60 osób. W listopadzie, w II rocznicę erygowania Akcji Katolickiej Diecezji Świdnickiej przez Biskupa Świdnickiego, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata w katedrze świdnickiej, członkowie i sympatycy Akcji Katolickiej DŚ obchodzili swoje święto patronalne. W grudniu, członkowie i sympatycy Akcji Katolickiej DŚ uczestniczyli w Adwentowym Dniu Skupienia w Zagórzu Śląskim; udział wzięło 77 osób. W planach na rok 2007 znalazły się m.in. takie inicjatywy, jak: 6 maja 2007 - Diecezjalna Pielgrzymka Akcji Katolickiej do Wambierzyc. Dzień Skupienia. 9 lub 23 czerwca 2007 r. - udział w Ogólnopolskiej Pielgrzymce Akcji Katolickiej na Jasną Górę. W czerwcu rozpoczną się przygotowania do konferencji nt.: „Godności pracy ludzkiej” oraz w odpowiedzi na apel DIAK Diecezji Legnickiej do pielgrzymki osób niepełnosprawnych do Krzeszowa. 13 października 2007 r. ma się odbyć konferencja nt.: „Godności pracy ludzkiej”. Jak widać dwa lata działalności Akcji Katolickiej Diecezji Świdnickiej obfitują w konkretne działania i przedsięwzięcia. Cały czas Zarząd Stowarzyszenia zaprasza chętnych do udziału w pracach stowarzyszenia. Wydaję się, że taka forma zaangażowania świeckich katolików jest wciąż aktualna i potrzebna. Sługa Boży Jan Paweł II wzywał świeckich katolików oraz osoby duchowne do odważnego zaangażowania się. 19 lutego 2003 r. przemawiając do zebranych asystentów kościelnych Włoskiej Akcji Katolickiej, zgromadzonych na Krajowym Sympozjum poświęconym tematowi: „Uczynić nową Akcję Katolicką w parafii”, mówił:,,…W stowarzyszeniach diecezjalnych i parafialnych bądźcie ojcami i braćmi zdolnymi do dodawania odwagi, do wzbudzania pragnienia życia ewangelicznego, do wspierania dzieci, młodych, dorosłych, starszych oraz rodzin w trudnościach codziennego życia. Serdecznie pragnijcie kształtować chrześcijańskie osobowości silne i wolne, mądre i pokorne, które będą w stanie rozwijać kulturę życia, sprawiedliwości i dobra wspólnego… Na koniec, pragnę wykorzystać tę okazję, aby zaapelować do wszystkich kapłanów, by nie bali się przyjąć w parafii doświadczenia stowarzyszeniowego Akcji Katolickiej. Mogą w niej bowiem znaleźć nie tylko ważne i umotywowane wsparcie, ale również duchową bliskość i przyjaźń, łącznie z bogactwem, które jest wyrazem dzielenia się duchowymi darami przez każdego uczestnika wspólnoty kościelnej”. Niech te słowa przyświecają wszystkim, którzy się angażują w dzieło Akcji Katolickiej, a zwłaszcza tym, którzy zastanawiają się nad podjęciem takiej decyzji.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2007-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Święty Jan Chryzostom

[ TEMATY ]

święty

Jan z Antiochii, nazywany Chryzostomem, czyli „Złotoustym”, z racji swej wymowy, jest nadal żywy, również ze względu na swoje dzieła. Anonimowy kopista napisał, że jego dzieła „przemierzają cały świat jak świetliste błyskawice”. Pozwalają również nam, podobnie jak wierzącym jego czasów, których okresowo opuszczał z powodu skazania na wygnanie, żyć treścią jego ksiąg mimo jego nieobecności. On sam sugerował to z wygnania w jednym z listów (por. Do Olimpiady, List 8, 45).

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.
CZYTAJ DALEJ

Co Jezus i Maryja przekazali s. Łucji w Pontevedra? Mało znane objawienie

2025-09-13 08:01

[ TEMATY ]

pierwsze soboty miesiąca

objawienia fatimskie

Polski.fr

Figurka Dzieciątka Jezusa w miejscu objawienia z 15 lutego 1926 r

Figurka Dzieciątka Jezusa w miejscu objawienia z 15 lutego 1926 r

Choć w tym roku mija dokładnie 100 lat od objawienia Dzieciątka Jezus i Matki Bożej s. Łucji dos Santos, to jednak nie jest ono powszechnie znane. A była tam mowa o nabożeństwie, które jest szczególnym narzędziem do wyproszenia pokoju na świecie, tak bardzo potrzebnego zwłaszcza współcześnie. Przypominamy najważniejsze fakty z okazji 108. rocznicy piątego objawienia Maryi dzieciom fatimskim 13 września 1917 r.

Do objawienia w Pontevedra doszło 10 grudnia 1925 r. Wizjonerka fatimska Łucja dos Santos, wtedy już jedyna żyjąca z trojga dzieci, które widziały Maryję w 1917 r., była postulantką w Zgromadzeniu Sióstr Świętej Doroty (tzw. Doroteuszki). Klasztor znajdował się w hiszpańskiej miejscowości Pontevedra.
CZYTAJ DALEJ

Częstochowa: spotkanie osób odpowiedzialnych za Domowy Kościół

2025-09-13 15:53

[ TEMATY ]

Domowy Kościół

Eugeniusz Reszkowski

„Wyciszenie otwiera nas na subtelny głos Boga” - mówił w częstochowskim seminarium duchownym bp Krzysztof Włodarczyk. Od 12 do 14 września odbywa się tak spotkanie osób odpowiedzialnych za Domowy Kościół - gałąź rodzinną Ruchu Światło-Życie.

Podczas Mszy św. 14 września, biskup bydgoski, wskazał obecnym, że Jezus wskazuje na drogę, którą należy iść. Są nią trzy postawy: przychodzić do Niego, słuchać Go i wypełniać usłyszane słowo. To jest fundament życia duchowego, a co za tym idzie życia wiecznego.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję