Naukowcy z całej Polski wzięli udział w dwudniowej konferencji na Uniwersytecie Szczecińskim. "Sensus catholicus. Katolicy świeccy w Polsce Ludowej" to pierwsza konferencja ukazująca życie katolików w PRL-u tak szeroko.
Jeden z organizatorów konferencji dr Radosław Ptaszyński z Instytutu Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Szczecińskiego twierdzi, że drogi katolików w Polsce po 1946 roku były bardzo różne i chociaż ich korzenie w większości wywodzą się z II Rzeczpospolitej, to różnił ich stosunek do ówczesnej władzy. - W czasach PRL-u dyskusja o udziale katolików w życiu publicznym sprowadzała się do pytania, czy być twardą opozycją w stosunku do systemu, czy zmieniać go od wewnątrz - mówi Ptaszyński. - Nie było dylematu, czy Kościół ma być aktywny społecznie, a raczej czy z komunistami w ogóle należy rozmawiać i w jaki sposób.
Wielką rolę w Polsce Ludowej odegrało Duszpasterstwo Akademickie. Jak twierdzi Edmund Bilicki, który współtworzył Klub Inteligencji Katolickiej w Szczecinie, wśród przewodników duchowych byli m.in. jezuici o. Władysław Siwek, o. Hubert Czuma czy chrystusowiec o. Grzegorz Okroy, który przyciągał tłumy. - Ludzie stali jak śledzie w beczce jedni obok drugich, jak sardynki w puszce po to, żeby wysłuchać jego kolejnego wykładu i prawie wisieli na poręczach na klatce schodowej – wspomina Bilicki.
Okazją do dyskusji o roli katolików świeckich w Polsce Ludowej była 100. rocznica urodzin Jerzego Turowicza i 105. rocznica urodzin Stanisława Stommy, którzy byli zaangażowani w działalność katolicką w czasach komunistycznego systemu. Turowicz był m.in. redaktorem naczelnym "Tygodnika Powszechnego", a Stomma założycielem Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie.
W 500. rocznicę ekskomuniki Marcina Lutra ukazało się nowe tłumaczenie na język włoski wspólnej deklaracji o usprawiedliwieniu, podpisanej przez katolików i luteran w Augsburgu w 1999 r. Tekst stanowił decydujący krok w dialogu między katolikami a luteranami. Doprowadził do przezwyciężenia najpoważniejszej różnicy pomiędzy tymi dwoma Kościołami, a mianowicie kwestii usprawiedliwienia. W dokumencie pojawia się stwierdzenie, że nie jest ono dziełem naszych zasług, ale efektem Bożej łaski i wiary w zbawczą moc Chrystusa.
Najnowsze wydanie, uaktualnione i poprawione, przygotowała Papieska Rada ds. Popierania Jedności Chrześcijan i Światowa Federacja Luterańska. Celem publikacji jest propagowanie tego historycznego dokumentu ekumenicznego i jego dalszego odbioru. Tekst ukazał się w dniu, w którym katolicy i luteranie obchodzą 500. rocznicę ekskomuniki Marcina Lutra. Chodziło o podkreślenie zdecydowanego zamiaru kontynuowania wspólnej drogi od konfliktu do komunii. We wspólnej przedmowie do włoskiego wydania Deklaracji kard. Kurt Koch, przewodniczący Papieskiej Rady, i pastor Martin Junge, sekretarz generalny Federacji Luterańskiej, piszą: „nie możemy cofnąć historii podziałów, ale może ona stać się częścią naszej historii pojednania”.
W drugim i trzecim głosowaniu na konklawe w czwartek kardynałowie nie wybrali papieża. Z komina na dachu Kaplicy Sykstyńskiej uniósł się przed południem czarny dym.
W konklawe uczestniczy 133 kardynałów z całego świata, wśród nich czterech Polaków: kardynałowie Stanisław Ryłko, Kazimierz Nycz, Konrad Krajewski i Grzegorz Ryś.
Na ścianie Sądu Ostatecznego w Kaplicy Sykstyńskiej, po obu stronach ołtarza, znajdują się dwoje zamkniętych, niezbyt dużych drzwi. Te po lewej prowadzą do tak zwanego „Pokoju Łez”, do którego tuż po wyborze wchodzi nowo wybrany papież, aby przebrać się i na kilka minut oddać się modlitwie. Jak mówi ks. prałat Marco Agostini, ceremoniarz papieski, tam papież uświadamia sobie, kim się stał, kim od tego momentu będzie.
Po ogłoszeniu wyboru w Kaplicy Sykstyńskiej kardynał, który uzyskał wymaganą liczbę głosów udaje się do małego pomiedzczenia sąsiadującego z Kaplicą Sykstyńską. Ta ciasna przestrzeń ze sklepieniem, na którym zachowały się fragmenty fresków, kontrastuje z oszałamiającym pięknem samej Kaplicy. Po jednej stronie dwa ciągi schodów, na przeciwległej ścianie okno zasłonięte kotarą. Wyposażenie stanowi ciemne drewniane biurko i dwa krzesła, czerwona sofa i wieszak na ubrania. Wystrój jest skromny.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
