Założycielem Głogowa był Krzysztof Głowa z Nowosielec, herbu Jelita, sekretarz króla Zygmunta Augusta, właściciel Gumnisk, Kielanówki, Przybyszówki, Bzianki i Rudnej. Od założyciela miasto otrzymało swą pierwotną nazwę - Głowów. Dokument fundacyjny wydał Krzysztof Głowa 23 kwietnia 1570 r. w Przybyszówce. W tym dokumencie założyciel nadał miastu prawo magdeburskie. Wyznaczył również miejsce na kościół parafialny i plebanię. Akt fundacyjny zatwierdził król Stefan Batory we Lwowie 31 maja 1578 r.
Około 1600 r. miasto stało się własnością Mikołaja Spytka Ligęzy, posiadał on m.in. latyfundium rzeszowskie. Jego zasługą było prawne utworzenie parafii. Co prawda, funkcjonowała ona faktycznie już w 1581 r., jednak ufundował ją 9 marca 1606 r. M.S. Ligęza, a erygował w tym samym roku biskup krakowski kard. Bernard Maciejowski (29 lipca 1606). Oprócz miasta parafia obejmowała okoliczne wioski: Ogniwno (zanikła przed 1721), Styków, Wólkę i przejściowo Rogoźnicę. W 1721 r. parafia liczyła 916 osób zdolnych do przyjmowania sakramentów.
Pierwotny kościół parafialny pw. Trójcy Świętej i św. Jana Chrzciciela wzniesiono z drewna. Ściany budowli wraz z dachem pokryto gontem. Na dachu umieszczono wieżyczkę z sygnaturką. Świątynię wzniesiono na planie krzyża. Znajdowało się w niej 6 ołtarzy. Otaczał ją cmentarz, na którym zbudowano drewnianą dzwonnicę. Zawieszono na niej początkowo trzy duże dzwony. Kościół konsekrował 20 kwietnia 1630 r. biskup pomocniczy diecezji krakowskiej Tomasz Oborski.
Prawo patronatu należało do właścicieli miasta z zastrzeżeniem, że w przypadku popadnięcia przez kolatorów w herezję, prawo to przechodziło na biskupów krakowskich, bowiem do 1786 r. do tego biskupstwa należało miasto. Po śmierci fundatora parafii M.S. Ligęzy († 1637 r.) miasto stanowiło własność księcia Dominika Zasławskiego, a następnie Lubomirskich (od 1649 r.).
W XVIII stuleciu w mieście wzniesiono drewniany kościół filialny. Nosił on wezwanie Najświętszej Maryi Panny Śnieżnej i stanowił świątynię sanktuaryjną. Wybudował ją przed 1721 r. Kasper Makowski, miecznik chełmski. Około 1736 r. dokonano jej rozbudowy z fundacji Jana Kazimierza Lubomirskiego. W 1763 r. właścicielka miasta Urszula z Branickich Lubomirska przekazała kościół misjonarzom św. Wincentego ŕ Paulo (1763 r.). Wtedy też kapłani z tego zakonu objęli prowadzenie duszpasterstwa parafialnego (do 1782).
Według akt wizytacji generalnej z 1721 r. w tym kościele znajdował się łaskami słynący obraz Najświętszej Maryi Panny Śnieżnej. Cieszył się on dużym kultem, bowiem w XVIII stuleciu w wyniku prac komisji diecezjalnej został urzędowo uznany za cudowny (imago miraculosa). Na pewne przygaszenie kultu wpłynęło zburzenie świątyni sanktuaryjnej w 1766 r. i wzniesienie murowanego kościoła zakonnego pw. św. Wincentego wraz zabudowaniami klasztornymi księży misjonarzy.
W czasach staropolskich w parafii głogowskiej funkcjonowały instytucje kościelne: szpital ubogich, ufundowany przez M.S. Ligęzę w 1631 r., szkoła parafialna (wzmiankowana po raz pierwszy w 1595 r.) oraz bractwo różańcowe.
Po pierwszym rozbiorze Polski (1772 r.) Głogów znalazł się w granicach monarchii austriackiej. W wyniku tzw. „reform józefińskich” miasto podupadło jako ośrodek życia religijnego. Władze zaborcze dokonały m.in. kasaty klasztoru misjonarzy, a jego zabudowania uległy zniszczeniu. Zamarł również kult Najświętszej Maryi Panny Śnieżnej - zachował się tylko w tradycji ludowej. Odnawia się jednak w ostatnich dziesiątkach lat.